CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

يادداشت ويراستار

دوشنبه ١٢ فروردين ماه ١٣٨٧ خورشيدي

(٣١ مارس ٢٠٠٨)

در آستانه ي واپسين بخش ِ جشنْ آيين ِ نوروزي، سيزدهم فروردين (سيزده به در)، چند نماي زيبا از آن را -- كه فردا بار ديگر، همچون هزاران بار ِ پيش از اين در سرتاسر ِ ميهن و نيز در همه ي زيستگاه هاي ايرانيان در كران تا كران ِ گيتي با شور و شادمانگي و شكوهمندي ي هرچه تمام تر برگزارخواهدشد -- و نيز نشاني ي پيوند به گفتاري شيوا درباره ي پيشينه ي اين جشنْ آيين در اسطوره و فرهنگ كهن ِ ايراني از دوست ِ فرزانه ي گرامي، آقاي دكتر تورج پارسي و يك جُنگ از نغمه هاي شاد ِ بهاري و نوروزي را به هم ميهنان ارجمندم پيشكش مي كنم. بهاران خجسته و سيزدهم فروردين فرخنده باد!

يادداشت ويراستار


يكشنبه يازدهم فروردين ١٣٨٧ خورشيدي
(سي‌ام مارس ٢٠٠٨)


در پي ِ نشر ِ اندوهْ‌يادي براي زنده‌ياد دكتر فريدون آدميّت، امروز نيز تازه‌هايي به اين دفتر رسيد كه حكايت از

دريغ و درد ِ ايرانيان در ميهن و فراسوي ِ آن در سوگ ِ وي و رويْ‌كرد ِ گسترده‌ي ِ آنان به كوشش براي شناخت ِ هرچه بهتر ِ اين فرزند ِ بزرگ ِ ايران دارد.

*

در اين پيوست، نخست يادداشت ِ دردمندانه‌ي ِ پژوهشگر ِ جوان،پيام جهانگيري و سپس نشاني‌هاي پيوند به شش نوشتار يا متن ِ بازْنوشته‌ي ِ گفت و شنودها و يك گفت و شنود راديويي را مي‌آورم (كه همو با مهر و همْ‌دلي فرستاده است) وخوانندگان را با ديدگاه‌هاي كساني همچون دكتر خسرو شاكري، فرشاد قربانپور، دكتر عبّاس ميلاني، دكترماشاءالله آجوداني، دكتر محمّد توكلي طرقي و علي دهباشي، درباره‌ي ِ آدميّت آشناخواهدكرد.

یکی از اتفاق های دردآور ِ دیگر فرهنگی ِ ما، دو بار مردن انسان های بزرگ این سرزمین است. دومین مرگ، مرگ طبیعی ست که سراغ هر فردی می آید و هرچند بسیار اتفاقی ناخوشایند است؛ ولي آن را به عنوان سرنوشت محتوم تمامی موجودات باور کرده ایم و با آن کنار آمده ایم. امّا اولی، اتفاقی که ناخوشایندتر از مرگ طبیعی ست، مرگی ست که طبیعتِ ما انسان ها باعث ایجاد آن می شود و این مرگِ غیرطبیعی را برای آدم های

بزرگ رقم می زند.

دیروز وقتی خبر درگذشت دکتر فریدون آدمیّت را به دوستان (که اغلب هم از اهالی فرهنگ و ادب هستند) تسلیت می گفتم، بعضی ها با تعجب از من می پرسیدند که: "خدایش بیامرزد؛ ولی اصلاً مگر این آقا زنده بوده؟!"

اين كتاب سي سال منتظر ِ بازْچاپ بود!

در اين باره، در اين نشاني، بخوانيد:

اعتراف می کنم که نمی دانستم چه پاسخی باید در جواب این سوال به ظاهر ساده داد. پرسش بسیار ساده بود، اما پاسخش بسیار دشوار. به سوال که کمی اندیشیدم، به عمق یک فاجعۀ فرهنگی پی بردم. خوب که بیاندیشیم به سوالات سادۀ از این دست که در زندگی ِ هر روزه مان برایمان امری روزمره شده است زیاد برمی خوریم و ساده از کنار آن ها می گذریم.
*
شب که سایت های خبری و فرهنگی داخل کشور را برای پیدا کردن جزئیات بیشتر از خبر درگذشت تأثربرانگیز دکتر آدمیت دنبال می نمودم، با کمال حیرت مشاهده نمودم که تقریباً هیچ سایت رسمی ِ خبری، (حتی خبرگزاری های دانشجویی و دانشگاهی)، این خبر دردآور را بازتاب نداده بودند. انگار خبر مرگ استادِ مسلم تاریخ معاصر ایران در هیاهوی گستردۀ نکوهش فیلم ساختۀ نمایندۀ مجلس هلند در مورد پیامبر اسلام گم شده بود.
*
یادم آمد که استاد فریدون آدمیّت را ما آدم های قدرناشناس، سال هاست که به خاک سپرده ایم. اصلاً ما آدمیّت ِ خویش را نیز سال هاست که از یاد برده و با آن وداع کرده ایم.
یادم آمد که ٣٠ سال انتظار برای اجازۀ نشر کتاب های تاریخی ِ ارزشمند یک استاد، که به واقع هر سطر این کتب به مثابه یک سند گرانقدر تاریخی ست، زمان کمی نیست. ٣٠ سال خود یک تاریخ است. تاریخی که باید به آن پرداخت و نقش آن را در فراموشی ِ یک ملت از هویت، اصالت و آدمیت خویش، و از دوری جستن ِ از مردان و زنان بزرگ و نامی، به پژوهش نشست.

باری،
حکایت فریدون آدمیّت و آدمیّت ِ ما انسان ها، حکایتی تلخ و پایان ناپذیر است. آدمیان در زندگی کوتاه خویش با نقشی که از خود در تاریخ می گذارند، بر صفحۀ تاریخ حک شده و جاودانه می مانند ...
و در این میان، سهم فریدون آدمیّت بیش از یک مورّخ است. او که پایه گذار نگاهی جدید به دانش تاریخ‌نگاری و آن همانا استفاده از ابزار روش شناسانۀ علمی بود، خود جزئی از تاریخ معاصر ایران است که نقش شگرفی را از خود در این تاریخ بر جای گزارده است.


یادش گرامی باد!


پیام جهانگیری
١١ فروردین ماه ٢٥٦٧

http://shahrvandemroz.blogfa.com/post-461.aspx http://shahrvandemroz.blogfa.com/post-462.aspx

و گفت و شنود ِ راديو زمانه با علي دهباشي را در پيوندي در پايان ِ آن، زير ِ نشاني ي پايين، بشنويد:

http://radiozamaaneh.com/news/2008/03/post_4362.html

يكشنبه ١١ فروردين ماه ١٣٨٧ خورشيدي

(٣٠ مارس ٢٠٠٨)

با اندوه فراوان آگاهي يافتم كه دكتر فريدون آدميّت دانشمند فرهيخته و تاريخْ تگار و پژوهشگر بزرگ ِ ميهن مان ديروز در تهران چشم از جهان فروبست و بر كارنامه ي بيش از هفت دهه كوشش ِ نستوهانه در شناخت ِ تاريخ سده ي اخير ِ ايران، نقطه ي پايان گذاشت.

از سوي خود و هم كارانم در كانون ِ پژوهشهاي ِ ايران شناختي و تارنماي ايران شناخت، خاموشي ي اين بزرگ مرد ِ روزگارمان را به خانواده ي او و همه ي مردم ايران (خانواده ي بزرگش) تسليت مي گويم. يادش گرامي و راهش پُررهرو باد!

دكتر فريدون آدميّت در اول امرداد ١٢٩٩ خورشيدي در تهران متولد شدوسرانجام در ساعت ٣ بعدازظهر شنبه دهم فروردين ١٣٨٧ در بیمارستان تهران کلینبک درگذشت. از محصلين نمونه مدرسه دارالفنون بود. بعد در دوره متوسطه توانست يك ساله دو كلاس بخواند. در همين دوران پدرش را از دست داد. از دبيرستان به دانشكده حقوق و علوم سياسي رفت و در خرداد ١٣٢١ فارغ التحصيل شد. پايان نامه دانشگاهي آدميّت به بررسي زندگي سياسي ميرزا تقي خان اميركبير اختصاص يافت كه دو سال بعد با مقدمه استادش محمود محمود در سال ١٣٢٣در تهران منتشر شد؛ اين كتاب هنوز پس از ٦٣ سال از انتشارش در شناخت اميركبير و عصر او يگانه مانده است و از نوادر اين كه آدميّت اين كتاب را در ٢١ سالگي نوشت.
آدميّت در دوراني كه دانشجوي دانشكده حقوق بود به خدمت وزارت خارجه درآمد و نخستين مأموريّت اداري او در سال ١٣٢٣ دبيري در سفارت ايران در لندن بود. در دوران مأموريت پنج ساله در لندن در دانشكده علوم سياسي و اقتصاد لندن ،‌تاريخ سياسي و فلسفه سياسي خواند و سرانجام در دسامبر ١٩٤١ دكتراي خود را دريافت كرد. پس از بازگشت به ايران در فروردين ١٣٣٠ به مأموريت در نمايندگي ايران در سازمان ملل متّحد رفت، ‌در دوران مأموريتش در سازمان ملل متّحد كتاب جزاير بحرين: تحقيق در تاريخ ديپلماسي و حقوق بين الملل را به انگليسي نوشت و در نيويورك منتشركرد.
پس از بازگشت از سازمان ملل در مهر ماه ١٣٣٩ سفير ايران در لاهه و دو سال بعد سفير ايران در هندوستان شد. در كنار اين فعاليّت‌ها دكتر آدميّت ٢٠ سالي سمت ِ داور بين المللي در « ديوان دائمي حكميّت» دادگاه لاهه را داشت.
نامِ دكتر آدميّت در عرصه‌ي ِ تاريخ نگاري در ايران با نوآوري و ويژگي‌هاي خاص او آميخته است. امروز هيچ محققي را پيدا نمي كنيم كه بخواهد در زمينه مشروطيّت كار كند و محتاج آثار آدميّت نباشد.
از ميان آثار دكتر آدميّت كتاب « اميركبير و ايران» جايگاه خاصّي دارد و بيش از همه آثارش تجديد چاپ شده است.
« اميركبير و ايران» نمونه‌ي ِ يك زندگي‌نامه‌ي سياسي در تاريخ نويسي‌ي ِ نوين است. عنوان كتاب با مضامين آن دقيقا مي خواند. بدين معني كه شخصّيت يك دولت‌ْمدار در كلّ ِ تاريخ مورد سنجش و تحقيق قرارگرفته‌است و از نظرگاه تاريخ تحليلي در سبك نگارش، فصل تازه اي در تاريخْ‌نگاري نو مي گشايد. در اين كتاب دكتر آدميّت عوامل پرورش شخصيّت فردي و سياسي ميرزا تقي خان و رگه هاي روان‌ْشناختي‌ي ِ او را به دست مي دهد؛ تحوّل فكري وي را در برخورد با تمدّن غربي بازمي‌نمايد و به كارنامه‌ي ِ دوران زمامْ‌داري‌ي ِ او مي پردازد. روش حكومت و « نظم ميرزا تقي خاني»، ‌تأسيسات نظامي ، اصلاحات سياسي و اقتصادي و مالي و نشر دانش و فرهنگ جديد را در بر مي گيرد. اميركبير و ايران اثري است كه مي ماند به روزگاران.
دو نمونه از سلوك فردي و اجتماعي او را به نقل از هُما ناطق در اين‌جا مي آورم:
« آزادمنشي دكتر آدميّت در خدمت ِ رسمي، قرينه‌ي ِ استقلال رأي و آزادمنشي‌ي‌ ِ علمي‌ي ِ اوست. فقط در ٤٢ سالگي بود كه از شغل فعّال رسمي دامن فراچيد و سپس در يك نامه‌ي ِ سه كلمه اي ( نه كمتر، ‌نه بيشتر) به وزارت خارجه نوشت:‌ " تقاضاي بازنشستگي دارم" ، ‌اين جمله‌ي ِ او ضرب‌المثل شد. ديگرْ نمونه‌ي ِ رفتار او كناره گيري‌اش از هيأت دبيران كانون نويسندگان است. در ١٣٥٧ جماعت نويسندگان از نو گرد هم آمدند و براي بار دوم آن كانون را به عنوان يك كانون صنفي به راه انداختند. رياست نخستين جلسه عمومي را آدميّت پذيرفت كه مورد تأييد و احترام همه بود. انتخاب اعضاي هيأت دبيران هم انجام شد؛ امّا كانون به جاي آن كه در جهت مسئوليّت صنفي‌اش پيش برود كه مي توانست مفيد باشد، عرصه‌ي ِ درگيري‌هاي گوناگون، از جمله برخوردهاي فرقه‌اي گشت. آدميّت مي گفت: " اغلب اين حضرات نه به آزادي قلم و آزادي عقيده اعتقاد دارند، نه به خصلت صنفي‌ي ِ كانون، نه به قواعد دمكراسي." پس كناره‌گرفت و هرگز بازنگشت.»

