تلخ

همه  بهانه ها ته کشیده اند !
اضطرابِ مردانِ منتظری که 
در هم می لولند
و خشم را در گلو غرغره می کنند

در گردشی بی حاصل
همه فصول گریزانند
و لابلایِ نگون بختیِ لحظه ها
بهار هم گم شده است

واژگانِ غریب
تنها بر سطح می لغزند
و در جوبهایِ متعفن
سرریز می شوند

شرافت در سطلِ خاکروبه
باد می کند
و رفتگرانِ بینوا
به دنبالِ کالایِ بازیافت می گردند

پلشتی را نهایتی در تصور نیست!

چشم ها در حال چریدند
دهان ها یاوه می بافند
و گوش ها
از بوق و کرنایِ خوشبختی
کر شده اند

بهانه دیگری برای نوشتن نبود
کلام نیز
ختمِ خود را به سوگ نشست

                                                             ارسلان - تهران
                                                              1392/2/9

ترانه

با هزاران ترانه
می خوانمت
به سانِ سرودی که 
هر صبحگاه 
از گلدسته هایِ شهر
بانگ بیدارباش را
آواز می دهند

با شاخه هایِ درختی
نامت را پیوند می زنم
که تنهائی را 
دیرسالیست خمیازه می کشد
شرمگینِ پوستینی مندرس 
در سرمایِ بی مهرِزمستان
که بر تن کشیده است

وامدارِ بازوانی ام 
که عریانیِ بی برگی ام را
با هزاران شکوفه
در آغوش می گیرد

لحظه ها را
تنها 
با بازدمِ نفس هایت 
شمارش می کنم
به هنگامی که
تردیدِ موریانه وارِ ماندگاری
به هراسم می افکند

نگاهت
قطره هایِ زلالیست
که بر لبانِ خشکِ تشنگی
می چکد

کلامت ، شادیست
چشمه ای که
تن را از خستگی
می رهاند

شادیت افزون باد!


دریغم مدار 
شکفتنِ ترانه هائی را َ
که با نامی 
به نزدیکیِ یک بازدم
آوازم می دهد

با هزاران سرود
تو را زمزمه می کنم
به سانِ فریادِ بلندی
کههر شامگاه
 می خواندت

نامت، پرآوازه باد!



                                                                         ارسلان - تهران
                                                                           1393/2/5
                                                                                   

لبخند

لبخندی بزن!
به وسعتِ اعتمادی که
با شروعِ هر کلامت
در من آغاز می شود

لبخندی 
به رنگِ پرفروغِ چراغ آذینِ شبهائی که 
جایِ پاهایی را 
در خوابهایِ آشفته ام
دنبال می کرد

لبخندی بزن!
تا شکوفه هایِ نورسِ گیلاس
دور از هراسِ طوفانی که 
دشتهایِ شقایق را 
شخم می زند
چشم بگشایند

لبخندی بزن!
برای حسِ غریبانه ابر
هنگامِ ریزشِ قطره ها یِ بلندِ باران

برای ریشه هایِ تنیده 
که پنهان از چشمِ باد
جا خوش کرده اند

برای حضورِ ناگزیرِ غنچه هائی که هنوز
حتی در تصورِ شاخه نمی گنجد

هرگز
با وهمِ تقدیر
برحذرم مدار!
دیر زمانیست
رختِ سپیدِ حواریون را 
با جامه ای
انباشته از رهاترین آلاله هایِ وحشی
تاق زده ام

روزگاریست
که  همگان را 
به عاریتی می فریبند
من خود، فریبی را
به عاریت برگزیده ام
تا بیش از اینم 
به زهرخندی نیازارند

لبخندی  بزن!
برای همه نیازهایِ من
برای همه نگاهِ بی نیازِ تو
برای عاریتِ کوتاهی که 
تنها 
به اندازه یک لبخند 
باقیست


                                                                    ارسلان - تهران
                                                                         1393-2-2

گفتگو

گفت :
       " کنجی را به عافیت بر گزیدم 
          تا گزندِ تلخ واژه هایِ حقارت 
          بیش از اینم نیازارد
        
           دیگرزادی نبوده ام 
           جفتی بی تردید مگر 
          با اندکی آب و رنگ  "

گفت :
        " به گاهِ آمدن 
           دیدگانی را به گریه انباشتم
           و به ناگاهِ رفتن
           چشمانِ خویش را
          بر قطره ای حتی
         فرو خواهم بست"

گفت:
       " پردیس 
           در زیر پاهایم می لرزد
           هنگامی که
          بارانِ سنگ پاره هایِ تکفیرِ هم جفتیان
          بر زمین سردم
           می دوزند"

