CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

اين كانون هنري، به تازگي از يك نمايشگاه به نام ِ
جشنواره ي ِ هنر ِ زيستْ محيطي ي خليج فارس
Persian Gulf Environmental Art Festival

كه در هُرمَزگان در كرانه ي خليج فارس برگزارشده، پشتيباني كرده است.


گزارشي كه در پي مي آيد، نخست به شناساندن ِ كانون ِ هنري ي ِ جهاني ي ِ پَرديس و روشنگري درباره ي پيشينه ي كهن ِ واژه ي پرديس و سپس به جشنواره ي يادكرده در كرانه ي خليج فارس مي پردازد.
كانون پژوهشهاي ايران شناختي، اين كوششهاي فرهنگي-هنري در ميهن را ارج مي گزارد و از راه ِ دور به دستْ اندر كاران ِ آنها درود و آفرين مي گويد. تا باد، چُنين بادا!
(.براي دريافت آگاهيها و ديدن تصويرهاي بيشتر ---> نشاني هاي داده شده در متن ِ گزارش)

Paradise International Environmental Art Center
?Where is paradise
Paradise is a small garden of Iranian environmental artists Ahmad Nadalian in Polour is situated in the north of Iran-Tehran (65th kilometer of Haraz- Amol Road).
The two little villas in this garden have been the host of many international artists from countries as diverse as Germany, The Netherlands, UK, Lebanon, USA, Australia, Switzerland, Ireland. The artists from visiting countries have stayed there and produced environmental art. The International artists here in Paradise experienced living with Iranian families, society and tested traditional foods.
Here in Paradise we have prepared workshops and short course for different groups of younger generation of environmental artists. Through discussion on examples of works by famous environmental artists they inspire and learn to develop their own works in nature. More

The signification of Paradise

PARADISE (PARDIS) is a celestial garden. The words of paradeisos in Greek, paradise in European languages, and firdaws in Arabic, originally came from Persia the "Avestan pairi-daeza" , meaning garden, itself was the terrestrial image of the celestial garden of paradise. The term of paradise also means a piece of land made more agreeable than its surroundings by cultivation or an enclosure, and especially a royal park. In the Islamic religious text paradise (firdaws), is described as an eternal spring and garden with which the trees have continuous blossoms and everything is joyful. There is no corruption in this world. The minerals are valuable and crystallized. In paradise the faithful recline at ease, drinking and enjoying the embraces of their celestial spouses. In this garden, there is no time and its inhabitants are all young.

According to Sufis, paradise is the manifestation of absolute beauty and the inhabitants of "Paradise" enter into every beautiful form that they conceive and desire . Moslem mystics simply interpreted paradise as being the good deeds of man.

* * *

Paradise Online: WWW.RiverArt.Net/News

Report: Second section: Persian Gulf Environmental Art Festival

An environmental art festival was held recently (January 1-5, 2007) on the coast of Bandar Abbass, Hormoz and Shykh Andar Abi islands, in the Persian Gulf. More than thirty artists created a wide range of sand sculptures and environmental installations.

http://www.wwwebart.com/riverart/paradise/festivals/persiangulf2/index.htm Persian: http://www.wwwebart.com/riverart/paradise/festivals/persiangulf2/persian/index.htm * * *

At first the main aim at Persian Gulf Environmental Art Festival was arranging
a workshop for sand and stone sculptors. This was the initial suggestion of the Cultural office of Hormozgan, the Director of visual art center in Bandar Abbass. As a director of the workshop I changed the approach and now everybody is happy about the result and its extension. What began as a 3 day workshop is now planned to be an annual Winter event.