درباره ي زندگاني ي پُربار و كارنامه ي سرشار آدميّت، در اين نشاني ها نيز بخوانيد ↓

شنبه ١٠ فروردين ماه ١٣٨٧ خورشيدي
(٢٩مارس ٢٠٠٨)

در درآمد ِ٣: ٧٢،زيرْ بخش ٢٦، نشاني ي پيوند به گفتار ِ كامران تلطّف درست نيست و نشاني ي نشرگاه ِ گفتار كارل پوپر، به سهو در جاي آن آمده است. متأسّفانه نتوانستم نشاني ي درست ِ آن گفتار را -- كه به فارسي ست -- بازيابم. ناگرير، نشاني هاي زير را كه پيوند به گفتارهايي -- كم و بيش -- با همان درونْ مايه، به زبان انگليسي از همان پژوهنده و ديگران است، در اين پيوست مي آورم.

از دوستم آقاي مسعود لقمان كه اين نادرستي را يادآورشد، سپاس مي گزارم و از همه ي خوانندگان، براي اين سهو پوزش مي خواهم.
http://www.iranian.com/Features/Dec97/Persian/index.html

http://www.iranian.com/talattof.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Persian_language#Local_names

شنبه ١٠ فروردين ماه ١٣٨٧ خورشيدي

(٢٩مارس ٢٠٠٨)

در پي ِ نشر ِ نوشته ي ِ دردمندانه ي ِ پيام جهانگيري در درآمد ِ ٣: ٧٢، زيرْ بخش ٢٥، امروز همو در يك راياپيام به اين دفتر، به گزارش ِ كوتاهي كه درباره ي بازنشانده شدن ِ ناخواسته ي دكتر وطنْ دوست و كوچ ِ ناگزير وي به آمريكا از سوي خبرگزاري ي ايران نشريافته، پيوندداده است.

متن ِ گزارش چُنين است:
دكترغلامرضا وطنْ‌دوست، استاد برجسته‌ي تاريخ ِ معاصر، براي تدريس در دانشگاه ِ واشنگتن، ايران را به مقصد ِ آمريكا ترك‌كرد.

به گزارش خبرنگار ِ خبرگزاري‌ي ايرانْ‌خبر، دكتر وطنْ‌دوست – كه بيش از سي سال، عضو ِ هيأت ِ علمي ي ِ دانشگاه ِ شيراز بود – در جريان ِ پاكْ سازي هاي ِ اخير ِ دانشگاه ها – كه منجر به اخراج بسياري از استادان ِ به‌نام شد – حكم ِ بازنشستگي‌ي اجباري دريافت كرد و از دانشگاه شيراز اخراج‌گرديد.
از ايشان، بيش از ٥٠ جلد كتاب درباره‌ي ِ تاريخ ِ معاصر چاپ‌شده‌است.

١

دریا دادوار «سلام ایران» خود را
تقدیم هم وطنان می کند:
به آوازهای اوگوش کنیم

چند ترانه ي بهاري و نوروزي ي ِ خاطره انگيزاز خوانندگان ِ پيشين:

خاستگاه: راياپيام هايي از محمّد جلالي چيمه (م. سحر) - پاريس و مجيد نفيسي - لوس آنجلس

يادداشت ويراستار


جمعه ٩ فروردين ماه ١٣٨٧ خورشيدي
(٢٨ مارس ٢٠٠٨)


گفتاوَرد از داده‌هاي اين تارنما بي هيچ‌گونه ديگرگون‌گرداني‌ي متن و با يادكرد از خاستگاه، آزادست.

You can use any part of site's content as long as it is referenced to this site.No need for permission to use the site as a link.

Copyright © 2008-2005


All rights reserved.

١. ايران را از ياد نبريم و پاسْ‌داريم


ای که داری سینه چون آیینه پاک / گنج ها داری تو در این آب و خاک
تا جهانی خیره بر فرهنگ توست / گر به پاسش دل نبندی ننگ توست
(فریدون توللی)


از حاصل دوران های خوش و ناخوش زندگی است که ملتی شکیبایی و فرزانگی میآموزد. قوم ایرانی در سراسر تاریخ خود، از اندیشیدن و چاره جستن باز ناایستاده است. دلیل زنده بودن ملتی نیز همین است. آن همه مردان غیرتمند، آن همه گوینده و نویسنده و حکیم و عارف، پرورده این آب و خاک هستند. به تولای نام اینان است که ما به ایرانی بودن افتخار می کنیم.
در افسانه ها آمده است که ققنوس مرغی است خوش رنگ و خوش آواز که منقار او سیصد و شصت سوراخ دارد و بر کوه بلندی در مقابل باد نشیند و صداهای عجیب از منقار او بر آید.
گفته اند که هزار سال عمر کند و چون سال هزارم به سر آید و عمرش به آخر برسد، هیزم فراوانی گرد آورد و بر بالای آن بنشیند و شروع به خواندن بکند و مست گردد و بال بر هم بزند، بدان گونه که آتشی از بال او بجهد و در هیزم افتد و آو در آتش خود بسوزد و از خاکسترش تخمی بیرون آید و از آن ققنوسی دیگر به وجود آید.
بین افسانه ققنوس و سرگذشت ایران تشابهی می توان دید. ایران نیز بارها به مانند آن مرغ در آتش خود سوخته و باز از خاکستر خویش زائیده شده است. ایران سرزمین شگفت آوری است. تاریخ او از نظر رنگارنگی و گوناگونی کم نظیر است. بزرگ ترین مردان و پست ترین مردان در این آب و خاک پرورده شده اند. حوادثی که بر سر او آمده بدان گونه است که در خور کشور برگزیده و بزرگی است. فتح های درخشان داشته است و شکست های شرم آور، مصیبت های بسیار و کامروائی های بسیار.
گوئی روزگار همه ی بلاها و بازی های خود را بر ایران آزموده است. او را بارها بر لب پرتگاه برده و باز از افتادن بازش داشته. ایران شاید جان سخت ترین کشور دنیا باشد، چون دوره هایی بوده است که با نیمه جانی زندگی کرده اما از نفس نیفتاده و چون بیمارانی که می خواهند نزدیکان خود را بیازمایند، درست در همان لحظه که همه از او امید بر گرفته بودند، چشم گشوده و زندگی را از سر گرفته است.
به رغم تلخ کامی ها، ما حق داریم که به کشور خود بنازیم. کمر ما در زیر تاریخ خم شده است ولی همین تاریخ به ما نیرو می دهد و ما را باز می دارد که از پای در افتیم. کسانی که در زندگی خویش رنج نکشیده اند سزاوار سعادت نیستند. تراژدی همواره در شان سرنوشت های بزرگ بوده است. ملت ها نیز چنین اند. آن چه ملتی را آبدیده و پخته و شایسته ی احترام می کند، تنها پیروزی های او نیست، مصیبت ها و نامرادی های او نیز هست.
از حاصل دوران های خوش و ناخوش زندگی است که ملتی شکیبایی و فرزانگی میآموزد. قوم ایرانی در سراسر تاریخ خود، از اندیشیدن و چاره جستن باز ناایستاده است. دلیل زنده بودن ملتی نیز همین است. آن همه مردان غیرتمند، آن همه گوینده و نویسنده و حکیم و عارف، پرورده این آب و خاک هستند. به تولای نام اینان است که ما به ایرانی بودن افتخار می کنیم.
نباید بگذاریم که مشکل های گذرنده و نهیب های زمانه، گذشته را از یاد ما ببرد. ما امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند آنیم که از شکوه و غنای تاریخی خود الهام بگیریم. خوشبختانه ضربه هایی که بر سر ایران فرود آمده است، هرگز بدان گونه نبوده که او را از گذشته خود جدا سازد.
حمله تازیان، شاهنشاهی ساسانی را از هم فرو ریخت، کاخ ها خراب شد و گنج ها به باد رفت، اما روح ایرانی مسخر نگردید. ایران طی قرن ها به دست فرمانروایان غیر ایرانی حکم گزاری شده است ولی چه باک، عرب و ترک و مغول و تاتار، چون میهمانانی بودند که چند صباحی بر سر سفره ایران نشستند، آمدند و رفتند. بی آنکه ایران را با خود ببرند.
در همان زمان هایی که پیکر ایران لخته لخته شده بود و هر پاره آن در سلطه حاکم خودی یا بیگانه ای بود، روح او پهناور و تجزیه ناپذیر مانده بود. ایران همواره استوارتر و ریشه دارتر از آن بوده که به نژاد یا مسلک سلطان یا خان یا فاتحی اعتنا کند. قلمرو ایران قلمرو فرهنگی بوده و تمدن و زبان مرزهای او را مشخص می داشته اند. تاریخ جاودانی هر ملتی تاریخ تمدن و فکر اوست. مابقی وقایع گذرنده ای هستند که ارزش آنها سنجیده نمی شود، مگر در کمکی که به بهبود زندگی و تامین رفاه مردم زمان خود کرده اند. تاریخ واقعی، تاریخ سیر بشریت به سوی ارتقا است. از این رو ما چون به گذشته خود نگاه می افکنیم، چندان بدان کاری نداریم که فلان عهد چه کسی بر ایران حکم می رانده یا مرزبانان این سرزمین در کدام خط پاسداری می کرده اند. سیر معنوی قوم ایرانی و جنبش ها و کوشش های او برای ما مهم است. ما دوران اعتلای ایران را دورانی می دانیم که تمدن و فرهنگ به شکفتگی گرائیده و دوران انحطاط او دورانی که تمدن و فرهنگ دستخوش رکود و فساد گردیده است. فی المثل عصر سامانی به مراتب درخشان تر از دوران نادر شاه افشار است و زیان خاندان صفوی برای ایران کمتر از سود آنان نیست.
اگر گمان کنیم که کهنگی کشور ایران مانع می گردد که ما نو شویم و با نیازمندی های دنیای امروز هم آهنگی یابیم، اشتباه بزرگی است. بر عکس گذشته ی بارور، کشور ما پایه ی محکمی است برای آنکه ستون های آینده بر آن قرار بگیرد. ما هرچه در اقتباس تمدن جدید و علم و فن جدید بیشتر بکوشیم، بیشتر احتیاج خواهیم داشت که از گذشته ی خود مدد و نیرو بگیریم، برای آنکه پایمان نلغزد و برای آنکه خود را نبازیم و سرگردان نشویم.
از سوی دیگر ذخائر فکری و معنوی کشور ما کارنامه چند هزار ساله پدران ما و شرح مردانگی ها و کوشش ها و خطاها و شکست های آنان، ما را بر می انگیزد که ایران را بدان گونه که شایسته نام بلند او و مقتضای دنیای امروز است بسازیم. ایران سزاوار آنست که خوشبخت و سرفراز باشد و برای آنکه خوشبخت و سرفراز گردد، باید هم به خود وفادار بماند و هم به استیلای علم بر جهان کنونی ایمان بیاورد و در آموختن آنچه نمی داند غفلت نورزد.

بر گرفته از کتاب ایران را از یاد نبریم

به قلم دکترمحمد علی اسلامی ندوشن


خاستگاه: راياپيامي از آرياپور / پسر ِ ايران - تهران


٢. گزارش ِ اجراي يك برنامه‌ي ِ پيانونوازي‌ي ِ ايراني در آمستردام


چندي پيش آگاهي‌نامه‌ي برنامه‌ي تكْ‌نوازي‌ي ِ پيانو از پژمان اكبرزاده، روزنامه‌نگار، برنامه‌ساز ِ راديو و هنرمند در هلند را در همين تارنما، نشردادم. اكنون گزارشي ويديويي از آن برنامه – كه در يازدهم اسفند ماه گذشته (يكم مارس ٢٠٠٨) در آمستردام اجراشد – به اين دفتر رسيده‌است كه نشاني‌ي ِ پيوند بدان را در زير مي‌آورم:
Short Video/Report of Persian Piano Recital in Amsterdam
Bethanienklooster, March 1st, 2008
http://radiozamaaneh.com/movie/2008/03/post_85.html


خاستگاه: رايا پيامي از پژمان اكبرزاده ، آمستردام - هلند


۳. راياپيام يا رايانامه؟


مسعود لقمان نوشته‌است:
"متداول است که رایانامه را به جای ایمیل به کار می برند و بهتر است واژه رایاپیام را به جای کامنت به کاربریم. هرچند که ممکن است ترجمه دقیقی از عبارت کامنت نباشد اما نیاز فارسی زبان را به خوبی برطرف می کند و منظور را کاملا می رساند. پس جایگزین خوبی به جای واژه کامنت است. پس رایانامه به جای ایمیل درست است و رایاپیام به جای کامنت درست است و به کار بردن یکی به جای دیگری جز آشفته کردن زبان نیست."


ويراستار مي‌نگارد:
واژه‌ي ِ نامه، دو كاربُرد ِ عمده دارد: يكي به تنهايي يا با پيوستي در پي ِ آن به معني‌ي ِ متني (با شرحي كم يا بيش) كه كسي به كسي مي‌نويسد و يا از سوي ِ نهادي به كسي نوشته‌مي‌شود (نامه‌ي ِ شخصي، نامه‌ي ِ دوستانه، نامه‌ي ِ عاشفانه، نامه‌ي ِ اداري، نامه‌ي ِ رسمي و جزآن كه برابر با واژه‌ي ِ انگليسي‌ي ِ Letter است) و ديگري در تركيب با واژه‌اي پيش از آن كه مفهوم ِ كتاب، منظومه و مانند ِ آن را مي‌رساند (شاهنامه، ساقي‌نامه، اندوه‌نامه، رنجْ‌نامه و جزآن).
امّا واژه‌ي ِ پيام، خواه به تنهايي، خواه در تركيب (هرچند كه گاه مفهومي نزديك به نامه مي‌يابد)، بيشتر به معناي ِ متني كوتاه براي انتقال ِ درونْ‌مايه‌اي با بايستگي‌ي ِ فوري (به تعبيري امروزين، داراي ِ تاريخ ِ مصرف)، به

كارمي‌رود (پيام ِ رييس ِ جمهور، پيام ِ شادباش ِ نوروزي، پيام ِ اندوه‌گساري و جزآن كه برابر ِ با واژه‌ي

Message

در انگليسي است.)

