CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

هفته‌ي ِ جهاني‌ي ِ ايرانيكا

The International Iranica Week
در شهرهاي بِريزْبِن، سيدني و ملبورن
در سفر خواهم‌بود.
به همين سبب، سي و پنجمين هفته‌نامه‌ي ايرانْ‌شناخت
– اگر روزگار امان‌دهد –
در تاريخ ِ جمعه ٢٠ ارديبهشت ماه ١٣٨٧
(٩ مِي ٢٠٠٨)
نشرخواهديافت.

يادداشت ويراستار


جمعه ٦ ارديبهشت ماه ١٣٨٧ خورشيدي
(٢٥ آوريل ٢٠٠٨)


گفتاوَرد از داده‌هاي اين تارنما بي هيچ‌گونه ديگرگون‌گرداني‌ي متن و با يادكرد از خاستگاه، آزادست.

You can use any part of site's content as long as it is referenced to this site. No need for permission to use the site as a link.

نگاهی به نقش ِ ساز و موسیقی در شاهنامۀ فردوسی و دیوان حافظ (در دوبخش) ↓
http://www.rouznamak.blogfa.com/post-247.aspx
http://rouznamak.blogfa.com/post-269.aspx


خاستگاه: رايا پيامي از پيام جهانگيري- شيراز


٢. جشنْ‌آيين ِ آغاز ِ سال ِ نو ِ قوم‌هاي ِ پيرامون ِ فرهنگ ِ ايراني در زماني نزديك به نوروز ِ ايرانيان: دنباله‌ي پيوستي بر ويژه‌نامه‌ي ِ نوروزي: نوروز در عراق و تركيّه ...

مي‌توانيد به جهان ِ شگفت و درياگونه‌ي ِ جلال‌الدّين محمّد مولوي بلخي، راه‌يابيد.

در اين جا بكاويد و بخوانيد و بشنويد و بياموزيد و سرشارشويد ↓
http://masnawi.persianblog.ir/


خبرنامه‌ي روزْآمدشده‌ي ِ اين برنامه‌ي فرهنگي (شماره‌ي ِ ١٢٤) را در اين پيوندْنشاني، بخوانيد ↓
http://newsletter-latest.blogspot.com/
و نيز برنامه‌ي ِ شماره‌ي ٨٢ اين زنجيره پژوهش‌ها را در اين پيوندْنشاني، بشنويد ↓
http://panevis.com/molana/masnawi82.htm


خاستگاه: رايا پيام‌هايي از فريده عماديان- بريزبن، استراليا و پانويس- تهران


٦. دو همايش ِ بررسي و تحليل و نقد ِ كتاب در نشست‌هاي هفتگي‌ي ِ «شهر ِ كتاب» در تهران


رمان ِ فلسفی‌ي ِ ژاک قضا و قدری و اربابش از دیدرو نقد می‌شود / رستم و سهراب به روایت ِ ميرجلال‌الدّين کزّازی در پنجمين مجموعه از درسْ‌گفتارهاي ِ او، بررسي‌مي‌شود.


در اين جا بخوانيد ↓
http://www.mehrnews.ir/NewsPrint.aspx?NewsID=667936


خاستگاه: راياپيامي از پيام جهانگيري - شيراز


٧. همايش ِ سه‌روزه‌ي ِ دانشگاهي براي ِ بررسي‌ي ِ روايت‌هاي ِ نوين ايراني از جداماندگي و بازگشت

Modern Iranian Narratives of Departure and Return


اين همايش از جمعه تا يكشنبه ٦- ٨ ارديبهشت ١٣٨٦ (٢٥- ٢٧ آوريل ٢٠٠٨) در چهارچوب ِ برنامه‌ي American Comparative Literature Association (ACLA) Annual Meeting
Long Beach, CA
برگزارمي‌شود.
درباره ي ِ اين كوشش ِ پژوهشي – كه بررسي‌ي ِ سويه‌هاي گوناگون ِ زندگي‌ي ِ ايرانيان ِ "شهرْبند" ِ غربت از سده‌ي ِ نوزدهم ميلادي بدين سو، در برنامه‌ي ِ آن گنجانيده‌شده‌است – در اين پيوندْنشاني‌ها‌ بخوانيد ↓


http://www.acla.org/acla2008/
http://www.acla.org/acla2008/modern-iranian-narratives-of-departure-and-return


