CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

يكشنبه هفتم امرداد ماه ١٣٨٦

در گاه شماري ي ِ ايران باستان، اَمُردادْروز از اَمُردادْماه (هفتمين روز ِ اَمُردادْماه)، اَمُردادگان نام داشت و يكي از جشنهاي دوازده گانه ي ساليانه بود كه در روزهاي يكي بودن نام ِ روز و ماه، برگزارمي شد.
اَمُرداد كه نگاشت ِ آن در گاهان زرتشت اَمِرِتاته است و در بسياري از نوشته هاي فارسي و كاربُردهاي امروزين آن (و از آن ميان در گاه شمار ِ رسمي) به نادرستي "مُرداد" گفته و نوشته مي شود ( در اين باره ↑ درآمد ِ ٢: ٣٩٦ همين تارنما، نشريافته در٨ تيرماه ١٣٨٨/ ٢٨ جون ٢٠٠٧)، در هستي نگري ي گاهاني، يكي از فروزه هاي ششگانه ي خِرَد ِ والاي ِ جهان ِ هستي (اَهورَه مزدا) و نماد ِ جاودانگي ي اين خِرَد به شمار مي آيد. امّا تدوين كنندگان ِ اوستاي ِ پسين كه يا ساختار ِ شعري و خيالْ نقشهاي گاهاني را درنمي يافتند و يا در كار ِ دين سازي و شريعت پردازي به كارشان نمي آمد، آن را (در كنار ِ پنج فروزه ي ِ ديگر) تنْ مَند انگاشتند و اَمِشَ سْپِنْتَه / امشاسپند به معني ي ِ جاودانه ي وَرْجاوند ناميدند و در پايگاه ِ مهينْ ايزدي در بارگاه ِ اهورَه مَزدا برگماشتند ( درباره ي فروزه هاي ششگانه و از آن ميان اَمُرداد ← اوستا، كهن ترين سرودها و متنهاي ايراني، گزارش و پژوهش جليل دوستخواه، چاپ يازدهم، مرواريد، تهران - ١٣٨٦، جلد دوم، صص ٨٩٣ - ١٠٩٢).

* * *

اين نكته نيز درباره ي امردادگان گفتني است كه برخي از پژوهندگان ما (و از جمله آقاي احمد پناهنده -- كه گفتار فرستاده ي ايشان بدين دفتر را در پي اين يادداشت خواهيدخواند -- روز ِ برگزاري ي اين جشن در زمان ما را چهار روز به پس مي برند و در روز سوم امردادماه مي شناسند و در توجيه اين برداشت خود، مي گويند:
"امروز این جشن نه در هفتم، بلکه در سوم امرداد ماه برگزار می گردد. دلیل این اختلاف ِ زمان ِ بر گزاری ِ دیروز با امروز، تغییر سال شمار نیاکانمان در امروز است. زیرا در دوره باستان سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز تقسیم می شد. اما امروز شش ماه اول سال به سی و یک روز و پنج ماه بعدی به سی روز و ماه آخر سال به بیست و هشت روز واگر سال کبیسه باشد به بیست و نه روز تقسیم می گردد. به همین دلیل جشن امردادگان، نسبت به سال شمار دیروز، چهار روز جلوتر، یعنی سوم امرداد ماه برگزار می شود که این روز منطبق با روز هفتم امرداد ماه، در دوران ِ نیاکانمان است."
امّا نگارنده ي اين يادداشت -- چُنان كه پيشتر هم در مورد ِ ديگرْ جشنهاي ماهيانه يادآوري كرده -- بر آن ست كه برگزاري ي اين جشن نيز مانند جشنهاي دهگانه ي ديگر از ارديبهشتگان تا تيرگان و از شهريورگان تا اسپندارمذ گان / اسفندگان، در همان روزهاي تعيين شده در گاه شماري ي باستاني بايستگي دارد تا زمينه و پيشينه ي كهن آنها از ياد نرود و افزوده شدن يك روز بر شش ماه نخست ِ سال در گاه شماري ي خيّامي، نمي تواند و نبايد، سامان ِ ديرينه بنياد اين جشن و همتاهاي دهگانه ي ديگرش را برهم زند. پس بر اين پايه، امروز، هفتم امرداد، هنگام درست ِ برپايي ي جشن ِ فرخنده و زندگي بخش ِ اَمُردادگان است و نه سومين روز ِ اين ماه.
با دسته گل ِ زنبق، گل ِ ويژه ي امُرداد و جشن ِ آن به پذيره ي اين يادگار ِ درخشان ِ فرهنگ ارجمند و زندگي ستا و زندگي پرور ِ نياكان مي رويم و اين آيين خجسته را به همه ي ايرانيان و دوستداران فرهنگ تابناك ايراني، شادباش مي گوييم. ميهن ِ سرافراز ما ايران همواره اَمُرداد (پايدار و جاودانه) باد!