Supported by the Paradise International Art Center in Iran, on 22 January 2007 18

artists from other cities in Iran traveled to the Persian Gulf and continued creating art in nature with local artists.

posted by Jalil Doostkhah @ 8:55 PM

صالحي زاده، به تازگي قصد نمايش كارهايش را داشته؛ امّا سه تالار ِ نمايش از پنج تالار در اصفهان، بر اثر ِ پروا از حسّاسيّت هاي رسمي نسبت به درونمايه ي آفريده هاي او كه روي آور به آرمان ِ پاسداري از ميراث كهن فرهنگي ي ايرانيان است، از نمايش آنها خودداري ورزيده اند!
*
با آفرين و درود به اين همْ ميهن ِ هنرمند و سپاسگزاري از دوستم بانو نوشين شاهرخي كه مرا از كارهاي اين مرد هنرآفرين آگاه كرد، خوانندگان ارجمند اين تارنما را براي ديدن تصوير ِ كارهاي ديگري از اين نگارگر، به روي آوري به نشاني ي زير، فرامي خوانم:
http://www.savepasargad.com/aa.from%20091806/janu%20aks/mohamad%20salehizadeh-1.htm
* * *
هنرمند ديگري كه اثري با همان درونمايه ي كارهاي صالحي زاده، از او نشريافته، بهروز آريانا ست كه دستْ كاري از او را در اين جا مي بينيد:

posted by Jalil Doostkhah @ 6:32 PM

يادداشت ويراستار

دانشنامه ي ايرانيكا
Encyclopaedia Iranica

در بيست و پنجمين سال از آغاز ِ نشر ِ آن (1982) به پايان ِ انتشار ِ جلد ِ سيزدهم خود رسيد.
دفترهاي چهارم تا ششم از جلد سيزدهم
(Volume XIII, Fascicles 4-6)

امروز به دست من رسيد.

در اين دفترها، نخست دنباله ي در آمد ِ ايران (بخشهاي 5 - 11) را مي خوانيم كه تمام دفتر چهارم و 32 صفحه از دفتر پنجم بدان تخصيص داده شده است و زيرْدرآمدهايي از مردمان ايران تا موزيك ايراني را در بر مي گيرد.
آنگاه به درآمدهايي مي رسيم كه واژه ي ايران به تنهايي يا در تركيب با واژه هايي ديگر، عنوان آنهاست و بيشتر نام نشريّه ها يا مجموعه ها و كتابهاست و خواننده را با زنجيره اي از كوششهاي فرهنگي و پژوهشي به زبان فارسي و ديگرْ زبانها آشنا مي كند كه نام ِ نامي ي ِ ايران را بر خود دارند و سويه هاي گوناگون زندگي و فرهنگ اين ملّت را بررسيده اند. درآمدهايي كه وصف ِ ايراني در تركيب ِ عنوان ِ آنها به چشم مي خورد و بسياري از ويژگيهاي دانستني در باره ي زندگي ي ايرانيان در هر دو گستره ي تاريخي و امروزين آن را در بر مي گيرند، كامل كننده ي درآمد ِ ايران و زيرْبخشهاي آنند.
درآمد ِ بلند ِ عِراق
(IRAQ)
كه خود سيزده زيرْبخش دارد و آخرين 18 صفحه ي دفتر پنجم و نخستين 40 صفحه ي دفتر ششم را در بر مي گيرد -- با رويكرد به پيوندهاي گسترده و گوناگوني كه از روزگاران باستان تا اين عصر در ميان ِ مردم ِ ساكن ِ آن سرزمين با ايرانيان بوده است -- به بررسي ي ِ مناسبت هاي مهمّ دو كشور پرداخته و در واقع، بر بخش بزرگي از تاريخ و فرهنگ ايران پرتو ِ دانش و پژوهش افكنده است.
دفتر ششم، پس از چندين درآمد ِ ديگر، سرانجام به درآمد ِ بسيار بلند ِ اصفهان
(ISFAHAN)