خاستگاه: راياپيامي از
Amy Motlagh

متن سخنراني استاد دكترعزت‌الله فولادوند در نشست ِ «در ستايش سعدي» در "شهر ِ كتاب ِ مركزي" در تهران در تاريخ ٢٧ فروردين‌ماه ١٣٨٧↓
http://tehranemrooz.net/v2/Default_view.asp?NewsId=55516


خاستگاه: راياپيامي از پيام جهانگيري - شيراز


١٠. يك شعر و يك گفتار از يك شاعر ِ همْ‌روزگارمان


مجيد نفيسي شاعر، پژوهنده و ناقد ِ ادبي‌ي ِ "شهربَند" ِ غُربت ِ كاليفرنيا، شعر ِ تازه‌اش به نام ِ كوه ِ ويتني و گفتاري در تحليل ِ آزمون‌هاي شعري‌اش با عنوان ِ شاخه‌هاي ِ شعر ِ من را در هفته‌نامه‌ي ِ شهروَند، چاپ كانادا نشرداده‌است.


در اين جا بخوانيد ↓
http://www.shahrvand.com/?c=117&a=4022


خاستگاه: راياپيامي از مجيد نفيسي - آمريكا


١١. دري گشوده به گستره‌ي ِ «كتاب» و «نقد ِ كتاب» در غرب: پيوند به يك خبرنامه


در اين جا بخوانيد ↓

١٢. ‌‌دهم ارديبهشت، روز اعتراض همگانی به كُنِش ِ ستيهندگان با نام ِ خليج فارس

خليج فارس، نامی واقعی و قانونی است و هر نوع تغييری در آن از سوی هر فرد يا سازمان و کشوری، جُرمی بين المللی به حساب می آيد.


در اين پيوندْنشاني بخوانيد ↓
http://savepasargad.com/April/rooz_khalij_fars.htm


خاستگاه: راياپيامي از شكوه ميرزادگي- آمريكا


١٣. دو ترانه - تصوير ِ خواندني و ديدني‌ي ِ ديگر


پيشتر، ترانه - تصويرهاي زيبايي از كارهاي عَميدْرضا مَشايخي را با عنوان ِ "دلْ‌سرودها" – كه بدان‌ها داده‌بودم – در اين صفحه بازْنشردادم. اكنون دو نمونه‌ي ِ خواندني و ديدني‌ي ِ ديگر از آن‌ها را – كه بدين دفتر رسيده‌است – از سوي ِ فرستنده، به خوانندگان ِ ارجمند ِ ايران‌ْشناخت پيشْ‌كش‌مي‌كنم:

خاستگاه: راياپيامي از عَميدْرضا مَشايخي


١٤. پيوند به چهار گفتار در زمينه‌هاي فرهنگ و جامعه‌شناسي از «دكتر محمّدرضا نيكْ‌فر»


http://www.nilgoon.org/archive/mohammadrezanikfar/pages/mohammadrezanikfar_008.html
http://www.nilgoon.org/archive/mohammadrezanikfar/pages/mohammadrezanikfar_009.html

http://www.4shared.com/file/22998179/5cb4cb23/shajarian_morgh_sahar_.html?s=1


١٦. پي گير ي ي ِ پژوهشي واژه‌شناختي در شاهنامه


پژوهنده‌ي ِ پويا و جويا داريوش آشوري، ژرفاكاوي‌ي ِ خود در شماري از واژگان ِ ناشناخته‌ي ِ شاهنامه را – كه پيشتر بدان اشاره‌كردم – پي‌گرفته و يافته‌هاي خود را با عنوان ِ زير، نشرداده است:
پي‌جوييِ چند لغت در شاهنامه - ۴
بخشِ چهارم: جمع‌بنديِ داده‌ها تاکنون


در اين جا بخوانيد ↓
http://www.ashouri.malakut.org/


خاستگاه: راياپيامي از داريوش آشوري- پاريس


١٧. نگرشي جامعه‌شناختي به بُنيادهاي ِ دينْ‌باوري‌ي ِ ايرانيان


ایران سرزمین مقدّس عنوان ِ گفتار ِ كوتاه ِ روشنْگر و آموزنده‌اي‌ست درباره‌ي ِ يكي از كليدي‌ترين بحث‌هاي ِ جامعه‌شناختي از آرش نورآقايي. اين گفتار را در اين پيوندْنشاني بيابيد و بخوانيد ↓
http://www.hamshahrionline.ir/News/?id=50924