اهل ِ دقت، اين دو واژه را (چه به تنهايي و چه در تركيب‌ها)، به جاي ِ يكديگر، به كار نمي‌برند. پس در تركيب اين واژه‌ها با "رايا -" (كوتاه‌كرده‌ي ِ رايانگر، برابر با

Computer

در انگليسي) نيز به كاربردن ِ دقت ِ بسنده، بايسته‌است.

راياپيام را به معني‌ي ِ "پيامي كوتاه كه درصفحه‌ي ِ رايانگر و رايانامه را به مفهوم ِ نامه‌اي گسترده‌تر از پيام كه گاه در صفحه‌ي ِ رايانگر و بيشتر در پرونده‌اي جداگانه (پيوستي بر راياپيام /

Attachment)

نوشته و به ميانجي‌ي ِِ پست ِ الكترونيك

E-Mail

فرستاده‌مي شود" ، به‌كارمي‌بريم.
به جاي واژه‌ي ِ انگليسي‌ي ِ

Comment

هم – كه بيشتر ِ كاربَران ِ رايانگر، واژه‌ي ِ فارگليسي‌ي ِ كامنت را به‌كارمي‌برند – مي‌توان نقد و نظر و يا برداشت را به‌كاربرد و گذاشتن ِ راياپيام به جاي آن از دقت و سامانْ‌مَندي‌ي ِ زباني به‌دور و – به اصطلاح ِ عربي‌مآب‌ها – "وَضْع ِ شيئ در غَير ِ ما وُضِعَ لَه" است.


٤. اشاره و سفارشي به خواندن يك رُمان ِ تازه‌ي ِ ايراني: برداشت ِ يك كارشناس و ناقد ِ ادبي


مجيد روشنگر، كارشناس و ناقد ِ ادبي و سردبير ِ فصلْ‌نامه‌ي ِ معتبر ِ فرهنگي و ادبي‌ي ِ بررسي ِ كتاب، نوشته‌است:
«... اگر كتاب ِ چهره‌ي ِ پنهان ِعشق، نوشته‌ي ِ سيامك گلشيري را به‌دست‌آوردي، بخوان. رُمان ِ بسيارخوبي‌ست و جا دارد درباره‌ي ِ آن صحبت شود.»


خاستگاه: راياپيامي از مجيد روشنگر


٥. يك دزدي‌ي ِ بزرگ ِ فرهنگي در همسايگي‌ي ِ ايران!


در تاريخ خوانده ايم كه انوري ابيوردي، چكامه‌سراي نامدار ِ سده‌ي ِ ششم هجري قمري، روزي از راهي مي‌گذشت. مردي را ديد كه در برابر گروهي از مردم، سرگرم ِ خواندن ِ شعرهايي از اوست. با شگفتي‌زدگي و خشنودي از اين كه شعرهايش چنين مردمْ‌پسند شده‌است، گام سست‌كرد و به شنيدن ِ شعرخواني‌ي ِ آن مرد، درايستاد. آنگاه ار او پرسيد: "اين شعرها كه خواندي، از كيست؟" مرد پاسخ‌داد: "از انوري‌ست." شاعر پرسيد: "انوري كيست؟ آيا او را مي‌شناسي؟" مرد ِ شعرخوان، با بي‌شرمي‌ي تمام پاسخ‌داد: "انوري خود ِ منم!" انوري – كه از فريبْ‌كاري و گستاخي‌ي ِ او سختْ برآشفته‌بود – گفت: "شعرْدزدي شنيده‌بوديم؛ امّا شاعرْدزدي نشنيده‌بوديم!"
حالا حكايت ِ اين شيخان ِعرب ِ فرمانْ‌روا بر سرزمين‌هاي همسايه‌ي ِ ميهن ِ ماست كه به بركت ِ دلارهاي نفتي، حكومت و دم و دستگاهي يافته‌اند و برآنند تا آنچه را كه در تاريخ و فرهنگ ِ خود ندارند، يا در بازارمكّاره‌ي ِ جهاني در ساخت و پاخت با سوداگران آزمند، بخرند و انگ و رنگ ِ خود را بر بخش‌هايي از موزه‌ها و مجموعه‌ها بزنند و يا با دروغْ‌پردازي و دستْ‌يازي به گنج ِ شايگان ِ فرهنگ ِ كهنْ‌بُنياد ِ همسايه‌ي ِ ايراني‌ي ِ خود، صاحب شوند و مُهر ِ «عربي!» يا «عربي – اسلامي» را نقش و شناسه‌ي آن كنند. يك روز تلاش مي‌كنند تا به خيال ِ خام ِ خود، نام ِ نامي‌ي ِ خليج ِ فارس را با گِل ِ نامي ساختگي بپوشانند! روز ِ ديگر، سوداي ِ چيرگي بر جزيره‌هاي ايراني‌ي ِ خليج ِ فارس را در سر مي‌پرورند و يا از مسلمان بودن ِ بيشتر ِ جمعيّت ِ ايران ِ امروز، بهره‌گيري‌ي ِ نيرنگْ‌بازانه مي‌كنند و با هزينه‌كردن ِ دلارهاي نفتي، در موزه‌هاي جهان، دستْ‌آوردهاي ِ فرهنگ و هنر ِ ايرانيان را در بخشي زير ِ عنوان ِ «هنرهاي ِ اسلامي» رده‌بندي‌مي‌كنند؛ در حالي كه در هيچ يك از آن موزه‌ها، بخش‌هايي همچون "هنرهاي يهودي / مسيحي / بودايي (و مانند ِ آنها)" ديده‌نمي‌شود.
و سرانجام، روزي نيز شاهد ِ آنيم كه دولت ِ نفتي‌ي ِ «كويت»، دست به يك دزدي‌ي ِ آشكار و رسواي ِ فرهنگي زده و با انتشار ِ تمبري با خيالْ‌نگاره‌اي از چهره‌ي ِ پور ِ سينا (/ ابوعلي سينا/ ابن سينا)، پزشك، دانشمند و فيلسوف ِ بلندْآوازه و جهان‌ْشناخته‌ي ِ ايراني، عنوان ِ خندستاني‌ي ِ "ذكري مرور الف عام علي مولد ابن سينا فيلسوف الدّولةالعربيّةالاسلاميّة و طبيبها" (يادواره‌ي ِ هزارمين سال ِ زادْروز ِ ابن ِ سينا، فيلسوف و پزشك ِ دولت ِ عربي‌ي ِ اسلامي) را بر آن نهاده‌است!

تمبر ِ خندستاني‌ي ِ كويتي بسنجيد تا ببينيد «تفاوت ِ رَه از كجاست تا به كجا».


خاستگاه ِ تصوير ِ تمبر ِ لهستاني: دانشْ‌نامه‌ي ِ ويكيپديا


٦. گنجينه‌ي ِ سرشار و عظيم ِ فرهنگ ِ ايراني و انساني در يك موزه‌ي ِ بزرگ

(سده‌ي ِ پنجم پيش از ميلاد)

براي آگاهي‌ي بيشتر از ويژگي‌هاي اين فرش ↓ http://www.bestirantravel.com/culture/arts/rugs.html

خاستگاه: ِ راياپيامي از ياغش كاظمي با پيوند به تارنماي او ↓
http://asha.blogsky.com/


٧. پايگاه ِ والاي ِ زنان در فرهنگ ِ كهن ِ ايراني


در تارنماي ِ از اين اوستا بخوانيد ↓
http://asha.blogsky.com/


خاستگاه: راياپيامي از ياغش كاظمي


٨. چالش با «گوگل» در شبكه‌ي ِ جهاني: نگرش و تحليلي از ديدگاهي ديگر


آقاي دكتر رضا مُرادي غياث‌آبادي در بخشي از پيامي به اين نگارنده، نوشته‌اند:
«…اما نکته‌ي ِ دیگری که جسارتاً عرض‌مي‌کنم، این است که خبر دستْ‌کاری در گوگل برای نام خلیج فارس را در ایرانْ‌شناخت و چندین جای دیگر خواندم و نامه های زیادی نیز که با آب و تاب این‌را تعریف می کردند، به دستم رسید. متأسّفانه من با این دوستان همْ‌رأی نیستم؛ بلکه بر این باورم که چنین کارهایی هیچ تفاوتی با اعمال تروریستی، سانسور، فشار و جعل ندارد. هر دو به یک اندازه نادرست است. کسانی که در محیط وب چنین کارهایی می‌کنند، اگر دستشان می رسید و قدرتش را داشتند، حتماً به ترور و حذف انسان‌ها و اندیشه‌ها نیز روی‌می‌آوردند. امیدوارم این دوستان به این نکته نیز توجّه‌داشته‌باشند که اگر کسان دیگری که با آنان هم‌سو نیستند و نظری مخالف دارند، همین کار را با نام خلیج فارس انجام دهند، در واکنش به آنان چه چیزی می توانند بگویند؟ آیا استفاده از چنین ابزارهایی برای ما پسندیده و برای دیگران ناپسندست؟ در عین حال، این‌ را نیز می‌دانیم که نام "خلیج عربی" در متون تاریخی برای دریای سرخ یا احمر به کار می‌رفته و با این شیوه سدّی نیز در راه کسانی که در آن باره مایل به مطالعه هستند، ایجاد می شود. از همه اینها گذشته، گوگل و دیگر بنیادهای مشابه به زودی این ویروس‌های ایرانی را خنثی می‌کنند و تنها بدنامی‌اش برای ما می‌ماند.»


خاستگاه: راياپيامي از دكتر رضا مُرادي غياث‌آبادي


٩. «داستاني نه تازه»: گفت و شنودي با "شيرين عبادي" درباره‌ي ِ پُرسْمان‌هاي سياسي و چالش‌هاي اجتماعي‌ در ايران ديروز و امروز و فردا


پای صحبت بانوی صلح
مصاحبه اختصاصی از رضا رحیم پور


خانم شیرین عبادی به مدت سه روز (از پنجم تا هفتم نوامبر ٢٠٠٥)
مهمان رسمی " انجمن قلم دانمارک" بودند.
رضا رحیم پور خبرنگارآزاد، نویسنده و از سال ١٩٩٧ عضو انجمن قلم دانمارک است. این مصاحبه‌ي ِ اختصاصی با خانم شیرین عبادی در کپنهاگ و به تاریخ ٧ نوامبر ٢٠٠٥انجام شده است.


متن ِ كامل ِ اين گفت و شنود ِ بحث‌ْانگيز و چون و چرابردار را در اين جا بخوانيد ↓
http://www.newsecularism.com/2008/0308-B/031508-Shirin-Ebaadi-Interview.htm


خاستگاه: راياپيامي از پيام جهانگيري


١٠. گزارشي از كارنامه‌ي ِ يك ايرانْ‌شناس ِ بزرگ


پایگاه اینترنتی مطالعات زبانهای ایرانی با نشر ِ اين گزارش در بخش پژوهشگران، روزآمد شد ↓