مي رسد كه فراگير ِ بيست و دو زيرْبخش و هشت شاخه زيرْبخش است و تنها هشت بخش ِ آن (1. جغرافيا 2. جغرافياي تاريخي: چشمْ اندازي فراگير از روزگار باستان تا كنون 3. جمعيّت: از روزگار قاجاران تا 1940- 1996استان اصفهان، 1956 -1996 شهر اصفهان، 1956 - 1996، 4. دوره ي پيش از اسلام، 5. تاريخْ نگاري ي محلّي، 6. دوره ي ِ سده هاي ميانه، 7. دوران ِ صفويان، 8. دوره ي قاجاران) را در اين دفتر مي خوانيم و آگاهي هاي فراوان و فراگيري همراه با آمار و بازبُردها و نقشه ها و نيز كتابْ شناخت رهنمون، درباره ي اين بخش مهمّ از ميهنمان، به دست مي آوريم.
*
براي همه ي دوستداران راستين ِ تاريخ و فرهنگ ِ ايران، جاي خشنودي و شادكامي است كه دانشنامه ي ايران، اين بزرگترين اثر ِ جهانْ شمول ِ ايرانْ شناختي در همه ي زمانها را جاي گرفته بر گردونه ي زمان و پويا و پيشرو مي بينند. امروز هر ايراني، در هر گوشه از جهان كه خود را در برابر پرسشهايي همچون كجايي ي ايران، گذشته ي اسطورگي و پيشْ تاريخي ي ِ ايران، جغرافياي تاريخي و كنوني ي ِ ايران، تاريخ و فرهنگ ايران، ادب و هنر ايران، كشاورزي و صنعت ِ ايران، جامعه و ساختار اجتماعي، ديني و سياسي ي ايران و بسياري ديگر از اين دست، از سوي ديگران بيابد، مي تواند بي درنگ، با غرور و سرافرازي، كليد ِ زرّين ِ گنجينه ي پاسخ و شناخت را به دست ِ جوينده و پرسنده بسپارد و اطمينان داشته باشد كه او را خرسند گردانيده و چهره ي ايران و ايراني را -- چنان كه مي سزد -- در برابر وي به نمايش درآورده است. آن كليد، اين است:
http://www.iranica.com
*
هرگاه در اين روزگار ِ آشوبها و نابسامانيها، كساني را مي بينيم كه ارج و پايگاه والاي دانشنامه ي ايران را نشناخته و آن را دست ِ كم گرفته و در اين جا و آن جا، سخناني خندستاني درباره ي آن بر زبان و قلم رانده و ارزيابان و روشنگرانِ راستين ِ كار ِ دانشنامه را شيفته و متعصّب خوانده اند، چه باك. بنيادگذار و مَهينْ ويراستار اين گنج ِ شايگان ِ دانش و فرهنگ و صدها همْ گام و همْ راه ِ ايراني و جُزْ ايراني ي ِ وي، راه ِ خود را مي پيمايند و دستاورد ِ خدمت ِ بي همتاي خويش را به اكنونيان و آيندگان و به گنجور ِ فرهنگ و "زرگر ِ نقّاد ِ هوشيار ِ زمانه" مي سپارند. به گفته ي نيمايوشيج:
«آن كه غربال به دست دارد، از عقب ِ كاروان مي آيد!»
*
دانشنامه ي ايران همواره پذيراي بررسيها و نقدهاي بي غرض كارشناختي بوده و بر بايستگي ي انتقاد سازنده ي آگاهان و صاحبْ نظران در باره ي ِ هريك از درآمدهاي ِ اين مجموعه ي ِ بزرگ در رسانه ها و نشريّه هاي گوناگون، پاي فشرده است و افزون ِ بر آن، در آغاز ِ هريك از جلدها، بخشي با عنوان ِ «افزوده ها و درستْ نويسي ها» آورده كه در آن، همه ي سهوها و نادرستي ها در نشرْيافته هاي تا آن زمان، بر پايه ي يادآوري هاي ژرفانگران و دلْ سوزان، بازْنگاري و درستْ نويسي شده است.
چنين شيوه ي دانشي و پسنديده اي در انتقاد و انتقاد از خود، با كژْروشي هاي برخي از اهل زمانه در طرح ايراد هاي نيشغولي و كارشكنانه و گمراه كننده، از زمين تا آسمان تفاوت دارد.
چندي پيش، استادم دكتر احسان يارشاطر در پيامي پدرانه و لطفْ آميز، با نهايت بزرگواري و در همان حال، فروتني ي ِ راستين و دانشمندانه، به اين كوشنده نوشتند:

«... بسيار ممنونم كه با حُسن ِ ظَنّ ِ بي اندازه، به روشن ساختن ِ وضع ِ "ايرانيكا" و اصولي كه راهنماي آن است پرداخته و وقت ِ عزيز ِ خود را در اين راه گذاشته ايد. كاش افرادي مانند آقاي نقره كار، وقت خود را صرف ِ كار هاي مثبت و مفيدتري مي كردند و به پيشرفت ِ فرهنگي كه خود نيز متعلّق ِ به آنند، مددي مي رساندند.
به قول ِ شاعر: "زندگاني به مُراد ِ همه نتوان كرد." اين كه برخي، "ايرانيكا" را نكوهش كنند، موجب ِ شگفتي نيست. آنچه موجب ِ شگفتي است، اين است كه پيش از اين و بيش از اين دست به نكوهش نزده اند. هرچند، چند سال پيش برنامه اي درتلويزيون ايران به نام ِ"هويّت" پخش مي شد كه موضوع ِ آن، سراپا بدگويي از "ايرانيكا" و مدير ِ آن بود و مدّت ِ شش ماه ادامه داشت و پس از آن نيز، به صورت ِ كتاب منتشرشد.
اعتقاد ِ راسخ ِ من اين است كه انسان بايد بكوشد تا در حدّ ِ توانايي خود كاري درست و بي عيب انجام دهد و در سپردن ِ اين راه، از نكوهش و شماتت نهراسد و خار ِ مُغيلان را پذيرا باشد.»

posted by Jalil Doostkhah @ 1:38 AM

يادداشت ويراستار


امروز، دهم بهمن ماه، از ديربازْ، در گاهْ شمار ِ فرهنگي ي ايرانيان، به نام ِ جشن ِ سده شناخته شده است.
هرچند دانشمندان بزرگي همچون ابوريحان بيروني و ديگران، از اين جشن و خاستگاه هاي كهن ِ آن، سخن گفته اند؛ امّا در نوشته هاي بازمانده از روزگار باستان (اوستايي و پهلوي) نشاني از نام و چگونگي ي اين آيين نمي يابيم. اين جشن كه قديم ترين آگاهي از برگزاري ي آن را در گزارشهاي دربارهاي شاهان سده ي چهارم هجري و ديوانهاي چكامه سرايان آن زمان مي يابيم، از زماني ناشناخته، در شمار جشنهاي پذيرفته و رايج ميان زرتشتيان درآمده كه گويا آتش افروزي در آن، انگيزه ي اصلي ي اين پذيرش بوده باشد. از رايج بودن اين جشن، در ميان پارسيان هندوستان آگاهي ندارم. در جشنهاي همگاني و ملّي ي ايرانيان ِ جُزْ زرتشتي ي ِ كنوني نيز، اثري از اين جشن ديده نمي شود.
شاهنامه ي فردوسي، نزديك ترين حلقه ي پيوند به فرهنگ باستاني ي ايرانيان نيز در ساختار ويراسته و پالوده اش، ردّ پايي از اين جشن را نشان نمي دهد. در ويراسته ترين چاپ شاهنامه به كوشش دكتر جلال خالقي مطلق، روايت كشف آتش به وسيله ي هوشنگ و بنيادنهادن جشن سده از سوي همو كه تنها در چند دست نوشت شاهنامه در 21 بيت آمده بوده، افزوده و پيوسته اي بر سروده ي فردوسي شناخته شده و بر پايه ي سنجه هاي روش شناختي ي ويراستاري ي متن، در پانوشت آورده شده است ( ---> دفتر يكم، ص 30).
دانشمندان باختري و ايراني ي روزگار ما، اشاره ها و يادداشتها و گفتارهايي دارند كه دانشي ترين و آگاهاننده ترين آنها، نوشته ي دوست ِ زنده يادم دكتر مهرداد بهار زير عنوان درباره ي جشن سَده در كتاب جُستاري چند در فرهنگ ايران (صص 237-244) است.
امسال نيز پژوهنده ي جوان ايراني آرش شريف زاده عبدي، ساكن كشور دانمارك، كوشيده است تا در اين زمينه جُستاري داشته باشد و برداشت تازه اي به دست دهد. نشاني ي نشرگاه ِ گفتار ِ او اين است:
http://www.arashabdi.com/skabelon5khabarhayerooz_action.asp?id=512


