CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

امروز، امُردادْروز ِ امُردادْماه (هفتمين روز ِ پنجمين ماه) در گاهْ شماري ِ فرهنگي ي كهن ِ ايرانيان،
در بُندَهش آمده است: "امرداد بي مرگ، سَرْوَر ِ گياهان ِ بي شمارست؛ زيرا او را به گيتي، گياه خويش است. گياهان را رويانَد و رمه ي ِ گوسفند را افزايد؛ زيرا همه ي ِ دام ها ازو خورند و زيست كنند. به فَرَشكَرد ِ سوشيانت و نوسازي ي ِ جهان نيز انوش از امرداد آرايند. اگر كسي گياه را رامش بخشد يا بيازاراد، آن گاه امرداد از او آسوده يا آزَرده بُوَد." (فرنْبَغ دادگي: بُندَهِش، گزارش ِ دكتر مهرداد بهار، توس، تهران- ١٣٦٩، ص ١١٦ )





ويژگي ي ِ جشن ِ امردادگان، بزرگْ داشت ِ نماد ِ سرسبزي و باروري ِ زمين، زيستْ بوم ِ مردمان و يادآور ِ خويشْ كاري ي ِ آنان در پاسْ داري از آن است. نياكان ِ آگاه و فرهيخته ي ما، هزاران سال پيش از آن كه گفتمان ِ كنوني ي زيستْ محيطي و بايستگي ي ِ نگاهباني ي ِ گوي ِ زمين از آلودگي و تباهي در ميان باشد، اين انديشه ي والا را به كردار درآورده و در فرهنگ و زندگي ي خود، نهادينه كرده بود ند. پس ما نيز رهْ رَوان ِ راه ِ آنان باشيم و با برگزاري ي ِ هرچه شكوهْ مَند تر ِ امرداد گان، چُنين كنيم.


زنبك/چمبك، گل ِ ويژه ي ِ امرداد و امردادگان است. (در تحفةالمؤمنين آمده است كه گل ِ زنبق را به هندي چمبك گويند.)