* * *

در دنباله ي اين يادداشت، نخست با سپاسگزاري از آقاي احمد پناهنده، گفتاري را -- كه با مهر براي بازْنشر در اين تارنما فرستاده اند -- مي آورم. آنگاه نشاني ي پيوند به گفتار سودمند ديگري در همين زمينه را -- كه از سوي آقاي لقمان، سردبير ِ گرامي ي تارنماي روزنامك به خوانندگان ِ ارجمند ِ ايران شناخت ارمغان فرستاده شده است، با ارجگزاري ي همدلي و همكاري ي ايشان، پايان بخش اين درآمد (جشنْ نامه ي اَمُرداد) خواهم كرد. پذيرفته باد!

* * *
جشن ِجاودانگی ِ اَمُردادگان را شادي بايد!

تاریخ کهنسال ِ پر سُرور و غرور ایران زمین، همان گونه که در آثار ادیبان و فرهنگ ِ زنان و مردان ایران آمده است، مشحون از شادی و شادمانی و جشن و پایکوبی و سرور است. هرچند در طول تاریخ ِ ایران، بیگانگان، به دفعات ِ گوناگون بر این سرزمین تاختند و کشتند و خوردند و بردند و ویران کردند و شادی و شادمانی را بر مردم عزا نمودند؛ امّا هر بار این فرهنگ شادی آفرین ِ پرشکوه ایرانیان بوده است که توانسته است بر هرچه اندوه زاست، فایق آید و شادی و شادمانی را در هر سرایی جاری و در هر مکانی ساری کند. بی گمان فرهنگ گوهر آفرین و سنن ِ سالار ِ ملی ِ ملت ِ ایران، سرشار است از جشن و سرور و شادمانی و شاد خواری و شاد گویی و شاد رقصی. و فرهنگ عزا و ماتم و مصیبت و گریه و سینه زنی و قمه زنی را در آن، جایگاهی نبوده و نیست؛ زیرا ایرانیان در هرماه، یک روز را به مناسبت هم نام شدن با ماه، جشن می گرفتند و شادمانی می کردند. نام این جشن ها، در تاریخ ایرانیان فروردینگان، اردیبهشتگان، خردادگان، تیرگان، امردادگان، شهریورگان، مهرگان، آبانگان، آذرگان، دیگان، بهمنگان و اسفندگان ثبت شده است. بنابراین با برگزاری ِ این جشن های ماهانه و در کنارشان جشن های با شکوه و دل افروز ِ نوروز و سده و یلدا و چهار شنبه سوری و جُز آنها، دیگر جایی برای ناله و ماتم نبود که امروز در جای جای ِ جان ِ جامعه، جار زده می شود تا تمامی سال را زانوی غم و ماتم، بغل بگیرند و بر نادانی و بدبختی خود گریه و زاری کنند. وقتی که نور و روشنایی و آتش، مظهر و نماد ِ عشق ِ شورانگیز ِ شادمانی، در شب ِ شراب ِ ارغوانی، در باور های فرهنگ ِ گوهرآفرین نیاکانمان، در کهن دیار ِ جانان نقش بسته بود، بر تاریکی و سیاهی و ظلمت بوده است که دریده شوند و از جای جای ِ جان ِ جامعه ِ جاندار ِ جانان، گور خود را گم کنند و بر خورشید روشنایی گستر بود که سفره ي نور و گرما را در دلها، طبق طبق عشق و شادابی و شادمانی پهن کندپس بیهوده نیست که سراسر زندگی مردم پهن دشت ایران زمین بر بستر شاد خوانی و شاد