خاستگاه: راياپيامي از: فرامرز- تهران


١٨. سخن ِ اهل ِ دل براي ِ ايران : چكامه‌اي شيوا از سراينده‌ي توانا محمّد جلالي چيمه (م. سحر)




چو بشنوی «سخن اهل دل» مگو که خطاست!
(حافظ)


سخن اهل دل
برای ایران


سلام اگرچه کسی چون تو راست حیف سلام
که هست فکر ملال آورت مُفید ِ مَلام !
نگفتمت که مگو یاوه بیش ازین و ملاف
که بر کلام تو خندند اهل ذوق و کلام؟
خزعبلات فرستی و غافلی که تراست
به گفته قامت ناسازوار ِ بی اندام
چه یافتی که چنین درکمال بی ادبی
زبان به کام تو گویی بریده است لگام؟
برون زحد جسارت فزوده ای به فریب
چو ظلمتی که فزاید برون ز حد ظُلام
به لفظ لودهء نا سازمند و ناهموار
سخن به حکم عداوت گشوده ای درکام
زحق و ناحق و از عدل و جور و پاک و پلید
ز نور و ظلمت وخوب و بد و حلال و حرام
بساط معرکه افشانده ای که هان بنشین
کلاس مدرسه بگشوده ای که هین بخرام
نه از نظارهء اهل خرد ترا شرمی ست
نه در رهایی ازین مسکنت کنی اقدام


تو را که داد کفالت به خلق ترک و عرب؟
تو را که داد وکالت ز قوم یافث و سام؟
تو کیستی که حقوق مرا به من بخشی؟
گهی به قول و قضاوت ، گهی به قهر و قیام؟
ترا که گفت که : ایران «حصار ملت ها» ست
کدام یاوه ترا داده این تصوّر خام؟
که گفت: «ملت ایران یکی نبوده و نیست!»؟
کدام غول ترا کرده غرق این اوهام؟
که گفت : رابطهء ظالم است با مظلوم
وجود رابطهء «قوم پارس» با اقوام؟
کدام پارس؟ چه ظلمی؟ کدام مظلومی؟
حضور ظلم کدام است و« قوم پارس » کدام؟
من و تو زادهء یک سرزمین و یک وطنیم
که هردو همچو دو مغزیم در یکی بادام
زبان پارسی آن راز و رمزمشترکی است
که یادگار زمانست و حاصل ایام
از او من و تو به یک نسبتیم برخوردار
از او من و تو به یک جرعه ایم شیرین کام
که گفت : آنکه سخن گفت با زبان دری
ستمگری ست که بیگانه گشته با اقوام؟
که خاک ننگ تشعب به بوم ِ ایران بیخت
که کرد خنجر بیگانگی برون زنیام؟


مگر نبُد که بدآموزی بداندیشان
ز بام ِ قدرت بیگانه داشت نـَقل و پیام؟
مگر نبُد که به هفتاد سال پیک شمال
متاع تفرقه می بُرد زی گذرگه عام؟
مگر نه عرضهء جعل و فریب ده ها سال
به نزد اهل زمان بود درخور اکرام؟
مگر نبُد که تزاران سرخ می بستند
به شیوه های رذیلانه راه استفهام؟
مگر شعار «پراکنده ساز و حاکم شو»
به اعتقاد فریبنده شان نبود ادغام؟
مگر نه آز عرب قرن ها بر ایران داشت
چو رهزنان نظر ِ دزد ِ راه بر اغنام؟
مگر بلند نبُد در لوای استعمار
صدای غارت تاریخ و صیت سرقت نام؟
به زر نبود عرب را مگر ز شرق و ز غرب
مورخان فریب آفرین در استخدام؟
مگر دروغ نمی بافت خدعهء ناصر؟
مگر به طبل نمی کوفت کینهء صدّام؟
مگر نبُد که پس از انحلال عثمانی
نژاد بود و زبان در پی فریب عوام؟
مطالبات سیاست بنام عنصر تـُرک
نهال شائبه می کِشت و بوتهء ابهام ؟
دعاوی مغول و ازبک و غـُز و تاتار
خروس بی محلی بود و صوت بی هنگام