http://www.ilssw.com/

ايران شناس ِ بزرگ ِ انگليسي

در راستای این جنبش بزرگی که برای شناساندن مولوی انجام می گیرد، من هم به نوبۀ خود کوشیده ام همراه با عزیزانی که هر یک نقش بزرگی در این بزرگداشت داشتند، قدمی کوچک بردارم. با این تفاوت که من همزمان با مولوی نگرشی هم به بزرگ مرد دیگری می اندازم که بی نام او، به مولوی پرداختن خطا است. مرد گرانقدری که مولانا را در دامان جذبۀ معرفت خود پرورانده است، اما آنطور که باید و شاید به او توجه نشده است.
من در این نوشته به کوتاهی به سیر تحولات دو نهاد فکری بشر«فلسفه و عرفان»و روند حرکت آنها از زمان شکوفایی شان اشاره خواهم کرد. دو نهادی که در دو مسیر مختلف با یک هدف غایی به حرکت در آمدند، اما در طول زمان یکی از آنها، یعنی فلسفه در اوج سرفرازی قرار گرفته و قافله سالارانش در سطح جهانی جاودانه شده اند. دیگری(عرفان)در درازای زمان از آن ارج و قربی که شایسته اش بود، برخوردار نگردیده و روز به روز هم در میان تار و پود گذشتۀ پر پیچ و خم و در لابلای شطحیات سراپا غلو آمیزی که در بارۀ بزرگانشان عنوان کرده اند سرگردان مانده است.
نگاه دیگر من معطوف به دو نماد شاخص این دو نهاد فکری، یعنی«سقراط و شمس»از یک طرف و دو شاگرد نام آور آنها «افلاتون و مولوی» از سوی دیگر خواهد بود. عملکرد این دو شاگرد در شناساندن استادان خویش، نشر افکار و اندیشه های آنان و تأثیر پذیری و بازدهی آنان از آموخته هایشان را بازشکافی خواهم کرد. به عبارت دیگر هدف از این نوشته به گونه ای مقایسه ای است؛ میان«شمس و مولوی» و «سقراط و افلاتون» و رابطۀ آنها با یکدیگر و تأثیری که هر یک بر دیگری داشته است. اینکه چرا شهرت افلاتون به ارجمندی استادش سقراط بر می گردد، ولی شهرت مولوی بی توجه به ارزش های والای شمس و تلاش های او برای مولوی کردن شاگرد خود، مد نظر قرار نمی گیرد.
1- فلسفه و عرفان
دو نهاد فلسفه و عرفان هر دو از دیر باز دوش به دوش هم در حرکت هستند و در طول تاریخ و در گذر ایام نیز هر دو مورد عناد و حمله دین و دینمداران قرار داشتند. با این حال می بینیم که فلسفه با تمام ضربات سخت و جانفرسایی که از دین و دینمداران خورده، همچنان به راه خود ادامه می دهد و تا آنجایی که مقدور است، می کوشد خود را از دین و دینمداران دور نگه دارد و استقلال خود را محفوظ بدارد. اما نهاد عرفان با وجود این که از ضربات دین و دینمداران بی نصیب نمانده است، در بیشتر ایام خود را به دامان دین آویخته و گاه لباس آغشته به موهومات دین را بر تن پوشیده تا بتواند به زندگی خود حتی در خلوت خاموشی پر از ابهامش ادامه دهد.
با این که عرفا نیز مانند فیلسوفان حرف های ارزشمندی برای گفتن دارند و آمال نهایی آنها نیز از آغاز پیدایش، تکامل انسان و ارج گزاری به انسانیت بوده که از این بابت، هم سری پر شور تر از فیلسوفان داشتند و هم بزرگان سرفرازی از میانشان بر خاسته است. با این حال می بینیم که این نهاد به مرور زمان از قافلۀ معرفت دور مانده است.
می دانیم که سه نهاد دین و فلسفه و عرفان پا به پای هم به حرکت در آمده اند. اینکه کدام یک از این سه نهاد، یعنی دین یا فلسفه و یا عرفان متقدم بر دیگری هستند، تا کنون یک نظریه قطعی داده نشده است. چرا که هر سه آنها از زمان پیدایش تفکر و اندیشه پا به عرصه گذاشته اند و هر سه نیز قدمتی به درازای عمر شروع اندیشه ورزی بشر دارند.
اما آنچه به نظر می رسد؛ با توجه به ماهیت آنها، حضور دین می بایستی متاخر از فلسفه و عرفان باشد. اگر اندکی با تعمق به محتوای آنها توجه شود، می توان گفت که فلسفه به معنای شناخت، نخستین نهادی است که پا به میدان گذاشته و در پی آن عرفان با همان هدف، اما در مسیر جداگانه وارد عرصه شده است. پس از آن دو بود که نوبت به دین رسیده که به صورت طبیعی از درون کنجکاوی های فلسفی و عرفانی سر بر آورده است. با این تفاوت که دین با حضور خود در صحنه، ادعای سردمداری کرده و خود را تنها نهاد راهبر زندگی بشر شمرده است. با همین ادعا نیز بخش عظیمی از تلاش خود را برای از میان بردن دو رقیب سر سخت خود، فلسفه و عرفان به کار گرفته و تا پای جان به دشمنی فیلسوفان و عارفان بر خاسته است. در عین حال نیز در این جدال، بسیاری موارد عرفان را نیز به کمک گرفته و همراه هم و مشترکاٌ به جنگ فلسفه رفته اند که خود حکایت دیگری است. چنانکه مولوی نیز در این عرصه به یاری دینمداران آمده و گفته است که :
پای استدلالیان چوبین بود / پای چوبین سخت بی تمکین بود
سه نهاد، دین و فلسفه و عرفان که فعالانه در اندیشۀ انسان حضور دارند، هیچ یک به تنهایی قادر به بروز درونی و نمایش بیرونی نیستند. یعنی اینکه دین بدون فلسفه، فلسفه بدون عرفان و عرفان بدون دین کارساز نیستند. اگر پیغمبران را بانی پیدایش ادیان بدانیم، بدون شک اینان در زمان خود و در جایگاهشان یک فیلسوف بودند. همچنانکه که با نگرش به افکار و اندیشه هایشان می بینیم که همزمان با پیغمبر و فیلسوف بودن، عارف نیز بوده اند. غرض این نیست که یک پیغمبر یک فیلسوف یا یک عارف تمام عیار است. نه، منظور اینست که هر پیغمبری با افکار و اندیشه های فلسفی و عرفانی خود که به آن رنگ و جلای ایمان می دهد، هم با فلسفه و هم با عرفان آشنایی و سر و کار داشته و از آن دو در پیشبرد آئین خود بهره برده است.
اینکه چرا یکی پیغمبر می شود، ولی فیلسوف یا عارف نمی شود، دلیل آن نیز روشن است، زیرا وجود هر یک از آنان به زمان و مکان و شرایط روزگارشان بستگی دارد. سقراط در محیط و شرایط یونان زمان خود، فیلسوف می شود. حال آنکه در محیط مصر و در میان قوم یهود، موسی در لباس پیغمبری ظاهر می گردد. مردم یونان دین و آئین خود را داشته و با آزادی از این یا آن دین و آئین پیروی می کردند و نیازی به پیغمبر نداشتند. اما قوم یهود اسیر در مصر، برای نجات خود از اسارت نیاز به یک منجی یا پیغمبر داشت که آنها را از اسارت نجات دهد، نه یک فیلسوف که آنان را به شناخت حقایق آشنا سازد.
از عجایب روزگار اینست که هیچ دینی بدون پشتیبانی مبانی فلسفه و دیدگاههای عرفانی نبوده است. همچنانکه هیچ پیغمبری بی آنکه فیلسوف باشد و در عین حال عارفانه بیاندیشد، کار دین اش به سامان نرسیده است. مهمتر از همه اینکه هیچ فیلسوفی بی توجه به دین و عرفان نبوده است. چنانکه یک عارف نیز هم دین دار است و هم با فلسفه سر و کار دارد. به عبارت دیگر دین و فلسفه و عرفان مانند پیغمبر و فیلسوف و عارف چنان در هم آمیخته اند که خط مرزی برای آنها نمی توان قائل شد.
با این توضیحات کوتاه بی آنکه کاری به نهاد دین و مطلق گرایی این نهاد داشته باشیم، می پردازیم به دو نماد فلسفه و عرفان.
2- این بخش را با نگاهی به دو نماد شاخص عرفان و فلسفه، یعنی«شمس و سقراط» و«مولوی و افلاتون» آغاز می کنم. به این معنا که دو نماد نامدار این دو نهاد را با ویژگی هایشان، تعریف می کنیم و در عین حال با مقایسۀ عملکرد هر یک از آنها به روند حرکت این دو نهاد می پردازیم.
الف - شمس
شخصیت شمس تبریزی، همانند بسیاری از بزرگان صاحب اندیشۀ ایرانی، در میان تاریکی های زمان پنهان و زیر خاکستر رمز و رازهای نا شناخته مانده است. اگر چه نه می توان به درون تاریکی گذشته رفت و نه اینکه خاکستر رمز و رازها را از سیمای این بزرگ مرد عالم بشریت کنار زد تا اندیشه های ناب او آشکار گردد. با این همه، می توان در لابلای گفته ها و نوشته هایی که از دیگران مانده است، سیمای روشن تری از او به تصویر کشید و تا اندازه ای به افکار و اندیشه های وی پی برد و حق بزرگی که او به گردن فرهنگ و سیر تحولات بخشی از اندیشه های بشر دارد، ادا نمود.
شمس تبریزی، یکی از ریشه های ستبر درخت تنومند عرفان است. او بود که نهال عرفان را با پروراندن مولانا، پر بارتر نمود و میوۀ شیرین آن را به کام جهانیان ارمغان کرد، اگر چه خود او در زیر پوشش سنگین رمز و رازهای زمانه مدفون شد و پنهان ماند.
با اینکه پژوهشگران کوشیده اند که با یافتن اسناد و مدارک باقی مانده از دوران شمس تا حد امکان به شناخت او برسند. اما، به علل مختلف، بویژه عنادی که مردمان عصر شمس و پس از آن با وی داشته اند و بویژه به سبب دشمنی نهاد دین با عرفان، یافته های آنها محدود مانده است و این شناسایی آنطوری که مطلوب جویندگان حقیقت باشد، جوابگو نمی باشد. با این همه اگر بتوان با دو بال تخیل و تفکر به درون همین مانده های کوچک سر زد و یا در آسمان بیکران کتاب فاخر مثنوی و دیوان کبیر و فیه و مافیه و مقالات شمس پرواز کرد، به یقین آنچه را که تاکنون نیافته ایم می یابیم و می توانیم شبحی از ارزش این اندیشمند بزرگ به دست آوریم.
خوشبختانه تلاش پژوهشگران و محققین ارجمند، زیر بنای این جستجو را برای ما فراهم کرده است. در عین حال در لابلای مثنوی معنوی و دیوان کبیر و فیه ما فیه و مقالات شمس نیز رد پای او را به خوبی و آشکارا می توانیم پیدا کنیم و پی بگیریم و توشه ای کافی برای این سیر و سلوک در جهت شناخت تازۀ او به دست آوریم.
شمس تبریزی کیست؟ او جستجوگر کنجکاوی بود که برای شناخت حقیقت راه دراز و ناهمواری را پیموده و با بیشتر بزرگان روزگار خود نشست و بر خاست کرده و از هر یک از آنان به قدر کافی آموخته و با سیر و سلوک درونی خود، روزنه هایی به سوی روشنایی حقیقت به دست آورده بود. با این وصف این مرد کنجکاو و جستجوگر، برای رسیدن به روشنایی بیشتر، همچنان خود را نیازمند می دید و دست از سفر و جستجو بر نمی داشت.
او در گشت و گذارهایش با شخصیت های بزرگی که نام و یاد آنها با عرفان گره خورده و بسیاری از عرفا در پیروی از آنها سنگ تمام گذاشته اند، دیدار و گفتگوها داشته است. در شأن بزرگان نامدارشان سخنان بس شگفت انگیز بر زبان رانده است. چنانکه در مورد«شیخ محیی الدین محمد ابن عربی» شیخ اکبر و یکی از بزرگترین اندیشمندان عرفان، با جملات کوتاه ولی پر معنا یاد می کند و می گوید : «نیکو همدرد بود، نیکو مونس بود. شگرف مردی بود، شیخ محمد. اما در متابعت نبود».
ابن عربی خود یکی از اعجوبه های عرفان است که بیش از هر عارفی در بارۀ اش سخن گفته و رساله نوشته شده است، زیرا عرفان نظری را او تنظیم و به رهروان این مکتب ارائه داده است.
شمس تبریزی که از دوستان ابن عربی به شمار می رفت، در دیدارهایش آنچنان با سخنان سنجیده و تند و تیز خود او را تحت تأثیر قرار می داد که این بزرگ مرد دنیای عرفان با فروتنی خطاب به او می گفت : «ای فرزند تازیانه قوی می زنی!» یعنی قوی می رانی.
اگر نگاهی به گفتگوهای او با ابن عربی بیاندازیم و دلیل خطاب فوق را بیابیم، شخصیت بارز شمس بهتر آشکار می شود. در مقالات شمس در دو نوبت به این خطاب اشاره شده است :
1- در سخن شیخ محمد این بسیار آمدی که «فلانی خطا کرده و فلان خطا کرد.» و آن گاه او را دیدمی خطا کردی. وقتی با او بنمودمی، سر فرو انداختی، گفتی«فرزند تازیانه قوی می زنی.»
2- روزی، با این افتاده بودیم که« هر حدیث که هست، نظیر آن در قرآن باشد، این حدیث صحیح باشد». او(ابن عربی) حدیثی روایت کرد و گفت «نظیر این در قرآن کجاست؟». من دیدم که آن دم او را حالتی است. خواستم که او را از آن«تفرقه به جمع آرم». به سخنی که مناسب این سئوال او باشد. گفتم:«آن حدیث که می فرمایی، اختلاف است که حدیث هست یا نه. اما نظیر این حدیث که العلماء کنفس وحده، در قرآن کجاست؟»
او پنداشت که من از او سئوال می کنم. زود جواب گفت که«انما المومنون اخوه»، بعد از آن به خود فرو رفت. دانست که غرض من سئوال نبود، غرض من چه بود. می گوید «ای فرزند، تازیانه قوی می زنی!ِ»
اول«فرزند»می گفت، آخر«فرزند»می گفت و خنده اش می گرفت : یعنی«چه جای فرزند است!ِ» (به نقل از مقالات شمس: جعفر مدرس صادقی)
با نگاهی به گفتگوی های سنجیدۀ شمس با ابن عربی و اینکه شمس حدوداٌ بیست و پنج سال از او کوچکتر بود و به همین علت نیز احتمالاٌ ابن عربی وی را فرزند خطاب می کند، نشان دهندۀ فضل و دانش اوست. فضل و دانشی که پیش از دیدارهایش با بزرگترین عارف عصر خود از گلستان رنگارنگ عارفان دیگر و از اشراق درونی خود اندوخته بود. بی جهت نیست که در یک دیدار نه چندان طولانی انقلابی در درون مولوی بر پا می کند که حاصل آن، پا به عرصه گذاشتن یکی از بزرگترین عارفان جهان می شود.
هنر و هنرمندی ویژۀ شمس در این بود که او بر عکس عارفان دیگر که در گلستان عرفان، برای بذر افشانی افکار و اندیشه های خود، عارفانی را که صاحب نام و منزلتی بودند، دست چین می کردند. او به حاشیۀ این گلستان پر از گل و ریحان می رود و گلی را انتخاب می کند که هنوز عطر دلاویز عرفانش به مشام کسی نرسیده بود.
او برای شکوفاندن این گل روزها و هفته ها و ماهها با گرمای جانبخش معرفت و حکمت خود می کوشد و آرام آرام او را می پروراند. از جوهر رمز و رازها و اسرار آشکار و پنهان آنقدر به پای او می ریزد تا وی را شکوفا سازد و به گلی تبدیل کند که رنگ و بو و جلوه و عطر دلاویزش همۀ عارفان پیشین و پسین را به تحیر بیاندازد.
گلی که او انتخاب کرده بود مولوی ما« جلال الدین محمد بلخی» بود. شیخ و مفتی و واعظ صاحب درس و مسجد و منبری با پیروانی که از پدر به ارث برده بود. شیخی که به سبب عزت و احترامی که از پیش برایش فراهم شده بود، هر کسی را به وسوسه می انداخت که عمر خود را به خوبی و خوشی و راحتی با سرسپردگانی که به او رسیده بودند به سر برساند. اما او با پیدا شدن شمس این نعمتها را رها می سازد و قدم به وادی پر اسراری می گذارد که دوست و دشمن به شماتت او بر می خیزند.
مکتب عرفان و سیر و سلوک در این وادی بیکران، هر جوانی را پیر و هر پیری را زمین گیر می سازد تا به سوی مرگ بکشاند. مرد میدان می خواهد که این راه دور و دراز و پر پیچ و خم را طی کند و بسر منزل مقصود برسد. یعنی در خدا فنا شود به این امید که در او بقاء یابد.
بسیاری بودند که سالیان سال در این گذر پرسه زدند و از یک منزل به منزل دیگر نرسیدند. بسیاری هم در گذر از این کوره راه خویشتن خویش را گم کردند. نه از خود و نه از توشه هایی که در سفرهای بی پایانشان به دوش گرفته بودند، اثری بر جا گذاشته باشند.
عرفان شناختی است که با «در خود فرو رفتن» و «سیر و سلوک درونی» یعنی «اشراق»حاصل می گردد. در عالم اندیشه و در پهنۀ تفکرات ناب انسانی، این مکتب گرانبهاترین مکتب فکری بود که پا به عرصه وجود گذاشته است. اما، آنهایی که به غلط خود را عارف و مکتب شان را عرفان نامیدند، با ادعای کرامات و جمع آوری مریدان و دهها دعوی دیگر، این مکتب معنوی را در سر آغاز بالندگی به مسلخ کشاندند و مُرده ریگشان نیز نصیب تصوف و دراویش شد که خود داستانی است پر ملال.
شمس پیش از دیدن مولوی در طول سفرهای پی در پی خود همانطور که گفته شد با دهها و صدها عارف نشست و برخاست داشته است. آدم شناسی یکی از ویژگی های او بود و اینکه در طول عمر پر بار خود بسیاری را دیده و آزمایش کرده بود، ولی هیچ یک از آنها را به شاگردی نپذیرفته بود. گفتنی است که او در طی سفرهای مکررش که بدان دلیل او را«شمس پرنده»یا«شیخ پرنده»می خواندند، به جستجوی مرید و شاگرد نبود، بلکه در پی یافتن استاد بود که بیشتر بیاموزد. چنانکه خود گوید : «من مُرید نگیرم. من شیخ می گیرم، نه هر شیخ. شیخ کامل».
اکثر آنهایی که عارف بودند و یا ادعای عارفی می کردند، هر یک پایگاهی داشتند و مریدانی به گردشان جمع بودند. اهمیت و اعتبار هر عارفی به رونق خانگاهش و کثرت مریدانش وابسته بود. کم بودند عارفانی که چشم دلشان به دنبال مرید نباشند و یا نکوشند که نامشان و آوازۀ خانقاهشان بر سر زبانها بیفتد تا هم جویندگان پیر و جوان به درگاهشان سرازیر گردد و هم جهانگشایان و فرمانروایان را به خانقاه خود بکشانند. چنانکه در شرح حال بسیاری از بزرگان این طایفه مانند شیخ ابوالحسن خرقانی و سلطان محمود غزنوی و یا نوۀ شیخ صفی الدین اردبیلی، خواجه سلطان علی و امیر تیمور لنگ آمده است.
اما شمس، نه خانقاهی داشت و نه مریدی. او بود و عزم راسخش که از محضر این عارف به درگاه آن عارف برود تا بیاموزد. پس از آن هم در تنهایی خود به جستجوی آنچه که از استادان نیاموخته بود بپردازد. در سرگذشت او و از جملات کوتاهش این آگاهی را می یابیم که او را شاگردی نبود. تنها باری که برای خود شاگرد پذیرفت، مولانا بود.
رسم اینست که استادان پله به پله به تعلیم و تربیت شاگردان می پردازند، بخصوص در مکتب عرفان. چنانکه خوانده ایم که فلان شیخ یا عارف و یا پیر دهها سال شاگردی شیخ فلان طریقت را کرده بود. این شاگردانی که این همه ایام در محضر اساتید می نشستند، یا استادشان میلی چندان به شاگردی آنها نمی داشت، یا اینکه شاگرد استعدادی کافی برای آموختن از خود نشان نمی داد و یا اینکه استاد هنری برای آموختن نداشت. لاجرم سالیان دراز عمر این شاگردان در محضر این استاد و آن پیر تلف می شد، بی آنکه گلی در دامان آنان پرورده شود.
در باره شمس و مولوی این موضوع کاملاٌ فرق می کند. هم استاد میل به آموزش نشان می داد و هم شاگرد مستعد آموختن بود. زمان مرشدی و مریدی یا استادی و شاگردی شمس و مولوی آنقدر دراز نبود. لذا چاره ای نیست جز این که بپذیریم که هر دوی آنها، از استثناهای روزگار بودند.
در رابطۀ استادی و شاگردی و تأثیر گذاری آنها در یکدیگر، اگر بخواهیم در طول زمان به گونه ای همتایی برای شمس پیدا کنیم، سقراط بهترین کسی است که در این جایگاه قرار می گیرد. چرا که سقراط یکی از استادانی است که نامش با شاگرد خود افلاتون گره خورده است. آنچنانکه هیچ یک بدون دیگری به شهرتی که دارند نمی رسیدند