اين پژوهنده، بي هيچ ارزيابي از ويرايش دكتر خالقي مطلق، روايت افزوده ي كشف آتش و بنيادنهادن جشن سده از سوي هوشنگ را اصيل انگاشته و ملاك بحث قرارداده است.
در فراسوي همه ي پژوهيده ها و نوشته هاي تا كنوني، پرونده ي پژوهش درباره ي جشن ِ سده، همچنان گشوده و آماده ي كوششهاي تازه تر براي ريشه شناسي است.
گفتار ِ آرش شريف زاده عبدي، با اين نمايه ي جشن ِ سده همراه است:

posted by Jalil Doostkhah @ 11:19 PM

فرصت را غنيمت مي شمارم و گفتاري ارزنده و خواندني به نام شعر فارسي در دوران مشروطه نوشته ي شاعر ارجمند محمّد جلالي چيمه (م. سحر) را به خوانندگان مي شناسانم. متن ِ گفتار را در اين نشاني بيابيد و بخوانيد:

http://www.farhanggoftego.com/Shere.Farsi.Dar.Dorane.Mashrouteh.M.Sahar.html

posted by Jalil Doostkhah @ 3:05 AM

ابرها حكايت از نزديكي ي توفان دارند!
بدرود پاسارگاد! بدرود يادمانهاي نياكان!

سرانجام روز ِ سياه و اندوه بار براي همه ي ايرانيان دوستدار ميراث فرهنگي ي كهن نياكان فرارسيد و دست اندر كاران احداث سدّ ِ سيوند در دشت پاسارگاد و تنگه ي بُلاغي، اعلام كرده اند كه آبگيري ي اين سدّ ِ زيانبار را از هفته ي آينده (12 بهمن) آغازخواهندكرد و انبوهي از يادمانهاي باستاني و بي همتاي تاريخ و فرهنگ ميهنمان را آشكارا و در برابر چشمان شگفتي زده ي ايرانيان و جهانيان به زير آب خواهند فرستاد و براي هميشه ناپديدخواهندگرداند! به همين سادگي!

به جان ِشما شوخي نيست؛ بازي نيست؛ شايعه نيست؛ ساخته و پرداخته ي ِ كسان يا گروههاي ِ مخالفْ خوان هم نيست. گزارشي رسمي است از يك خبرگزاري ي پذيرفته و رسانه ي مشهور؛ آن هم نه از يك خاستگاه نامعلوم؛ بلكه از زبان ِ يك «وزير» با اسم و رسم و در پايگاهي رسمي و مسؤول و بازْنشريافته در همه ي رسانه هاي درونْ مرزي و برونْ مرزي.

بخشي از راه ِ شاهي ي ِ هخامنشي در تنگه ي بُلاغي
كه در آستانه ي نابودي است!