خواری و شاد گویی و شاد رقصی، سفره ي شادمانی پهن کرده بوده و غم در سرسرای کاشانه نیاکانمان مکانی نداشته است و حتی در مرگ عزیزان خود لباس سفید می پوشیدند و باور داشتند که شادمانی ي فروخفته در عزیز از دست رفته را باید در زندگان شکوفا کرد و به همین مناسبت سراسر ایام سال را با جشن و سرور بدرقه می کردند. *آری: امرداد ماه فرا می رسد و گرمی و پختگی همه سویه جهانش در اوج دلبري است. طبیعت ِ سبز در این ماه بی مرگی، تمامی پاره های جگر خود را، به بازار چشمان عرضه می کند. فراوانی و فزونی آفریده های زمین، چشم و دل عاشقان ِ زندگی ِ شاداب را آفتابی، نور می گسترد و ماهتاب را در شام ِ شب ِ شیدایان، برهنگی ماه را، چراغ، آویزان. گلها، با پرهای رنگا رنگینشان، خندان، در باغ ِ پر طراوت ِ انار، عصاره دل انگیز ِ جانشان را در هوا معطر می کنند. چلچله ها جوجه هایشان را به پر ِ پرواز بالغ می کنند و خود در آسمان اوج می گیرند تا برای یافتن بهاری، به سرزمین ِ دیگر، مهاجرت کنند. دریا ، آرام و رام، سینه ی آبی و نیلگونش را پذیرای ِ ازدحام ِ عاشقان ِ آب است و عطش ِ آفتاب ِ داغ ِ درون ِ جان ِعاشقان را در خنکی خود، می شوید و رفع عطش می کند. زیبا رویان، بال در گردن ِ عاشقان، ساحل ِ خیساب ِ شاداب را خرامان خرامان، در زیر نور مهتاب، عشق افشان، بذر ِ زندگی ِ شادمان می پاشند تا عشق ِ جوان ِ فردا بشکفد و فرداهای دیگر را، عشقستانی از گلهای همیشه عاشق ببخشند. کرم های ِ ابریشم پس از پختگی و رسایی زندگی ِ بیرونی، به گوشه ای در لای جای ِ برگ شاخه ها پناه می برند تا دور از نگاه دیگران در پیله خود فرو روند و خوابی خوش تا بهار آینده را به چشمانشان بیاورند. طراوت ِ سرشار ِ کوهسار و جویبار، بی قراران ِ آب و چمن و چای زار را به خود فرا می کشد تا در زُلالی ِ آب، صفای ِ چمنزار و نسیم ِ معطر ِ چای زار، اکسیژن ِ بی مرگی ِ امُرداد را در جانشان فرو دهند و شاداب، چون آینه و آب صمیمیت ِ دلدادگی ِ زندگی سبز را، در سر سرای ِ عاشقان ِ بی قرار، عشق افشان کنند. ستارگان ِ بی شمار ِ آسمان ِ امُردادگان، چون شهرهای پر زرق و برق جهان، تمامی سطح آسمان را چراغ فرش می کنند و ازدحام ِ چشمک ِ ستارگان هر دلباخته ی بی قرار را نگار ِ رخ انار، در سفره دل می نشاند. هوای ِ مطبوع ِ نبمه شبان ِ امُرداد ماه، شب ِ زنده داران ِ عاشق ِ می و مستی را رُخ، گلگون می کند و آواز ِ غزل ِ عشق را چون عسل در گوش ِ جان، شیرین و شکربار، شهد می ریزد. آری: امُرداد ماه می آید تا زندگی ِ بی مرگ ِ عاطفه ی سبز را بر عاشقان ِ گل و آب و آینه، جاودان، عشق باران کند.