ب - سقراط
سقراط با اینکه پدر فلسفه یونان به شمار می رود، هیچ نوشتۀ فلسفی از شخص او در دست نیست. به زبان دیگر او به صورت شفاهی به فلسفه می پرداخت و آنهایی که فلسفه را از او آموخته اند، کسانی بودند که فلسفه را از زبان او می شنیدند. اگر بخواهیم به درستی جایگاه سقراط را در میان فلاسفه پیدا کنیم، باید به این نکته اشاره کنیم که سقراط اندیشیدن یا روش اندیشۀ فلسفی را به شاگردان خود می آموخت. کاری که در نوع خود بسیار حائز اهمیت است. ارزش این شیوه، وقتی روشن تر میشود که می بینیم هنوز هم گفتمان نوع سقراطی(دیالکتیک) متداول و بهترین شیوه ای برای «فلسفیدن» است.
پس از مرگ سقراط بود که به همت شاگرد نامدارش افلاتون نام و پایگاه او در عالم فلسفه آشکار شد. اگر افلاتون چنین همتی به خرج نمی داد، نام سقراط نیز بر تارک فلسفۀ یونان و جهان نمی تابید، بگذریم از اینکه شاگردان دیگرش مانند گزنفون نیز در این راه قدمهایی برداشته اند، اما این افلاتون بود که سقراط را «سقراط» کرد.
سقراط و افلاتون و آنچه از این دو به جا مانده است، چنان با هم آمیخته اند که تشخیص بین استاد و شاگرد به سختی ممکن است. هنوز هم بسیاری از صاحب نظران در اینکه کدام بخش از سخنانی که افلاتون به سقراط نسبت داده، از آن سقراط و کدام بخش از آن متعلق به شاگرد او افلاتون است، در شک و تردید هستند.
با اینکه پیش از سقراط فیلسوفان دیگری هم در یونان بودند که بسیاری از آنها صاحب نام و دارای اندیشه های نابی بودند، با این حال وقتی صحبت فلسفۀ یونان به میان می آید، از سه غولی نام می برند که هنوز هم زینت بخش دفتر زرین فلسفۀ جهان و بویژه یونان است. سه تنی که با سقراط آغاز می شود، با افلاتون تداوم پیدا می کند و با ارسطو پایان می پذیرد.
استادی که شاگرد و شاگرد شاگردش بزرگترین تأثیر را در تاریخ فلسفه از خود به جا گذاشته اند. افلاتون یکی از شاگردان سقراط بود. شاگردی که خود نیز در ذاتش تفکرات فلسفی داشت. اگر افلاتون به سقراط نمی پرداخت و افکار و اندیشه های فلسفی او را به کتابت نمی کشید بی شک جز داستان نوشیدن جام شوکران چیزی از سقراط باقی نمی ماند و چه بسا آن داستان نیز ازیادها می رفت. به یقین یکی از بزرگترین فضیلت های افلاتون درگردآوری آثار شفاهی سقراط بود، بویژه اینکه با فروتنی هر آنچه از استاد شنیده بود و حتی هر آنچه از او آموخته و در دریای افکار و اندیشه های خود پرورانده بود، از زبان استادش عنوان کرده است تا حق استادش را در تعلیم و تربیت خویش و در حد کمال به جای آورده باشد.
پ - تفاوت شمس و سقراط
سقراط یکی از فیلسوفانی بود که در انتخاب شاگرد بسیار آسان گیر بود. هر کسی که علاقمند به فلسفه بود، در تعلیم او کوتاهی نمی کرد. اینکه در میان شاگردان متعدد او افلاتونی پیدا شد، شانس سقراط و بخت فلسفه بود که بتواند ببالد و تنومند شود و در گستره جهان پراکنده گردد.
تفاوت عمدۀ شمس با سقراط در این است که شمس در انتخاب شاگرد بر خلاف سقراط بسیار سخت گیر بود. ما این امر را در سرگذشت او می خوانیم. چنانکه خود نیز به زبان خویش به این امر اعتراف می کند و به صراحت می گوید :
- من مرید نگیرم. مرا بسیار در پیچ کردند که«مرید شویم و خرقه بده»، گریختم. در عقبم آمدند منزلی و آنچه آوردند، آنجا ریختند و فایده نبود و رفتم.(مقالات شمس، جعفر مدرس)
فرق دیگر شمس با سقراط در نحوۀ پذیرش مرگ است. سقراط را به دلیل منحرف کردن جوانان به مرگ محکوم کردند و او با آغوش باز آن را استقبال کرد. شمس نیز به دلیل منحرف کردن شیخ طایفه و مفتی شریعت و واعظ صاحب منبر به مرگ محکوم شد و او هم مرگ را به جان پذیرا شد. وقتی او را که در محضر تنها شاگردش مولانا بود، به بیرون احضار می کنند. به آرامی می گوید :
«برای کشتنم می خوانند» و از خانه بیرون می رود. پس از آن اثری جز چند قطره خون بر زمین از او باقی نمی ماند.
سقراط در میان شاگردانش که در بدرقۀ استاد خود اشک می ریختند، سفر آخرت خود را آغاز کرد. حال آنکه شمس در تنهایی خود و در حالی که به روایتی تنها شاگردش مولوی خبر از جان باختن استادش را نداشت، و به همین دلیل در بدرقۀ سفر آخرت او شرکت نمی کند، جان می دهد.
و بنا به قول دیگر : مولوی در پی شمس به دم در می آید و صدای نهیب شمس را می شنود به وقتی که او را چاقو می زدند، اما به دلیل نا معلومی بیرون نمی رود.
3 - تفاوت افلاتون و مولوی
افلاتون 28 ساله که حدود ده سال از محضر سقراط آموخته بود، پس از مرگ او به یک سفر 12 سالۀ دور دنیای آن روزگاران می رود تا آنچه را که از استاد خود نیاموخته بود، در محضر اساتید دیگر بیاموزد. همو پس از سالها که به پختگی می رسد، افکار و اندیشه های خود را در قالب آموخته های خود از سقراط به هم می ریزد و به نگارش در می آورد. تا نام استاد خود را بلند آوازه سازد و در پرتو نام بلند او، افکار و اندیشه های خود را نیز بنمایاند که چهرۀ جاودانه ای از خود و استادش به جهانیان عرضه کند.
ویژگی و ارزش والای افلاتون در این است که پس از پختگی و کامل شدن چنان به سقراط می پردازد و خود را با گفتار و تعلیمات او در هم می آمیزد که نام افلاتون بدون ذکر سقراط جلوه ای نداشته باشد. او با بازگو کردن درس های سقراط و چه بسا درس هایی که از دیگران آموخته بود و یا خود بدان ها آگاهی پیدا کرده بود، استادش را ارج می نهد، محترم و محتشم می سازد تا شاگردش نیز در بزرگی استاد از احترام و حشمت برخوردار شود.
اما مولوی در آثارش رد پایی هم از آموخته های خویش از استادش به جا نمی گذارد، حتی در دیوان غزلیاتش نیز که آن را به نام شمس ملبس کرده و بسیار از او نام برده است، جز شیفتگی و دلبستگی خود به او، از بزرگی و منزلت مقام وی سخنی نگفته است. حال آنکه با نگاهی گذرا به مقالاتی که از شمس باقی مانده است، هر انسان فهیمی درک می کند که در لابلای سروده های او چه در مثنوی و چه در دیوانش پرتو اندیشه های شمس است که آشکارا می درخشد و همین انوار درخشان است که مولوی را به حد یک عارف بزرگ و یک اندیشمند فرهیخته جلوگر می سازد.
مولوی مانند عاشقی جلوه می کند که به حد کمال از معشوق خود کامیاب شده و او را در جسم و جان خود می کشاند و می خواهد فقط شیرینی او را به دیگران هم منتقل کند. اینکه چرا مولانا حتی کوچکترین اشاره ای به آموخته های خود از شمس نمی کند، جای شگفتی است! آیا او با کتمان کردن این اسرار می خواست جان استادش را حفظ کند؟ آیا قصد داشت سخنان بی پروای استادش را در قالبی ارائه کند که تحمل آن برای دیگران تحمل پذیر باشد؟ آیا می خواست با لعابی شیرین تلخی سخنان استادش را از میان بردارد؟
اینها و دهها پرسش بی پاسخ دیگر می تواند علل کنار گذاشتن نام شمس در لابلای موضوعاتی که مطرح می کرد باشد. به عنوان مثال مولوی نظریات کفر آمیز شمس را در کتاب مثنوی خود بدون نام بردن از شمس مطرح می کند. سپس در مقام پاسخگویی خطاب عتاب آمیز خود را بر سر «شمس»ی که در قالب یک موجود خیالی و با نام و نشانهای متفاوت مطرح کرده بود می ریزد. حال آنکه به نظر می رسد که قصد مولانا بازگو کردن سخنان پیر خود بوده و پاسخگویی اش نیز فقط فرار از عواقب پرسش هایی بود که می پنداشت، بایستی مطرح گردد و در عین حال، کفرگویی محسوب نگردد.
افلاتون با آزادی نسبی که در اثر دمکراسی در یونان وجود داشت، سخنان استادش را بازگو می کند. اما سخنان سقراط بویژه آنچه از زبان او توسط افلاتون بازگو شده است، با سخنان شمس و شرایط روزگار او و مشکلات دورانش فرق می کرد. یعنی در مقابل حکومت دمکراسی یونان زمان سقراط و افلاتون، در شرق و در زمان شمس و مولوی، تعصب مذهبی حاکم بر دنیای اسلام بود. خلیفه مسلمین در مقر خلافت خود، بغداد و فرمانروایان ترک متعصب مسلمان شده نیز زمام امور بسیاری از سرزمینهای قلمرو اسلامی را با فقهایی همچون«فخر رازی»ها میچرخاندند. در چنین اوضاع و احوالی دل شیر می خواست که بتواند سخنان شمس را به آن گونه که از زبان او و بخصوص در خلوت و تنهایی جاری شده بود بر ملا کند.
بی شک، در حسن نیت مولوی نمی شود تردید کرد و او را از این بابت مورد سرزنش قرار داد. ارزش والای او در این است که آنچه از شمس آموخته بود، بدون ذکر نام شمس به کتابت کشید به این نیت که جان او را از گزند دشمنان که دشمنی آشکار آنها را به چشم خود دیده بود، در امان بدارد. افلاتون شیوۀ برخورد سقراط را با مسائل مربوط به فلسفه و راه رسیدن به شناخت را مطرح می کرد. حال آنکه مولانا سخنان تیز و تند شمس و برخورد او را با معضلاتی مطرح می نمود که هر یک از آنها به تنهایی کفر مطلق محسوب می شد. او می بایستی این هنر را داشته باشد که بتواند در شرایط اختناق روزگار خود و در حضور موج عظیم متعصبین قشری که گرداگردش پراکنده بودند، این سخنانرا آشکار سازد.
فرق مولوی با افلاتون به همان میزان است که بین شمس و سقراط تفاوت وجود دارد. مولوی بی آنکه جامۀ کفر را به تن شمس بپوشاند و او را در مظان اتهام قرار دهد، آنچه را از او آموخته بود به زبانی که فهم آن برای همگان آسان باشد بازگو کرد و کوشید با به نعل و به میخ زدن تا آنجایی که مقدور بود، تندی افکار و اندیشه های شمس را بگیرد. به این منظور نیز شیوۀ خاصی را برگزید که خود این شیوه نیز تا آنروز هرگز به کار گرفته نشده بود. روش مولوی برای بازگو کردن افکار و اندیشه های شمس را می توان در لابلای قصه های مثنوی به سادگی ملاحظه کرد.
او در این شیوه، نخست کفرگویی های شمس را از زبان این و آن مطرح می کند و سپس به پاسخ گویی آنها می پردازد تا به قول معروف هر کسی هر چه را پسندید انتخاب کند. این شیوۀ گفتمان، شیوۀ ابداعی مولوی است و پیش از او هیچ کسی به این گونه سخن پراکنی نکرده بود. نگاه کنید به قصۀ موسی و شبان که به چه زیبایی از عهدۀ این امر بر می آید.
بی جهت نیست که با لاپوشانی هایی که توسط مولوی و شرح و تفسیری که علاقمندان او برای در امان نگهداشتن آثارش از تیغ تیز تکفیر متشرعین به کار برده شده بود، تا زمانهای بس دراز داشتن و خواندن مثنوی از نظر شرعی حرام محسوب می شد و چه بسا اکنون نیز چنین است. فراموش نکنیم که آثار مولوی یکی از تنها آثاری است که متشرعین آن را آنقدر نجس می شمردند که با انبر آن را جا به جا می کردند.
آنچه در این میان حائز اهمیت است و پژوهشگران کمتر بدان پرداخته اند، این است که سقراط به دلیل کفرگویی از طرف دولت آتن محکوم به مرگ می شود، ولی افلاتون پس از چندین سال آن محکوم به مرگ را به عنوان یک قهرمان به همان جامعه می قبولاند. در حالیکه مولوی نمی تواند شمس محکوم به مرگ دسیسه گران را حتی به دوستداران خود بقبولاند. چنانکه می بینیم، نام سقراط با همۀ بزرگی افلاتون، در تمام دوران بالای سر او خود نمایی می کند. در حالیکه مولوی با همۀ کوششی که برای زنده نگهداشتن نام شمس به کار برد، جز افسانه سرایی های عامیانه یادی از او نمی شود. گویی شمس تند بادی بود که در گذر زندگی مولوی وزیده و رفته است.
دیگر مسأله ای که در این باره گفتنی است، این است که هم مریدان مولوی و هم دوستداران او، بیشتر به شماتت شمس پرداخته اند تا به هنر و هنرمندی او در پروراندن مولوی. گویی اگر هم شمس نبود، مولوی«مولوی» می شد. در حالیکه چنین نیست و مولانا تربیت شدۀ شمسی است که او را علاوه بر این که از قیل و قال مدرسه و مسجد و منبر بیرون کشید، در عین حال به مسیری انداخت و در جایگاهی نشاند که نام و یادش تا ابد جاودانه بماند. . بقول استاد شهریار:
نی همین برطبع مُلا آفرین/ آفرین، بر شمسِ«ِمُلا-آفرین»
4- شمس و مولوی
در سرگذشت این دو اعجوبه عرفان تنها صحبتی که می شود، دگرگونی حال مولوی پس از دیدار شمس است. این که این دگرگونی به چه مناسبت و یا تحت چه مسائلی و چه تعلیماتی بوده است، هیچ کس سخن نمی گوید. با اینکه امروزه مقالات شمس در دسترس ماست و سخنان کوتاه و پر معنای او را می خوانیم و با وجود اینکه با نگاهی ژرف به مثنوی معنوی رگه های بسیاری از همین کلمات کوتاه شمس را در قصه های آن می یابیم، اما کمترین اشاره ای به اینکه مولوی مانند افلاتون که فلسفۀ استادش را بیان می کند، نمی کنیم. وظیفۀ جویندگان اینجاست که بکوشند و رد پای شمس را در قصه های مولوی پیدا کنند.
