Saturday, March 19, 2011
آگاهی نامه: درنگی ناگزیر در نشر ِ «ایران شناخت»!
جَرَس فریاد می دارد که: بربندید مَحمِل ها!"
حافظ
چندی پیش، ویراستار در پیامی به همه ی یارانی که ایمیل پیام هایی به دفتر او می فرستند، از آن ها خواهش کرد که جز در موردهای ِ داشتن ِ کاری شخصی و ضروری با وی، از فرستادن ایمیل پیام (به ویژه پیش بُرد پیام هایِ فرستاده ی دیگران)، خودداری بفرمایند؛ زیرا که به سبب درگیری در یک کار ِ بزرگ ِ پژوهشی، مجال پرداختن به انبوه ِ پیام ها را ندارد و نگران است که مبادا دوستان فرستنده ی پیام ها -- خدای ناکرده -- بی پاسخ ماندن آنها را حمل بر بی اعتنایی ی ِ وی کنند.
درهمان راستا، اکنون خود را ناگزیر می بیند که پیام زیر را به آگاهی ی ِ دوستداران و خوانندگان ِ ارجمند ِ این رسانه ی ادبی - فرهنگی برساند.
* * *
دوستان گرامی! یاران فرهیخته ی ایران شناخت!
با سپاس فراوان از مهر بی دریغ شما -- که در شش سال گذشته، نزدیک به یکصد و شصت هزار بار، روی آور به این رسانه بوده اید -- خود را ناگزیر می بینم که به سبب درگیری در یک کار ِ بزرگ ِ پژوهشی و نداشتن ِ فرصت و مجال ِ بسنده برای پرداختن به تدوین و نشر این ماهنامه، تا آگاهی ی بعدی، از ورزیدن ِ این خویشکاری ی فرهنگی، دست بازدارم و نشر ِ دوره ی ِ دوم ِ آن را -- به شرط ِ امان دادن ِ روزگار -- به زمانی دیگر و پس از پایان یافتن ِ کار ِ پژوهشی ی مورد اشاره، واگدارم.
پژوهش ِ مورد اشاره را از سال ١٣٢۹ ( یعنی ٦٠سال پیش) با الهام گیری از رهنمود ِ زنده یاد صادق هدایت، آغازکردم و در شش دهه ی گذشته، در میهن و فراسوی ِ آن، همواره سرگرم و دل مشغول بدان بوده ام و هستم.
امّا اکنون که آفتاب زرد ِ عمر به لب بام رسیده و "فریاد ِ جَرَس ِ بامداد ِ رحیل"، رساتر از هر زمان دیگری، به گوش می رسد، برتر می شمارم که دست از هر کاری جز آن، بازکشم تا این خویشکاری برتر را به درستی و تمام و کمال، بورزم. چُنین باد!
همچنان امیدوار می مانم که بتوانم و مجال یابم تا دوره ی دوم ِ ایران شناخت را پس از به سرانجام رسانیدن ِ کار ِ یادکرده، نشردهم.
"گر بماندیم، باز بردوزیم
"گر بماندیم، باز بردوزیم
جامه ای کز فِراق چاک شده؛
وَر بمُردیم، عُذر ِ ما بپذیر
ای بسا آرزو که خاک شده!"
بدرود.
جلیل دوستخواه
نوروز سال ١٣۹٠ خورشیدی
شهر تانزویل
ایالت کوینزلند - استرالیا