چه شد که حاصل ِ این دستکار جعل و فریب
شده ست مرجع و مأوای فکر مشتی خام؟
چنین سر از تو و افکار در سر از دشمن؟
چنین دل از تو و آئینهء دل از اوهام؟
ربوده شوق ترا مُهرهء کدام ابلیس؟
خریده روح ترا سکهء کدام انعام؟
کدام چنگ دغا رخنه کرد در عقلت؟
کدام دستِ عداوت به ره نهادت دام؟
نظر به دفتر بتخانه بسته ای زنهار
نظر ببند بر این دفتر و بر این اصنام!
رسوب باور بد خواه در سر است هنوز
ترا که بستهء وَهمی و فتنهء سرسام
برآی ازین ره ناراست سوی کژ رفتار
مزن درین گذرستان نادُرستی گام
مَدار ِ دهر نگردد هماره گِرد فریب
دروغ و یاوه نسازد همیشه با ایام
بسا کسا که ز خون جگر به صدها سال
غمی نخورده مگر در مسیر عزّت و نام
بسا کسا که همه عمر دیده داغ و درفش
ز ماورای خزر تا حجاز و حیره و شام
بسا کسا که ز اروند تا به آمویه
زدل عطش ننشانده ست لحظه ای آرام
بسا کسا که به زندان فسرده شعلهء جان
که رقص، نو کند آن رایت وطن بر بام
هزاره هاست که ما را به بوی صبح سپید
شب سیاه ندیم است و اشگ تلخ مُدام
مگر به سر رسد این روزگار ناهموار
مگر گذر کند این شوخ چشم خون آشام
مگر فنا شود اسباب فتنه و تزویر
مگر به سر رسد ایام محنت و آلام
ستم بمیرد و باغ و بهار زنده شوند
دل از طلیعهء شادی شود خوش و پدرام
درین هواست که صدنسل ، سر گرفته به دست
دوچشم در پی چشم است و گام در پی گام
در این ره است که صد نسل با امید وصال
نهد دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام
هزار یوسف گم گشته دارد این کنعان
هزار آرش اُفتاده دیده این اجرام
هزار خون سیاوَ ش دویده در هر جوی
هزار کینهء ایرج دمیده با هرگام
نه هست در همهء دشت خاوران سنگی
که خود به خون ِ وجودی نگشته رنگین فام
هنوز نعرهء رستم به کوه می پیچد
هنوز دست یلان جام می زند بر جام
هنوز جامه دران است ناله ء تنبور
هنوز جام مُغان می بَرَد ز دل آلام
هنوز چشم جوانان به عرصهء پیکار
بود به جستجوی تازیانهء بهرام
هنوز تیشهء فرهاد می خورد برکوه
هنوز ازلب شیرین صلا زند الهام
عرب نبود و کتابش نبود و ایران بود
یکی دو ده سده ای پیش از اُمّت اسلام
نه تـُرک بود که غازی شود خلافت را
نه داشت جور عرب ، تـُرک را در استخدام
مغول نبود و سکندر نبود و ایران بود
مغول گذشت و سکندر گذشت و او به دوام
دَدان که خوی پلنگی رها نمی کردند
کجا کسی ست کز آنان بَرَد به نیکی نام؟
هزار قوم مهاجم به شهر ایران تاخت
یکی نشد که نبد سرکش و نیامد رام
چه یاوه لافد آنکو خیال خام پزد
چه هرزه پوید آنکو به بد سپارد گام
دوباره روز سیاه آمده ست و دشمن پَست
نهاده سفرهء نهب و گشوده حلقهء دام
از آن زهر طرفی گرگ کرده دندان تیز
یکی به نام امیر و یکی به نام امام
از آن به هر قدمی مفتخواره ای به کمین
یکی به فکر شکار و یکی به بوی طعام
گشوده دشمنی از هرطرف بر ایران دست
یکی به خدعهء دین و یکی به عشق ِ مرام
یکی به خنجر تور و یکی به نیزهء سَلم
یکی به کینهء یافث ، یکی به حیلهء حام
چنین سگالش بدکارگان و بدخواهان
زمُفتیان کـرام و ز اولیاء عظام
ز جابران جدید و ز فاجران پلید
ز مؤمنات کنیز و ز محسنین غلام
به روی هستی ملـّت فشرده چنک رذیل
به قلب روشن ایران نشسته قشر ظلام
کلاغ و کرکس و بومند آنچنان به فغان
که وحشت اوفتد آزاده را به هفت اندام
یکی به ضجّهء وحشت پریده بر سر دار
یکی به نعرهء تهمت نشسته بر لب بام
یکی تسلط اوباش را کند اظهار
یکی تباهی و بیداد را کند اعلام
به خاک خود همه در غربتند جز جُهـّال
به خوان ِ خود همه در حسرتند جز حُکـّام
اگر وطن همه در آتش است نندیشد
کس از میانهء اینان مگر به حفظ نظام
زمان چنین و تو با دشمنی به بزم اندر؟
جهان چنین و تو در کوی کین گرفته مُقام؟
کس این بدی که تو با خویشتن کنی کرده ست؟
فکنده است کسی خویش را از آن سوی بام؟
مباد تا به جهان آبرو ندانی داشت!
مباد تا به بَد آزادگان برَندت نام!
گرسنه مان و جهان واسپار و حق مفروش
که این معامله بی عزت است و بی فرجام


