Saturday, December 13, 2008
گزارشي روزْآمد از تهران: پي‌گيري‌ي ِ گفتمان ِ زبان ِ فارسي‌ي ِ امروز
يادداشت ويراستار
شنبه بيست و سوم آذر ماه ١٣٨٧ خورشيدي
(١٣دسامبر ٢٠٠٨)
از تهران گزارش رسيد كه نشريّه‌ي ِ الكترونيك ِ روزنامك، گفت و شنود ِ گسترده‌ي ِ مسعود لقمان، سردبير ِ اين رسانه با استاد داريوش آشوري را زير ِ عنوان ِ زبان و مُدرنیّت، در نشر ِ روزْآمد ِ همين امروز خود، عرضه -
داشته‌است ↓
http://rouznamak.blogfa.com/post-410.aspx
همْ‌زمان با روزنامك، نشريّه‌ي ِ چا پي‌ي ِ فرهنگ ِ آشتي نيز در شماره‌ي ِ امروز ِ خود، متن ِ همين گفت و شنود ِ آموزنده و روشنْ‌گر و در كنار ِ آن، برداشت‌هاي جداگانه‌ي ِ دكتر جواد مُجابي و نگارنده‌ي ِ اين يادداشت درباره‌ي ِ كارنامه‌ي ِ دانشي و فرهنگي‌ي ِ داريوش آشوري را به چا پ رسانده‌است ↓
این گفت و شنود را در روزنامه‌ی ِ «فرهنگ ِ آشتی» بخوانید:
متن ِ يادداشت ِ نگارنده ↓
داريوش آشوري و كارنامه‌ي ِ سرشارش
داريوش آشوري و كارنامه‌ي ِ سرشارش
جليل دوستخواه
در سخنْ‌گفتن از داريوش آشوري، بي‌نياز از هرگونه تمهيد و مقدّمه‌چيني و به‌دور از شائبه‌ي ِ زياده‌گويي، مي‌توانم از همين آغاز، با اطمينان و به جُرأت، او را يكي از ژرفْ‌انديشْ‌ترين، ژرفْ‌گفتارترين و ژرفْ‌كردارترين دانشْ‌وَران و پژوهند‌گان ِ سده‌ي ِ اخير ِ ميهنم در گستره‌ي ِ دانش‌هاي ِ اجتماعي، تاريخ، فرهنگ، زبان و ادب و – در يك كلام – فرهيخته‌اي تمامْ‌عيار، بخوانم. «مي‌گويم و مي‌آيمش از عُهده بِرون!»
چُنين برداشت و بياني – چون نيكْ‌بنگريم – چيزي فراتر از يك ارجْ‌گزاري و اداي ِ دِين ِ ساده، نسبت به سَره مردي كه من و ما (همْ‌روزگاران ِ من)، ده‌ها سال بر «خوان ِ نعمت ِ بي‌دريغ» ِ دانش و پژوهش ِ او ميهمانْ‌بوده‌ايم و هستيم، نيست.تأليف‌ها و ترجمه‌ها و گفتارهاي ِ جداگانه‌ي ٍ داريوش آشوري، نه‌تنها آوازهاي ايرانْ‌گير كه شهرت و اعتباري جهانْ‌شمول دارند و نام و شناختْ‌نامه‌ي ِ آن‌ها، زيورْبخش ِ دفترهاي ِ دانش و صدرْنشين ِ رسانه‌هاي ِ چاپي و الكترونيك در سراسر ِ جهان و مايه ي ِ سرافرازي‌ي ِ هر ايراني‌ست. شادمانگي‌ي ِ اين كامْ‌يابي، ارزاني‌ي ِ همه‌ي ِ دوستْ‌داران ِ دانش و فرهنگ باد!اكنون و در اين جا – كه از من خواسته‌اند سخنم فراگير ِ كم‌تر از ١٢٠٠ واژه باشد – نمي‌توانم حرف ِ دلم درباره‌ي ِ آشوري را به‌گستردگي بازْگويم. پس چه بهتر كه «عرصه‌ي ِ سيمرغ» را «جولانْ‌گاه» خود نپندارم و «عِرض ِ خود نَبَرم» و «زحمت ِ ديگران ندارم» و پيش از آن كه بر كرسي‌ي ِ اتّهام ِ پُرگويي بنشانندم، خود آبرومندانه دامن ِ سخن را درچينم و با آفرين و درودي ديگر بر آشوري‌ي ِ ارجمند، به همين يادداشت ِ كوتاه، بسنده‌كنم و در سر ِ مرز ِ ٣٠١ واژه، به فرمان ِ گفتارْبس، گردنْ‌بگذارم!
چُنين برداشت و بياني – چون نيكْ‌بنگريم – چيزي فراتر از يك ارجْ‌گزاري و اداي ِ دِين ِ ساده، نسبت به سَره مردي كه من و ما (همْ‌روزگاران ِ من)، ده‌ها سال بر «خوان ِ نعمت ِ بي‌دريغ» ِ دانش و پژوهش ِ او ميهمانْ‌بوده‌ايم و هستيم، نيست.تأليف‌ها و ترجمه‌ها و گفتارهاي ِ جداگانه‌ي ٍ داريوش آشوري، نه‌تنها آوازهاي ايرانْ‌گير كه شهرت و اعتباري جهانْ‌شمول دارند و نام و شناختْ‌نامه‌ي ِ آن‌ها، زيورْبخش ِ دفترهاي ِ دانش و صدرْنشين ِ رسانه‌هاي ِ چاپي و الكترونيك در سراسر ِ جهان و مايه ي ِ سرافرازي‌ي ِ هر ايراني‌ست. شادمانگي‌ي ِ اين كامْ‌يابي، ارزاني‌ي ِ همه‌ي ِ دوستْ‌داران ِ دانش و فرهنگ باد!اكنون و در اين جا – كه از من خواسته‌اند سخنم فراگير ِ كم‌تر از ١٢٠٠ واژه باشد – نمي‌توانم حرف ِ دلم درباره‌ي ِ آشوري را به‌گستردگي بازْگويم. پس چه بهتر كه «عرصه‌ي ِ سيمرغ» را «جولانْ‌گاه» خود نپندارم و «عِرض ِ خود نَبَرم» و «زحمت ِ ديگران ندارم» و پيش از آن كه بر كرسي‌ي ِ اتّهام ِ پُرگويي بنشانندم، خود آبرومندانه دامن ِ سخن را درچينم و با آفرين و درودي ديگر بر آشوري‌ي ِ ارجمند، به همين يادداشت ِ كوتاه، بسنده‌كنم و در سر ِ مرز ِ ٣٠١ واژه، به فرمان ِ گفتارْبس، گردنْ‌بگذارم!