می دانیم که نیاکانمان در دوران باستان، هر روز را که با نام ماه یکی می شد آن روز را جشن می گرفتند. بنا براین سوای جشنهای ملی و فراملی ِ نوروز، سده، مهرگان، تیرگان، یلدا، سوری، سیزده بدر و چند جشن دیگر، 12 جشن ماهانه بود که در 12 ماه سال برگزار می شد. یکی از این جشن های دوازده گانه، جشن امردادگان بود که در روز هفتم امُرداد ماه برگزار می گردید. ولی امروز این جشن نه در هفتم، بلکه در سوم امرداد ماه برگزار می گردد. دلیل این اختلاف ِ زمان ِ بر گزاری ِ دیروز با امروز، تغییر سال شمار نیاکانمان در امروز است. زیرا در دوره باستان سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز تقسیم می شد. اما امروز شش ماه اول سال به سی و یک روز و پنج ماه بعدی به سی روز و ماه آخر سال به بیست و هشت روز واگر سال کبیسه باشد به بیست و نه روز تقسیم می گردد. به همین دلیل جشن امردادگان، نسبت به سال شمار دیروز، چهار روز جلوتر، یعنی سوم امرداد ماه برگزار می شود که این روز منطق با روز هفتم امرداد ماه، در دوران ِ نیاکانمان است. به طوری که ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه در باره نگهبانی امشاسپند امُرداد از گیاهان می گوید: " مردادماه که روز ِ هفتم ِ آن مرداد روز است و آن روز را به انگیزه ی پیش آمدن دو نام با هم جشن می گرفتند. معنای مرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد و مرداد فرشته ای است که به حفظ ِ گیتی و اقامه ی غذاها و دوایی که اصل آن نبات است و مزید جوع و ضرر و امراض هستند، موکل است." و خیّام در نوروزنامه می نویسد: "مرداد ماه یعنی خاک، داد ِ خویش بِداد از بَرها ومیو های پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار ِ خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد. " *این جشن سزاوار ِ شادمانی ونشاط ِ بی مرگی، امروز به غلط تحت نام مردادگان، در بین مردم رایج است. زیرا مرداد به معنی نیستی و مرگ است اما وقتی که حرف الف، اول آن قرار می گیرد آن را نفی می کند و به بی مرگی و جاودانگی، تغییر معنی می دهد. زیرا امرتات در زبان اوستایی و امرداد در زبان پهلوی، از شش امشاسپندان و یکی از صفات اهورامزدا در گات هاست که دلالت بر بی مرگی و جاودانگی و زوال ناپذیری اهورا مزدا دارد. امشاسپند ِ جاودانگی ِ امُرداد همواره در کنار امشاسپند ِ رسایی ِ خرداد، نگهبان آب و گیاه هستند. به طوری که در گزارش دفتر پهلوی ی بُندَهشن، پیرامون نگهبانی امشاسپند امُرداد از گیاهان، چنین می خوانیم: " امُرداد ِ بی مرگی، سرور ِ گیاهان ِ بی شما راست؛ زیرا او را به گیتی، گیاه ْخویش است. گیاهان را برویاند و رمه ی گوسفندان را افزاید؛ زیرا آفریدگان از او خورند و زیست کنند. به فِرَشْ کَرْت ( روز رستاخیز ) نیز انوش ( بی مرگی ) را از امُرداد آرایند. کسی که گیاه را آرامش بخشد یا بیازارد، آنگاه امُرداد از او آسوده یا آزرده بود. او را همکار ر َشن ( ایزد عدالت ) اشتار ( ایزد بانوی راستی و درستی ) و زامیاد ( ایزد زمین ) است."

و در این باره در زراتشت نامه چنین سروده شده است:

"چو گفتار خُردادش آمد به سر / همان گاه امُرداد شد پیش تر
سخن گفت در بارۀ رُستنی / که زرتشت گوید ابا هر تنی
نباید به بیداد کردن تباه / به بیهوده بر کندن از جایگاه
کزو راحت ِ مردم و چارپاست/ تَبَه کردن او، نه راه خداست

آری:

و این است رمز ِ جاودانگی


http://rouznamak.blogfa.com/post-115.aspx

پنجشنبه چهارم امرداد ١٣٨٦

http://www.aariaboom.com/content/view/994/2/


http://www.sivand.com/core/main/index.php?

http://rouznamak.blogfa.com/post-116.aspx

با رويكرد به اين نشاني ها، مي توانيد متن سخنرانيهاي پنجگانه در اين همايش را بخوانيد و بشنويد و تصويرهاي بيشتري از آن را ببينيد.

چهارشنبه سوم امرداد ١٣٨٦

چهارشنبه ٣ امرداد ١٣٨٦
Wednesday, July 25, 2007
شماره ي خبر : ٤٣٠٦

شایعه ي کمک دولت ‌به سیمین دانشور تکذیب شد
سایت راه نو: بیمارستان پارس شایعه پرداخت هزینه درمان سیمین دانشور توسط دولت را تکذیب کرد.