آنچه مسلم است در دیدار نخستین شمس و مولوی و دیگر نشست های آن دو مسائلی مطرح می شود که زیر بنای آثاری می شود که از مولوی باقی مانده است. مولانا چکیدۀ مسائل مطرح شده در این دیدارها را در آثار خود بازگو می کند. منتهی به شیوه ای که کمترین گزندی از آن به استادش نرسد. شاید هم این خواستۀ خود شمس بود که نام و یادی از تعلیمات او به میان نیاید که او خود را بی نیاز از آن می دید. شاید هم می دانست که رنگ و بوی هر گلی به هنر باغبان و قدر و منزلت هر بزرگی به میزان ارزش استاد او وابسته است. بنابراین، برایش همینقدر کافی بوده که مولوی همت کند و سخنانش را بپراکند.
شمس و مولوی، سقراط و افلاتون با این که به گذشته های دور تعلق دارند، اما همچنان از تارک عرفان و فلسفه نور افشانی می کنند. با اینکه بعد از سقراط و افلاتون هزاران فیلسوف آمده و رفته اند و بسیاری از آنها نیز صاحب اندیشه های ژرفی بودند، ولی نام این دو تن هنوز که هنوز است، زیر بنای آموزش مدارس فلسفه میباشد. چنانکه شمس و مولوی نیر در تمام این ایام با وجود پیدا شدن عرفای نامدار دیگری همچنان در بلندای مکتب عرفان قرار دارند و روز به روز هم جلوۀ بیشتری می یابند.
خوشبختانه امروز به همت جمعی از دوستداران مولوی این بزرگ مرد مکتب عرفان در جایگاهی که شایستۀ مقام و منزلت اوست قرار گرفته است. اما دریغ است در چنین فرصت استثنایی جایگاه شمس روشن نگردد و او نیز همراه تنها شاگرد خود بر کرسی افتخار ننشیند.
مولوی، افلاتون شمس است. همانطور که افلاتون، نام سقراط را بر تارک فلسفه نشانده است، مولوی نیز می بایستی چنان می کرد. می دانیم که او در حد توان خود و موقعیت زمانش کوشش کرده بود که شمس را در مقامی که شایستۀ اوست بنشاند. به نظر من کوتاهی از پی آمدگان مولوی بود که به این امر بی التفاتی نشان دادند و در شناساندن ارزش هنر و اثر شمس در ساختن مولوی کوتاهی کرده اند. آنچه سبب شهرت سقراط بود، تنها نوشته های افلاتون نبود، بلکه نشر نوشته های افلاتون توسط دوستدارانش بود که باعث شناسایی بزرگی سقراط گردید. در حالی که دوستداران مولوی تا به امروز در نشان دادن تلاشی که شمس برای مولانا شدن مولوی کرده است کمترین قدمی بر نداشته اند.
اگر بر خلاف گذشتگان نگاهمان را دقیقتر به زمانی بیاندازیم که شمس با حضور خود باعث دگرگونی مولوی می شود. بی شک بهتر می توانیم به ارزش حضور او در زندگی عرفانی مولوی پی ببریم. کاری به نوشته های سطحی و عامیانه ای که در بارۀ دیدار این دو تن کرده اند نداریم، بلکه می خواهیم این دیدار را از دریچه ای نگاه کنیم که منطبق با واقعیتها باشد.
قصه هایی که از سر آغاز دیدار این دو عارف بزرگ ذکر کرده اند را همه می دانند. این قصه ها در بهترین وضع می تواند در قالب کرامات عرفا گنجانده شوند و ما را با آنها کاری نیست. زیرا نظایر آن را در تذکره اولیاء عطار به فراوانی می یابیم که پاسخگوی پرسش هیچ پژوهشگری نیستند. قرار دادن ارتباط شمس و مولوی در ردیف آن شیخی که تنها هنرش در مکتب عرفان، اشک ریختن در پشت بام و جاری شدن اشکهایش از ناودان بود، بی احترامی به شمس و بی ارزش جلوه دادن هنر اوست. سخن از دیداری است که سبب می گردد، شیخ و مفتی و واعظ معتبری، کلاس درس و مسجد و منبر را رها می کند و به چنان شوریدگی می افتد که کارش به رقص و پایکوبی می کشد و به شعر و شاعری که در مذهب او حرام است می پردازد. چنین شوریدگی را نمی توان در یک برخورد ساده، چنانکه در شرح حال این دیدار آمده است قرار داد. آنانی که شوریدگی مولوی را از شنیدن سخنی دانسته اند، بسیار ساده انگارند. شوریدگی و دگرگونی مولوی در یک دیدار و از یک سخن حاصل نگردیده است. آن دو بنا به روایاتی معتبر، چهل شبانه روز و به قولی سه ماه به دور از قیل و قال مدرسه و دید و بازدیدهای مریدان و به خلوت و تنهایی پناه برده و با هم به گفتگو نشسته بودند. در این شبانه روز ها، بین مولوی و شمس چه گذشته است بر هیچ کس مکشوف نیست. قدر مسلم در این ایام مولوی گوش به سخنان شمس سپرده و با افکار و اندیشه های او بهتر و بیشتر آشنا شده و خود نیز نظراتش را ارائه داده است. آنچه از حاصل این دیدار می دانیم، دگرگونی مولوی است، نه از یک جمله ای که حتی در روایت آن اختلاف وجود دارد.
شمس برای ساختن شخصیتی همانند مولوی بایستی بسیار کوشیده باشد. این نیست که«با پرتاب کردن کتابهای مولانا به درون حوض آب و خشک بیرون کشیدنشان از آب» و یا گفتن اینکه «آیا بایزید بزرگتر است یا مصطفا؟» مولوی یک باره دگرگون شده و به «مولوی» تبدیل گردیده باشد.
در روایاتی آمده است، این دو در زمان اقامت خانوادۀ مولوی در ارزنجان که شمس هم در آنجا ساکن بود، یکدیگر را ملاقات کرده اند. در مقالات شمس نیز آمده است که در حلب یا دمشق چه بسا در محضر ابن عربی یکدیگر را دیده بودند. شمس بر خلاف آنچه در تذکره نامه ها و یا در شرح حال مولانا بدان اشاره شده، عارف گمنامی نبوده است. او در گشت و گذار خود به دلیل شهرتی که داشت با بسیاری از عارفان بزرگ زمان خود رفت و آمد و نشست و برخاست داشته است.
با بزرگان سرشناس این طایفه مانند ابن عربی، اوحدی کرمانی، شیخ شهاب هریوه و بسیار دیگر که همگی از عارفان و فلاسفۀ نامدار بودند، دوستی و ارتباط داشته. به یقین برای مولوی که چندین سال از جوانی خود را در شام(حلب و دمشق) سپری کرده است، اگر هم از محضر شمس استفاده نکرده باشد، بی شک از مقام و منزلت وی آگاه و از احترامی که در نزد بزرگان طایفه داشته با خبر بوده است.
بگذارید از زاویۀ دیگری به موضوع نگاه کنیم. مولانا چه در زمان زنده بودنش و چه پس از در گذشت او، در چنبرۀ نفوذ کسانی قرار داشت که او را مقتداء و قطب و مرشد و پیر خود می دانستند و به روال آنروزگاران معرکه دار مکتبش بودند. چه بسا در این اندیشه که با باز کردن طریقتی به نام او، دنبال کراماتی می گشتند تا بتوانند او را در صدر طریقت بنشانند که دیدار و دگرگونی حال مولوی را از زمرۀ این کرامات قلمداد کرده اند.
پیر و مرشد هر طریقتی، از دید مریدان آن طریقت و بخصوص آنانی که پس از درگذشت پیر و مرشد خود، عهده دار ادارۀ طریقت می شوند، علاقه ای به این که به پیش از سر سلسلۀ طریقت خود التفاتی نشان دهند ندارند. هدف اطرافیان مولوی این بود که طریقتی بنام«مولویه» با سر«سلسله – گی» مولوی بر پا دارند. لذا این طریقت بایستی فقط با مولوی آغاز گردد، بی آنکه به پیش از او توجه گردد. این که مولوی در بر پایی این طریقت شریکی داشته باشد، به نظر آنها قابل قبول نبود. بخصوص این که این شریک کسی مانند شمس باشد که نه تنها مریدان او را بر نمی تابیدند، بلکه حکومت وقت نیز که رعایت شریعت را برای حکمرانی خود از الزامات می دانست، او را نمی پسندید. به قول استاد محمد علی نجفی دست پنهانی عوامل حکومت در کشته شدن شمس از دید کسانی که از شرایط آن زمان آگاهند به روشنی دیده می شود. (به نقل از فصلنامه کاوه)
سلطان ولد پسر مولوی که پس از او پیر و مرشد مریدان می گردد و جانشینان او چه از نظر حفظ موقعیت سر سلسله طریقت خود و چه با توجه به جو حاکم زمان و شرایط مکان، تا آنجایی که امکان داشت، از توجه به شمس و تأثیر او بر مولوی پرهیز کردند که البته چندان ایرادی بر آنها وارد نیست. به کسانی هم که سالیان دراز پس از سر جنبانان طریقت مولویه در این باره سکوت اختیار نموده اند، با توجه اقتدار شریعتمداران در ممالک اسلامی ایرادی نمی توان گرفت. اما بر ما این ایراد وارد است که اگر بخواهیم همچنان در شناساندن چهره ای که باعث و بانی ظهور شخصیتی مانند مولوی شده است، سکوت کنیم و نخواهیم ارزش واقعی مقام «شمس» را آشکار سازیم *
مولوی به زبان خود تا آنجا که مقدور بود، کوشیده است که شمس را بشناساند، اما دیگران که می بایستی راه او را ادامه می دادند از خود همتی نشان نداده اند. در حقیقت«مولوی» که افلاتون«شمس» بود، در حد افلاتون تلاش کرده است، ولی دوستداران او مانند دوستداران افلاتون همت نداشتند و کار مولوی را دنبال نکردند. «پیروان»افلاتون شمس،«همت» دوستداران افلاتون سقراط را نداشت که کار او را پی بگیرند.
اگر نخواهیم به جای عیب و ایراد گرفتن از پیشینیان که در مورد شناساندن شمس کوتاهی کرده اند، قدم مفید و مثبتی برداریم. روزنه هایی در دست هست، به خوبی می شود از طریق این روزنه ها واقعیتها را آشکار ساخت.
اولین روزنه را خود مولوی برای ما گشوده است. آثار مکتوب او پر است از ادب و احترام و ارج نهادن به شمس. شمسی که تا حد خدایی او را ستایش می کند. چنین ستایشی آن هم از جانب شخصی مانند مولوی، هزاران معنا می تواند داشته باشد که یکی از آنها مقام و منزلت استادی اوست بر مولانا. پس مقام و منزلت شمس برای مولوی، کمتر از سقراط برای افلاتون نبوده است.
دومین روزنه ای که در دست داریم، مقالات شمس است که نسخه ای از آن توسط فرزند مولوی سلطان ولد تهیه و تنظیم شده است. وقتی به درون مقالات سر می کشیم و آثار مولوی را کنار آن می گذریم، می بینیم که بسیاری از گفته های مولوی در آثارش، از زبان شمس تراوش کرده است و خود این موضوع نشان می دهد که چقدر مولوی تحت ثأثیر سخنان و افکار و اندیشه های شمس بوده است. بگذریم از این که شیوه ای که مولوی در ارائۀ نظرات شمس برگزیده است، به گونه ای با شیوۀ افلاتون در ارائۀ نظرات سقراط مشابهت دارد. یعنی همانطور که ما نمی دانیم کدام یک از گفتار افلاتون متعلق به سقراط و کدام یک سخن خود اوست، در آثار مولوی نیز مشکل است میان سخنان شمس و مولانا تفاوت گذاشت.
سومین روزنه این است که شمس علاوه بر چهل شبانه روز یا سه ماه خلوت گزینی با مولوی، شانزده ماه در نخستین سفر خود با مولوی محشور بوده است. آنچه در این مدت از مولوی به ظهور می رسد، شور و حالی است که در اثر تعلیمات شمس پیدا می کند. یعنی پای کوبی و دست افشانی است و رها کردن قیل و قال مدرسه. پس از رفتن شمس، تازه شوریدگی واقعی مولوی با تأمل و تعمق از آنچه از او آموخته بود، به بار می نشیند و مولوی ساز می شود.
به سخن دیگر با بودن شمس، مولوی شور ظاهری خود را به بروز داده بود. بدین معنا که از گذشته اش و از تار پود افکار و اندیشه های پیشین خود رها شده و به دنیای تازه ای قدم گذاشته بود. اما با رفتن شمس شور و حال درونی او ظاهر می شود و آنچه از جوش و خروش در درون او می گذاشت، اندک اندک به بیرون میتراود و آن زمانیست که مولوی«مولوی»می شود.
اگر نخواهیم به روزنه های دیگری نگاه کنیم و به همین سه مورد بسنده کنیم، می بینیم که تأثیر شمس بر مولوی بیش از آن است که تا کنون همۀ ما به آن توجه نشان داده ایم و بیش از تأثیری است که سقراط بر افلاتون گذاشته است. بخصوص اگر به این نکته نیز توجه کنیم که افلاتون تنها شاگرد سقراط نبوده و تنها هم به او اکتفا نکرده است، بلکه او پس از سقراط دوازده سال دور جهان گشت و از اساتید دیگر نیز بهره گرفت. در حالیکه مولوی در دگرگونی حال خود تنها استادش شمس بود و پس از او نیز هیچ استادی در تعلیم او سهمی بر عهده نداشته است.
حال با این توضیحات، می توانیم به یک نتیجۀ برسیم، و آن این که در مولوی شدن مولوی هیچ کسی جز شمس دخالت نداشته است. کنار گذاشتن شمس از مولوی خطایی بزرگ و گناهی عظیمی است و غیر قابل بخشش در حق شخصیتی که خود مولوی بیش از همه در نشان دادن بزرگی او سعی کرده و سنگ تمام گذاشته است.
قدر مسلم، نهادن شمس در جایگاهی که شایستۀ اوست، کمترین لطمه ای به مقام و منزلت مولوی وارد نمی کند. چنانکه افلاتون هم بدون در نظر گرفتن مقام ارجمند سقراط افلاتون است. بنابراین، جا دارد که ما نیز تصور نادرست خود را از جایگاه شمس، همچون یک درویش ژنده پوش و دورگرد و حتی به قولی لاابالی! بیرون بکشیم و به جایگاه یک استاد و پیر و مرشد و عارفی که شاگرد و مریدی مانند مولوی را به فرهنگ جهان هدیه کرده است بنشانیم و بشناسانیم. او را هم بزرگ و ارجمند بدانیم و بداریم که بی شک بدون نظر کیمیا اثر شمس تبریزی، نه ما و نه جهانیان «نادره گوهری» مانند مولوی را نمی توانستیم داشته باشیم.