گفت:
       "  گوش آویزی می خواهم
            از برگِ پهنِ درختانِ انگور
           تا ردِ کبودِ خشونت را   
            در کنارِ صورت
           پنهان دارد"

گفت:
            " نام هائی برایم اختیار کرده اند
              برگرفته از زیباترین گلهایِ بهاری
              تا رختی باشند
              برچضور گیاه واره ای که 
              بدان خو کرده ام     
                و آنچنانم می پوشانند
               که عریانی درد
                مجالی حتی
              فراخورِفریادِ خردی نمی یابد"


گفت و باز همچنان میگوید

واگویه ای نبود
تنها قطره هائی شرمگین 
از کنارِ خطوطِ  درهم پیشانی 
که بر زمین می چکید


                                                                      ارسلان- ویسبادن
                                                                      11 آوریل 2014
                                                                                                 
            

                


           

فرصتی تنها

تو 
حاصلِ همه قصه هایِ منی
رخصتی 
تا شوکرانِ نگاهت را
قطره قطره
 بیاشامم

می خواهم برایت شعری بسرایم
با قافیه ای برگرفته از نامت
در آغاز هر مصرع

غزل یا قصید ه ای 
یا شاید 
سپیدترینِ سپید ها را
تا
 شکفتنِ شکوفه هایِ اقاقی
در همه فصول معنا گیرد

سپید
همچون تورِ سپید بختیِ عروس 
و یا گلهایِ یاسِ رازقی
که خیالش حتی 
مرا
 تا کنارِ چارقدِ سپیدِ مادرم
 با خود می برد

می خواهم برایت آهنگی بنوازم
با گوشه های ناشناخته ای 
در شور یا اصفهان
و یا از هر سرزمینی که
 تو از آن برخاسته باشی

ترانه ای
 با صدایِ همه پرندگانِ وحشی
که بدنبال لانه 
کوچ می کنند

می خواهم تصویرت را نقاشی کنم
بر بومِ غمگینی که 
سالهاست 
با پرده ضخیمِ شرم
 پوشیده است
با قلم موئی 
از تارهایِ نرمِ کرمِ ابریشم
و رنگی از بالهایِ پروانه  هائی که 
در اسارتِ افیونیِ نورِ شمع
خیره می مانند

فرصتی می خواهم تنها
فرصتی
به کوتاهیِ ریزشِ قطره هایِ بارانِ بهاری
بر خاکی که 
جوانه هایِ تشنه گندم را 
آبستن است

فرصتی تنها
تا همه قصه ها را 
بر سپیدی ِتکه کاغذی بریزم
که تصویرِ چشمانت را 
جاودانه می سازد


                                                                                                                                                  ارسلان- ویسبادن
                                     30 مارس 2014

پنجره

بوته بی نامی که در کویر می روید 
نه از طوفانش هراسی است
و نه از هرمِ ِِِِسوزان آفتاب
همه نگاهش 
به لکه  رنگ پریده ابریست
که عطش را 
هر از گاه می فریبد


ساقه تردِ نیلوفر
برزمینِ خیسِ باغچه 
سینه خیز می شتابد
تا پاشنه درختِ پیرِ صنوبر
در اندیشه ارتفاعی که 
شاخه های درخشانِ نور را در آغوش گیرد


کودکی با صورتی چرکین
لابلای ازدحامِ بی تفاوتِ عابران
 پرسه میزند
در رویایِ دستانی  که به نوازش 
التهابِ چشمانش را آرام سازند


لابلای خاطراتِ کویری
انگشتانِ لرزانی هنوز
چهارچوبِ پنجره ای 
بافته ازگلهایِ آبی نیلوفر را  
به تصویر می کشد
تا نگاهِ گریخته از هیاهویِ کوچه را
دیگر بار
 باز یابد



                                                                                                                                                ارسلان - ویسبادن
                                                                                                                                               28 مارس 2014    

سالمنـد

تو را هر بار می نویسم
با حسِ غریبِ انگشتانی که 
رنگ آبیِ همه دریاها را
بر بالشِ خیسِ خود 
ترسیم می کند

تو را همچنان می بینم
با نقشِ خاطره ای که هنوز
داغیِ روزِ  اولین را
بر لب های خود احساس می کند

تو را با هر پچپچه صدا می کنم
 نفس هایِ خسته کوتاهی که
پس از هر بازدم
امانش را
سرفه های بی رحم بریده اند

تو را در خواب هایم
در آغوش می گیرم
مبهوتِ لرزشِ چشمانی که
پیش از فرو بستن
حضوردستانم را فریاد می کشید.
 

                                                             ارسلان - تهران

                                                         1392-12-19