اخیرا برخی مقام‌های دولتی ادعا کرده بودند سیمین دانشور را تنها نخواهند گذاشت اما دکتر وحید فیروز آبادی عضو هیات مدیره بیمارستان پارس گفت: خانم سیمین دانشور آن قدر به گردن مردم و کشور ما حق دارد که بیمارستان پارس هیچ مبلغی را بابت بستری کردن و هزینه‌های درمان از او دریافت نمی کند و به جز این هرچه تاکنون عنوان شده است صحّت ندارد. ‌ وحید فیروزآبادی با بیان این مطلب به خبرنگار مهر، گفت: برخی افراد و جریان‌ها می‌خواهند با سوءاستفاده از وجهه ي این نویسنده، خود را مطرح کنند. وی دریافت هرگونه چک سفید توسط بیمارستان را از مراجع دولتی رد کرد و افزود: من حتی یک ریال هم بابت بستری کردن خانم دانشور از وی دریافت نخواهم کرد و فکر می‌کنم که ایشان آن قدر به گردن این کشور حق دارد که این رقم‌ها در مقابل آن چیزی نیست. اگر آقایان قصد انجام کار خیر دارند بدون سر و صدا و برای رضای خدا به هزاران بیماری که در کنار خیابان‌ها جان می‌سپارند کمک کنند نه این که با استفاده از وجهه ي خانم دانشور برای خود تبلیغات کنند! ‌ عضو هیات مدیره بیمارستان پارس یادآور شد: ما بر روی خانم دانشور تعصّب داریم و اجازه این سوء استفاده‌ها را نمی دهیم.

وی درخصوص وضعیّت جسمی خانم دانشور نیز گفت: هم اکنون دستگاه بنت را از وي جدا کرده‌اند و او بدون کمک دستگاه تنفس مصنوعی بستری شده است. وی از دیروز تا حالا‌ چشمانش را باز می‌کند اما قدرت تکلّم ندارد. سطح هوشیاری ایشان هم بد نیست. البته این هوشیاری به این معنا هم نیست که او بتواند از روی تخت بیمارستان بلندشود.

در روزگار ما نيز كوششهاي ارزنده اي در راستاي گردآوري و سنجش و پژوهش دستْ نوشتهاي كهن شاهنامه به كار بسته شده است و مي توان گفت كه اكنون بيش از همه ي هزاره ي پشت ِ سر، به متن ِ بُنيادين آن نزديك شده ايم و رويكرد ِ گروههاي گوناگون اجتماعي به اين اثر، با بهره گيري از رسانه هاي اين دوران، روزافزون است. امّا با دريغ ِ بسيار در همين حال، شاهد ِ برخورد ِ كينه توزانه و رفتار بدانديشانه و تباهكارانه ي دشمنان پايداري و يگانگي و همدلي ي ايرانيان نسبت به اين شاهكار ايراني و بشري ي خِرَد و آزادْمتشي و آدمي خويي هستيم و كردار سياه و شومي مانند «شاهنامه ستيزي» (= ايران ستيزي)، در برنامه ي دشمنان ايراني نماي ِ ايران و پشتيبانان بيگانه ي آنان (آزمندان و چپاول گران جهاني و خواستاران برهم زدن يكپارچگي و سربلندي و توانايي ي ايران)، جاي ويژه اي دارد. آشكارست كه هرگونه غفلت از روشنگري در مورد ِ چنين دُژانديشي ها و تباهكاري هايي، گناهي نا- بخشودني و خطايي جبران ناپذيرست! همين امروز بايد به چاره انديشي برخاست؛ زيرا فردا بسيار دير خواهد بود!

دانشور در چندين دهه ي گذشته نه تنها در ميهن خود سرشناس و نامدار بوده و دستاورد گرانمايه ي ادبي اش با پذيره ي گسترده ي اهل ادب و دوستداران و خوانندگان آنها رو به رو بوده، بلكه در فراسوي مرز ها نيز همچون نماينده ي شايسته ي ادب و فرهنگ امروز ايراني، آوازه اي فراگير يافته و افتخارآفرين بوده است. چند سال پيش در اين سرزمين دور (استراليا) -- كه گردش روزگار مرا «شهربند» ِ آن كرده است -- ترجمه ي انگليسي ي سَووشون او را در دست كارگري ساده ديدم كه از كتابخانۀ محلّه ي خود

به امانت گرفته بود و با دقت و شور و شوق مي خواند و پاره اي پرسشهاي خود درباره ي آن را با من در ميان نهاد. هنگامي كه ديدم سيمرغ بلندْپرواز ِ فرهنگ ميهنم تا كجا پركشيده است، اشك ِ شوق در چشمانم حلقه زد.