هوشنگ معین زاده
پاریس - 20/01/ 2008


خاستگاه: راياپيامي از دكتر تورج پارسي


در همين زمينه، نگاهي كوتاه به زندگي و كارنامه‌ي مولوي در يك فيلم ويديويي ↓
http://link.brightcove.com/services/link/bcpid1114158371/bclid1113465429/bctid1420196195


خاستگاه: راياپيامي از دكتر سيروس رزّاقي‌پور


١٣. برگي از تاريخ ِ ايران ِ معاصر: درگيري‌ي ِ يك بانو در رنج و شكنج ِ مبارزه‌اي دشوار


مريم فيروز (فرمانفرماييان)، همسر نورالدّين کيانوری، دبير کل پيشين حزب توده ايران، روز چهارشنبه ۲۲ اسفند، در سن ۹۴ سالگی درتهران درگذشت. ↓
http://www.radiofarda.com/Article/2008/03/14/o2_firooz.html


خاستگاه: تارنماي راديو فردا


در همين زمينه، دو گفتار ديگر را – كه يكي «امضا محفوظ» و ديگري بي امضا نشريافته‌است – در اين دو جا بخوانيد ↓
http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=14254
و

http://www.iran-emrooz.net/index.php?/news1/15629/


١٤. زبان مادری و کیستی‌ي ِ ملی: دنباله‌ي ِ پژوهشي ارزنده و روشنگر


دنباله‌ي ِ پژوهش ِ مزدك بامدادان را با عنوان ِ ۲۴. "پیوستگی" و کیستی ِایرانی - زبان مادری و کیستی ِ ملی
در اين جا بخوانيد ↓
http://www.iran-emrooz.net/index.php?/politic/more/15632/


١٥. گزارش‌هايي از كوشش و كُنِش ِ يك ناشر ِ پُرتوان و كامْ‌ياب ِِ ايراني در آمريكا


در اين دو جا بخوانيد ↓
http://www.mazdapublisher.com/
و
http://www.humanities.uci.edu/persianstudies/


خاستگاه: راياپيامي از كامران جبّاري (مدير ِ انتشارات مزدا- كاليفرنيا)


١٦. هيجده ديدگاه در گفتْمان ِ پيچيده‌ي ِ «روشنفكري در ايران»


در روزنامه‌ي ِ اعتماد، چاپ ِ تهران، شماره‌ي ِ ١٦٤١- بامداد ِ سه شنبه ٢٨ اسفند ١٣٨٦ آمده‌است:
گفتارهايي در باب روشنفکري


گفتارهايي در باب روشنفکري قرارست به نسبتي بپردازند که روشنفکران با مردم و قدرت برقرارمي‌کنند. تلاش کرديم موضوع را با پرسش‌هايي روشن و مشخّص با نويسندگان در ميان بگذاريم تا حاصل کار، مجموعه‌يي منسجم -- ولو محدود به پرسش‌هايي خاص -- باشد. جز در مورد آقاي کيميايي که لطف فرمود و در آخرين لحظات همراه ما شد، بقيّه‌ي ِ بزرگواران، به صورت مکتوب به محورها پرداخته‌اند يا به پرسش‌ها پاسخ داده اند. اصرار ما بر مکتوب بودن و پرهيزمان از مصاحبه نيز دليلي نداشت جز تأکيد بر اين نکته که انديشه ها، هنگام مکتوب شدن، بسيار پخته‌تر از زماني‌اند که به زبان مي‌آيند. همين اصرار باعث‌شد كه امکان همْ‌ياري‌ي ِ برخي ازعزيزان را ازدست‌بدهيم. طبق همان قاعده‌ي ِ هميشگي که کارهاي روزنامه‌نگارانه، همواره در «نوترين» دقيقه‌ي ِ ممکن به انجام مي رسند، امکان انتشار مطالب برخي از بزرگواران ميسّرنشد و شرمنده‌ي ِ رويشان مانديم. مِنْ باب ِ رعايت احتياط يادآوري‌مي‌کنيم که ترتيب ِ انتشار ِ گفتارها، مبتني برهيچ ترجيحي نبوده و دليلي جز اقتضائات صفحه‌آرايي نداشته‌است.