وزير نيرو، ديروز سه شنبه سوم بهمن، اين برنامه ي فاجعه بار را اعلام كرد و دلهاي همه ي ايرانيان دل بسته به ارزشهاي فرهنگي ي اين ميهن را به درد آورد. او و ديگرْ دستْ اندركاران، به خواست ِ برحقّ ِ ميليونها ايراني و اعتبار امضاي هزاران تن از آنان در پاي بيان نامه ي اعتراض به ايجاد سدّ ِ سيوند و نابودگرداني ي گنجينه ي شايگان مرده ريگ روزگاران باستان، بي اعتنا ماندند و سازمان ميراث فرهنگي نيز به رغم نام فريبنده اش، نه تنها كاري در راستاي پاسداري از اين ميراث هزاره ها صورت نداد؛ بلكه با مسؤولان اين برنامه ي تباهكارانه، همدستي كرد و در عمل به «سازمان ضدّ ميراث فرهنگي» تبديل گرديد! هنگامي كه يك سازمان دست اندركار ايراني چنين رفتار و كاركردي داشته باشد، ديگر از سازمانهايي همچون يونسكو، چه انتظاري مي توان داشت؟!
ريشخند قضيّه اين كه وزارت نيرو اعلام فرموده است كه با «هزينه ي خود» (؟!) در كنار سدّ ِ سيوند يك موزه خواهدساخت! كودك انگاشتن و دست انداختن يك ملّت يعني همين! بزرگترين موزه ي زنده مانده از هزاره هاي دور را يكجا غرق در آب مي كنند و سپس در كنار اين غرقاب ِ بلعنده ي يك فرهنگ، «موزه» مي سازند!

پايه ي ستون كاخي از روزگار كورش
يافته در تنگه ي بُلاغي

بازمانده ي كالبدي هفت هزارساله
يافته در تنگه ي بُلاعي

به نوشته ي تارنماي ويژه ي نجات پاسارگاد:
از اين پس، هيچ ايراني، اين روز ِ سياه را از ياد نخواهد برد!
*
گزارش ايلنا (خبرگزاري ي كار ِ ايران) درباره ي اين رويداد ِ شوم را در پي مي آورم:


تاريخ :03/11/1385 ساعت : 11:13
وزير نيرو: سدّ ِ سيوند هفته آينده آبگيري مي‌‏شود.


تهران- خبرگزاري كار ايران
با اعلام نظر مثبت سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري كشور، سدّ ِ سيوند هفته ي آينده آبگيري مي‌‏شود.


به گزارش خبرنگار ايلنا، پرويز فتّاح، وزير نيرو، در خصوص زمان آبگيري سدّ ِ سيوند، گفت:
تاكنون براي آبگيري سدّ ِ سيوند در انتظار اعلام نظر سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بوديم كه جواب مثبت دادند و با اعلام رسمي اين سازمان، هفته آينده آبگيري سدّ انجام مي‌‏شود.
فتّاح با بيان اين كه از آذر ماه 84, پنج بار آبگيري سدّ ِ سيوند به تعويق افتاده است، هزينه ايجاد سدّ ِ سيوند را هشتاد ميليارد تومان دانست و از ذكر عدم ِ نفع آن خودداري كرد.
وي، افزود:
قرار است وزارت نيرو با هزينه ي خود اقدام به ايجاد يك موزه در كنار سدّ ِ سيوند كند.


پايان پيام
رمزگان ِ خبر: 388705
* * *
آخر از همه اين كه نبيره ي جوان من «آريا» -- كه با همه ي دل و جانش به فرهنگ والاي ايراني و يادمانهاي گران بهايش مهرمي ورزد و اين مهر پرشور را بارها در تارنماي ويژه اش بيان داشته -- سالهاست كه در آرزو و حسرت سفر به ايران و ديدار يادمانهاي فرهنگي اش در پشت درهاي بسته مانده است و روزشماري مي كند. امروز وقتي اين خبر شوم به دفترم رسيد، دلم لرزيد و اشك در چشمان خسته ام حلقه بست! به راستي چگونه مي توانم چنين بدخبر باشم و اين مُرغواي نوميدكننده را به گوش او برسانم و دل آرزومندش را بشكنم؟!