* * *

همراه با همه ي ايرانيان دوستدار ميهن و فرهنگ ِ ارجمند ِ آن، اميدوارم كه كهنْ بانوي ِ ادب ما بهبود يابد و بتواند كارهاي ناتمام خود را به سرانجام برساند و باغ ِ بسيارْ درخت ِ هنرش را سرسبزتر گرداند. چُنين باد!

* * *

تارنماي خبري ي راديو فردا، گزارشي از مهرد اد سپهري را درباره ي بيماري ي بانو دانشور و با رويكردي به زندگي و كارهاي فرهنگي ي وي منتشركرده است كه در اين جا بازْ نشرمي دهم:

مهرداد سپهری
سيمين دانشور، يکی از سرشناس ترين قصه نويسان زن ايران، به دليل بيماری حاد ريوی و آنچه که پزشکان او عوارض ناشی از کهولت خوانده اند، در بيمارستان پارس تهران بستری شد.
آن گونه که پزشک معالج وی به خبرگزاری ایسنا گفته است، خانم دانشور روز پنج شنبه، در حالی که در اغما به سر می برد به بیمارستان منتقل شد، اما اکنون از حالت کما خارج شده است.
سیمین دانشور، همسر جلال آل احمد نويسنده معترض و نامدار ايران در دهه های سی و چهل خورشيدی بود.
او نخستين زن ايرانی است که در سال ۱۳۲۷ مجموعه داستان خود را به تشويق فاطمه سيّاح و صادق هدايت به چاپ رساند؛ اما پس از چاپ و انتشار رُمان سووشون بود که علاوه بر جامعه ي روشنفکری ايران، در ميان عامّه مردم نيز به شهرت بسياری رسيد.

در آغاز نويسندگي

به گفتۀ برخی از ناشران تهران، رُمان معروف «سَووشون» از جمله پرفروش ترين رمان های تاريخ رمان نويسی ي ايران بوده است.
سيمين دانشور اگرچه در کنار جلال آل احمد، پيش از وقوع انقلاب اسلامی در ايران، همواره يکی از ارکان کانون نويسندگان ايران شمرده می شد، اما پس از انقلاب، از محافل روشنفکری در ايران کناره گرفت و به نوشتن ِ چند مجموعه داستان پرداخت که مشهور ترين آنها «جزيره سرگردانی» و آخرين آنها «ساربان سرگردان» نام دارد.
اين نويسنده، رُمان ديگری هم با عنوان «کوه سرگردان» تاليف کرده که هنوز منتشر نشده است.
از وی همچنین ترجمه های بسیاری از جمله «باغ آلبالو» اثر آنتوان چخوف و «سرباز شکلاتی» اثر برنارد شاو منتشر شده است.
او که فارغ التحصيل مقطع دکترای ادبيات دانشگاه تهران و رشته زيبايی شناسی دانشگاه استنفورد در آمريکا است، سال ها در دانشگاه تهران به تدريس تاريخ هنر پرداخت و سرانجام در سال ۱۳۵۸ بازنشسته شد.
صبح روز شنبه، تعدادی از نويسندگان و شاعران ِ ايرانی و تنی چند از اعضای ِ هيات ِ دبيران ِ کانون نويسندگان از جمله سيمين بهبهانی و سيّد علی صالحی، به ملاقات او که هم اکنون در بخش مراقبت های ويژه بستری است، رفتند.

* * *

درباره ي زندگي و كارنامه ي سيمين دانشور و بيماري ي كنوني ي او، همچنين مي توانيد در خاستگاههاي زير، بخوانيد:

گفت و شنود روزنامه ي شرق با سيمين دانشور:

خبرگزاري ي ميراث فرهنگي:

روزنامه ي اعتماد:

تارنماي آفتاب:

خبرگزاري ي ايسنا:

خبرگزاري ي فارس:

دانشنامه ي آزاد در شبكه ي جهاني (ويكيپديا):

سه شنبه دوم امرداد ١٣٨٦

احمد شاملو، شاعرترين ِ شاعران معاصر ايران پس از نيما يوشيج بزرگ، در چنين روزي در سال ١٣٧٩چشم از جهان فروبست و به جاودانگان ِ فرهنگ و هنر و ادب ايراني پيوست.