در پي ِ اين يادداشت، شانزده گفتار ِ زير، آمده‌است:
١. سوسن شريعتي: كدام روشنفكر؟
٢. دكتر رضا داوري اردكاني: خزان ِ روشنفكري

٣. دكتر محمّدعلي همايون كاتوزيان: در ايران، روشنفكر ِ راست وجودندارد
. ٤. عبّاس مُخبِر: دُنْ‌كيشوت‌هايي بر پهنه‌ي ِ تاريخ
٥. دكتر بابك احمدي: روشنفكران، دولت و مردم
٦. حافظ موسوي: كارنامه‌ي ِ روشنفكري‌ي ِ ايراني در سه حركت
٧. مديا كاشيگر: مه ٦٨، چهل سال بعد
٨. م. س. حنايي كاشاني: سگ‌ها و گرگ‌ها، دانشگاهيان و روشنفكران
٩. يونس تراكمه: روشنفكري‌ي ِ آل ِ احمدي
١٠. آندرو آستين- ترجمه‌ي ِ افسانه نجمْ‌آبادي: نهادينه‌كردن ِ ضدّ ِ روشنفكري
١١. جواد مُجابي: كارخانه‌ي ِ فراموشي‌سازي مقابل ِ كافه آزادي
١٢. محمّدرضا تاجيك: روشنفكر ِ ايراني و قدرت
١٣. حسين فراستْ‌خواه: ليبراليسم و روشنفكران
١٤. مسعود كيميايي: همان صدا، همان اركستر
١٥. سعيد عفيفي: بحثي درباره‌ي ِ رابطه‌ي ِ متقابل ِ سينماي ايران و گرايش‌هاي ِ روشنفكري- كدام روشنفكر؟ كدام سينما؟
١٦. علي‌اشرف درويشيان: نسبت ِ روشنفكري با ادبيّات


متن ِ گفتارهاي ِ شانزده‌گانه را در اين جا بخوانيد ↓

همچنين دو گفتار ديگر در همين زمينه را در اين دو جا بخوانيد ↓
نيلوفر بيضايی: ميرزا فتحعلي آخوندزاده، پيشْ‌گام فكری‌ي ِ مشروطه در چندين عرصه http://www.newsecularism.com/2008/C/032208-Nilu-Beizai-Akhundzadeh.htm

*
شمس الله مريجى: پيشْ‌قراولان سكولاريسم در ايران (از ديد يک نويسنده‌ي ِ مذهبی)
http://www.newsecularism.com/2008/0308-C/032208-Shamsollaah-Mariji-First-Secularists.htm


خاستگاه: راياپيام‌هايي از پيام جهانگيري- تهران و نيلوفر بيضايي - اتريش


١٧. داستان ِعشق، درباره‌ي ِ فرش ِ ايراني: فيلم كوتاهي از «عبّاس كيارستمي»


در اين جا ببينيد ↓
http://www.youtube.com/watch?v=vZmD04YSqhc


خاستگاه: راياپيامي از بهروز بيگدلي - بريزبن- استراليا


١٨. «پير ِ احمدآباد»: فيلمي ويديويي درباره‌ي ِ زندگي و پيكار ِ رهايي‌بخش ِ «دكتر محمّد مصدّق»- پيوستي بر درآمد ِ ٣:٧١، زيرْبخش ِ ٢٦


در اين جا ببينيد و بشنويد ↓
http://www.sharemation.com/bakhtar/Weblog/pirahmadabad4.html


خاستگاه: رايا پيامي از احمد رنّاسي - پاريس


١٩. رهنمود به يك جُنگ ِ بهاري و نوروزي‌ي ِ ديگر با گرامي‌داشت ِ ياد ِ نياكان ِ رنجْ‌آزموده‌ي ِ ايرانيان


بهارانه‌ي ِ تارنماي ِ از اين اوستا، دستْ‌آورد ِ انديشه و گفتار و كردار ِ نيك ِ پژوهنده‌ي ِ جوان، آقاي ياغش كاظمي را در اين جا ببينيد و بخوانيد و بشنويد ↓
http://asha.blogsky.com/


خاستگاه: راياپيامي از ياغش كاظمي - تهران


٢٠. طرح يك مشكل ِ بزرگ ِ اجتماعي، فرهنگي و هنري در جامعه‌ي ِ ايران و فراخوان به كوششي مَدَني براي رودررويي با تباه‌كاري


عصر ِ نو، روزنامه‌ي ِ بامداد ِ تهران در شماره‌ي ِ دوشنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۶ - ۱۰ مارس ۲۰۰۸ خود، گفتاري خواندني دارد از عمّار مَلِکی با عنوان ِ :
مهرْوَرزی با «مهرْجویی» (درباره‌ي ِ فيلم ِ "علی سنتوری" ساخته‌ي ِ داريوش مهرجويي)


متن ِ اين گفتار ِ دلْ‌سوزانه و چاره‌جويانه را در اين جا بخوانيد ↓
http://asre-nou.net/1386/esfand/20/m-mehrvarzi.html


خاستگاه: راياپيامي از دكتر كاظم ابهري، ادلايد - استرالياي ِ جنوبي


٢١. متن ِ كامل ِ فيلم ِ پويانماي «پرسپوليس»، ساخته‌ي ِ "مرجان ساتراپي"


در اين جا ببينيد ↓

http://video.google.com/videoplay?docid=-8715784678590351977&hl=en


خاستگاه: راياپيامي از نيلوفر بيضايي - اتريش


٢٢. يك بانوي ِ دانشْ‌آموخته و كارشناس ِ ايراني به سِمَت ِ «معاون ِ وزارت ِ امور ِ خارجه‌ي ِ آمريكا» برگزيده‌شد

Persian


کامران تلطف
برگرفته از: روزنامه ي اعتماد- تهران، گفتاورد از شوراي گسترش زبان فارسي
http://www.etemaad.com/Released/86-12-28/241.htm

٢٧. طرح ِ يك گفتمان ِ كليدي‌ي ِ جامعه‌شناختي


رساله در باب آزادي
پيش بيني و پيشگويي در علوم اجتماعي

مقاله‌اي از کارل پوپر

ترجمه‌ي ِ عزت الله فولادوند

٢٩. همايش‌هاي ِ نوروزي در پاسارگاد، تخت ِ جمشيد و آرامگاه‌هاي فردوسي و حافظ و بازتاب نيافتن ِ آنها در رسانه‌هاي ِ رسمي


متن گزارش را در اين جا بخوانيد و تصويرهاي همايش‌ها را ببينيد ↓
http://www.savepasargad.com/Nowrooz1387/sansour%20khabari_Nowrooz.htm


خاستگاه: راياپيامي از شكوه ميرزادگي - دنور، كلرادو- آمريكا


٣٠. ويژه‌نامه‌ي ِ سي‌امين سال ِ آغاز تأليف و تدوين و نشر ِ «دانشنامه‌ي ِ ايرانيكا»


درخت ِ دانش ِ بي‌پايان
درباره‌ي ِ
دانشنامه‌ي ِ ايرانيكا
Encyclopaedia Iranica
١٤ جلد

( ناتمام - J تا A )
Online:
http://www.iranica.com/newsite/articles/v13f3/v13f3004b.html
&
http://www.iranica.com/newsite/


بنيادگذار، سرپرست و مهينْ‌ويراستار
استاد دكتر احسان يارشاطر


«چو ديدار يابي به شاخ ِ سَخُن
بداني كه دانش نيايد به بُن»
(فردوسي)


بيشتر ِ ما ايرانيان – چه در ميهن، چه در فراسوي ِ آن – در نگاهباني از ميراث گرانْ‌مايه‌ي ِ فرهنگي‌مان كوتاهي‌ي ِ بسياركرده‌ايم و آنچه را كه بايد از تاريخ فرهنگ ِ هزاران ساله‌مان بدانيم و به ديگران نيز بشناسانيم، يا نمي‌دانيم و نمي‌شناسيم و يا داده‌هايي نادرست و آشفته و بدون ِ پشتوانه‌ي ِ بااعتبار در ذهن ِ خود داريم و در همه جا بازمي‌گوييم و ديگران را هم گمراه‌مي‌كنيم.
امّا چنين نابساماني در برخورد با يادگارهاي كهن و گنجينه‌ي ِ سرشار فرهنگي‌مان، نه تنها زيبنده‌ي ِ ما نيست؛ بلكه در جهان ِ امروز، كار ِ ما را به بُنْ‌بست و گمْ‌شدگي در ديگرْ تمدّن‌ها و فرهنگ‌ها خواهدكشاند. پس اگر مي‌خواهيم ايراني بمانيم و در همان حال – چنان كه سزاوار ِ ما و بايسته‌ي ِ اين روزگارست – جهاني‌شويم، چاره‌اي جز اين نداريم كه بي‌درنگ به‌خودآييم و به جبران ِ غفلت‌هاي گذشته و تا كنوني‌مان، از يك سو با سنجه‌هاي جهانْ‌شمول ِ امروزين به شناختي فراگير و سامانْ‌مند از گذشته و اكنون ِ فرهنگي‌مان بپرازيم و از سوي ِ ديگر با زبان و بياني جهاني، در شناساندن ِ پژوهيده‌ها و دريافته‌ها و دانسته‌هامان به جهانيان بكوشيم تا همگان بدانند كه ما نوخاستگاني فرومايه و تهي‌دست نيستيم و كوله‌باري سرشار از گوهرهاي شبْ‌چراغ ِ روزگاران داريم. *
در يك سده‌ي ِ اخير كه بر اثر ِ داد و ستد ِ فرهنگي با سرزمين‌هاي باختري، اندكي به خود آمده‌ايم، پاره‌اي از فرهيختگان و دانشوران‌مان كوشيده‌اند كه در اين راه ِ درست، گام‌بردارند و هرچند كه با دشواري‌ها و بازدارنده‌هاي بسياري روبه‌رو بوده‌اند، از كوشش بازنايستاده و كامْيابي‌ هاي نسبي به‌دست‌آورده‌اند كه زمينه‌ساز ِ كارها و توفيق‌هاي ِ بيشتري بوده‌است.
تأليف و تدوين و نشر ِ دانشنامه‌ي ايرانيكا به زبان ِ جهاني‌ي ِ انگليسي در يك كانون بزرگ ِ دانش و فرهنگ ِ امروز (دانشگاه كلمبيا - نيويورك) در سي سال ِ اخير، نقطه‌ي ِ عطف ِ مهمّي در زنجيره‌ كوشش‌ها و كُنِش‌هاي ِ ايرانيان ِ دانشور و فرهيخته، در سده‌ي ِ پشت ِ سر، بوده‌است. اين گنجينه‌ي عظيم ِ شناخت ِ ايران، اكنون به چهاردهمين جلد ِ خود رسيده و افزون بر آن، در شبكه‌ي ِ جهاني نيز در پيوندْنشاني‌هاي ِ داده‌شده در عنوان ِ اين نوشتار، در ديدْرَس ِ همگان قراردارد.
امروز مايه‌ي ِ سرافرازي‌ي هر ايراني در هر گوشه‌ي ِ جهان است كه مي‌تواند در برخورد با هر كس، بگويد من ايراني‌ام و تاريخ و فرهنگي گرانْ‌بار دارم و سند ِ پُراعتبار ِ آن هم، دانشنامه‌ي ايرانيكا است. آري، ديگر روزگار ِ ياوه‌سرايي و پريشانْ‌‌گويي درباره‌ي ايران، سپري‌شده‌است و ما با افتخار به عصر ِ دانشنامه رسيده‌ايم.
پس، اين خويشْ‌كاري‌ي ِ ملي‌ي ِ هريك از ماست كه در آستانه‌ي سي‌سالگي‌ي ِ آغاز ِ نشر ِ دانشنامه‌ي ايرانيكا، آن را به خوبي بشناسيم و به درستي، به ديگران – ايراني و جُزْايراني – بشناسانيم و خدمت ِ سترگ و بزرگ استاد دكتر احسان يارشاطر و همكاران ِ نزديكش و صدها پژوهنده و دانشمند ِ نويسنده‌ي ِ درآمدهاي ِ اين بزرگ‌ْترين شناختْ‌نامه‌ي ايران در همه‌ي ِ تاريخ اين سرزمين را قدرْبشناسيم و ارجْ‌بگزاريم.

تازه‌ترين بخش ِ نشريافته‌ي ِ دانشنامه – كه در اين هفته بدين دفتر رسيد – دفتر چهارم از جلد ِ چهاردهم (Volume XIV, FASCICLE 4)

فراگير ِ دنباله‌ي ِ درآمدِ

JADE III

تا بخشي از

JAMALZADEH II

است.


٣١. فرخنده‌بادي براي يك‌سالگي‌ي ِ رسانه‌اي پويا و پيشْ‌رَو و روزْآمد