آيا همه ي هم نسلان من در برابر فرزندان و نبيرگان خود چُنين حيران و دردمند و پريشان نمانده اند؟!

posted by Jalil Doostkhah @ 8:01 PM

دوست پژوهنده ي نيكْ مَنِش ِ من، دكتر تورج پارسي، مانند ِ هميشه به ايران شناخت و ويراستار و خوانندگان ِ ارجمندش مهرورزيده و ياري كرده و با فرستادن پيامي برادرانه و گفتاري روشنگرانه و شورانگيز در باره ي بهمنگان به اين دفتر، مايه ي خشنودي و سپاسگزاري شده است. متن اين گفتار را در اين جا با هم مي خوانيم:


جشن زمستانى ي ِ بهمنگان، روز ِ بزرگداشت ِ مَنِش ِ نيك است.
منش نيك را مي ستاييم!


تورج پارسى


كار،شادى مي آفريند و شادى پَر ِ پرواز ِ كار را فراهم مي سازد تا اميد ازخنده ي انسان برون تراود. كار و شادى درمان ِ زندگي اند و انسان با كوشش و پشتكار، مي آفريند واز آفريدگان هم نگاهبانى مي كند. مَنِش ِ نيك در اين عرصه به وجود مي آيد و زمينه ي پيشرفت و آبادانى را فراهم مي آورد. مَنِش ِ نيك، بزرگترين خويشكارى انسان و نشانواره ي بيدارى وجدان است.
جشن هاى ايرانى بزرگداشت كارْكرد ِِ انسان در جهان زيبا آفريده ي مزدا ست. ساختن جهاني نو تنها در پرتو كار و خويشكارى سامان مي يابد . اين جاست كه بايد هچون آرش بر ستيغ همه نيكي ها ايستاد و بلند خواند :
" آرى آرى زندگى زيباست
زندگى آتشگهى ديرنده پابرجاست
گر بيفروزيش، رقص شعله اش در هر كران پيداست
ورنه خاموش است و خاموشى گناه ماست "*


به همين دليل ِ زيبايى ي زندگى، نياز مي بينم كه هات ده يسنه، كرده ى بيست را با وآژگان از دل بر آمده زمزمه كنيم :
«گيتي را نيرو باد!
درود بر گيتى!
نرم گفتارى گيتى را باد !
پيروزي گيتى را باد !
فراوانى گيتى را باد !
آبادانى گيتى را باد !
بايد براي آبادانى جهان كوشيد
و آن را به درستى نگاهبانى كرد و به سوى روشنايي برد.» *


بهمنْ روز از ماه ِ بهمن/"بهمنگان"، روز ِ بزرگداشت منش نيك بر همگان شاد و پيروز باد!


جشن بهمنگان (/بهمنجنه)


بهمنجه آمد ، بگشاييد براو در «
ريزيد به شادى مَي ِ گلرنگ به ساغر
شادى و اميد است فروغ ِ دل انسان
سرمايه ى بهروزى و پيروزي كشور
ايران كهن بود پيام آور شادى
شادى همه جا بود بهين سرْخط ِ دفتر
هر ماه بسي بخش ِ طربْ زاي بياراست
هر جشن چو نوروز ِ طرب زا، طرب آور
بهمنجه جشنى است به روز دو ِ بهمن
تارش همه از شادى و پودش همه از فر
بهمن بُوَد انديشه ي ِنيكو و سپنتا
بار آور ِ آيين ِ نياكان ِ هنروَر
آن را به اوستايي گويند وُهومَن
اين واژه بُوَد با مَنِش ِ نيك برابر
هومَن كه نشاني ست ز انديشه ي نيكو
در گيتى و مينوست بهين داده ي ِ داور
هر دم كه به شادى گذرد زندگى آن ست
اين را كند ايرانى ي ِ فرهيخته باور
شادى و خوشى موهبت داده ي مَزداست
بايد كه از اين راه شود روح توانگر.»
-----------------------------------
سرچشمه ها :
*آرش كمانگير، سياوش كسرايي

* اوستا، كهن ترين سرودها و متن هاى ايرانى ، گزارش و پژوهش جليل دوستخواه ، چاپ دهم
* سراينده: توران شهريارى

posted by Jalil Doostkhah @ 5:45 PM