شاملو، بامداد ِ بي غروب ِ شعر ِ نوين فارسي است كه با توان ِ سرشار ِ سرشتي و عمري سختْ كوشي و برتافتن ِ رنج و شكنج ِ بسيار، توانست به چكادي از كوهسار بلند ِ شعر برسد كه رسيدن بدان براي ديگران، هرگاه ناشدني نباشد، بسيار دشوار خواهد بود. رنگين كمان ِ شكوهمند ِ خيالْ نقش هاي شعري بر زمينه ي انسانْ مداري و آزادي خواهي ي بي پيرايه و سرشار در سروده هاي شاملو، آسمان شعر و ادب فارسي را آذين بسته است.

در بررسي و نقد ِ فرهيخته ي شعر شاملو، گفتارها و كتابهاي بسياري نشريافته و هنوز هم جاي سخنان بيشتري در اين زمينه، خالي است. خواست ِ ويراستار در اين درآمد، پرداختن به چنين گفتماني نيست و تنها براي يادكرد و بزرگداشت ِ اين شاعر ِ بزرگ و تواناي روزگار ِ ماست كه سخني كوتاه در اين صفحه مي آورد.

بخشي از سروده هاي شاملو به زبانهاي ديگر ترجمه شده و او يكي از شناخته ترين شاعران عصر ِ ما در جهان است. آوازه ي شايستگي ي شعري ي او در بيرون از ميهنش تا بدان پايه است كه شاعران نامدار ِ ديگرْ زبانها را در هنگام ِ ستايش و بزرگداشت با شاملو مي سنجند و همْ تراز مي شمارند؛ چنان كه ادونيس شاعر شهير معاصر عرب را شاملوي شعر ِ عربي لقب داده اند.

* * *

آگاهي نامه ي زير درباره ي گردهمايي ي تدارك ديده شده براي پسين گاه امروز بر سر ِ گورگاه شاملو در كرج، ديروز در تارنماي خبري ي ايران ِ امروز، نشريافت:

مراسم هفتمین سالگرد درگذشت احمد شاملو روز سه شنبه دوم مرداد، ساعت ١٧ تا ١٩، با حضور دوستداران، فرزندان و خانواده ي شاملو در آرامگاه وی در امامزاده طاهر کرج، برگزار می شود. قرار است در این برنامه سیمین بهبهانی تازه‌ترین سروده های خود را قرائت کند و به بیان خاطراتی از شاملو بپردازد. همچنین سعید آذین در مورد ترجمه‌های شاملو از آثار لورکا سخنرانی می کند.

كانون نويسندگان ايران نيز، اطّلاعيّه ي زير را انتشارداد:

پیرو اطّلاعیّه‌ی پیشین در باره مراسم هفتمین سالگرد درگذشت احمد شاملو ، شاعر آزادی، به اطلاع می‌رساند وسیله ایاب و ذهاب در روز سه‌شنبه دوم امرداد ١٣٨٦ در میدان انقلاب ، بعد از خیابان جمال زاده ، جنب دانشكده دامپزشكی مهیا ست.

روابط عمومی كانون نویسندگان ایران
٣٠ / ٤ / ١٣٨٦

هم ميهن پژوهنده و فرهنگ دوست ما آقاي تقي عطايي نيز، متن ِ زير را در ستايش سزاوار ِ شاملو، شاعر ِ آزادي، از نروژ به اين دفتر فرستاده است كه با سپاسگزاري از او، پايان بخش ِ اين درآمد مي گردانم:

شاعر، نويسنده، مترجم

و مهمّ تر از همه، انساني بزرگ،

از ميان ِ ما رفت.

شاعري كه هيچ گاه فراموش نخواهدشد

و همواره، روانش با ماست.

يادش گرامي باد!

از استاد مرتضي ثاقب فر، اديب، تاريخ پژوه، جامعه شناس و مترجم فرهيخته و چيره دست، پيش از اين، در همين تارنما سخن گفته و به دستاوردهاي ارزنده اش اشاره كرده ام.

امروز دوست جوان ِ پژوهنده، آقاي مسعود لقمان ↓ از تهران، نشاني ي پيوند به چهارمين بخش ِ گفت و

شنود خود با استاد را كه در تارنماي روزنامك نشريافته ( و نشاني ي سه بخش ِ پيشين ِ اين گفت و شنود را نيز در بر دارد) به اين دفتر فرستاده است كه با سپاسگزاري از او، همراه با چند تصوير از استاد، در پي مي آورم:
نگاهی به یک زندگی (بخش چهارم) گفت و گوی ویژه روزنامک با استاد مرتضی ثاقب فر

http://rouznamak.blogfa.com/post-112.aspx