مگـَرد گـِرد ِ بداندیش و بدسگال ِ وطن
به دام هالهء اوهام یا به بوی مقام
«زفکر تفرقه بازآی تا شوی مجموع»
که جمع ، صلح جهان است و فرقه دشمنْ‌کام
مباش غافل ازین بیش اگرچه سعدی گفت
«تو غافلی و بر افسوس می رود ایام!»


محمّد جلالی چیمه (م. سحر)
پاریس، يكم ارديبهشت ١٣٨٧
http://www.msahar.blogspot.com/

١٩. يافته‌ي تازه‌اي از روزگار ِ هخامنشيان در جزيره‌ي ِ خارك

كانون پژوهش‌هاي ايران باستان
CAIS
The Circle of Ancient Iranian Studies

پيوندْنشاني به اين گزارش ِ مهمّ را با سپاس از فرستنده، در اين جا مي‌آورم ↓
http://www.cais-soas.com/News/2008/April2008/19-04.htm


٢٠. ايراني تباران و فارسي زبانان در چين: گزارشي خواندني و آگاهاننده


گستره ي فرهنگي ایران تا چین


به كوشش مهرداد


گستره تباری و فرهنگی ایران تنها محدود به مرزهای جغرافیایی ایران کنونی و حتا آنسوتر نیست و هم تبارهای ایرانی در گستره ای بسیار دورتر از ایران کنونی با دشواری های فراوان به زندگی خود ادامه می دهند.از جمله اینان گروهی از باشندگان(ساکنان) ایرانی تبار پارسی گوی بخش های باختری(غربی) چین هستند.
گرچه روابط تاریخی، سیاسی، فرهنگی همواره بین ایران و چین وجود داشته و گاه برخوردهایی نظامی در درازای تاریخ رخ داده است اما آن چه که به آن می پردازیم زندگی گروهی از ایرانیان است که در استان "سین کیانگ" چین زندگی می کنند. بخش باختری چین با تاجیکستان،افغانستان،کشمیر(هند و پاکستان)،قرقیزستان و قزاقستان هم مرز است و بخش سین کیانگ بیشترین مرز را با تاجیکستان و افغانستان دارد. بیشتر مردم این استان مسلمان هستند و فرهنگ و آیین های ایرانی هنوز در آنجا رواج بسیار دارد و گروهی زیادی از مردم به زبان پارسی سخن می گویند و زیر فشارهای سنگین حکومت کمونیستی دلبستگی فراوانی به فرهنگ خود داشته و تلاش زیادی برای پاسداشت آنچه از نیاکانشان به ایشان رسیده است ،دارند.
آنچه که در زیر می آید چکیده ای از جستار آقای قادربایف از انستیتوی خاور شناسی آکادمی علوم روس است.بایسته است یادآوی شود بیشتر این گزارش ها متعلق به واپسین سال های سده ی نوزدهم و آغاز سده ی بیستم می باشد و همچنین گمان می رود که حاکمیت کمونیستی چین آمارها و گزارش های دقیقی نسبت به این بخش و فرهنگ ایرانی مردمان آن سامان ارایه نمی دهد و این آمارها و گزارش ها مربوط به سال های بسیار دور است(نزدیک به سد سال پیش که روش های آمارگیری امروزی رایج نبوده و گزارشگران به صورت ابتدایی و با حدس و گمان به گردآوری داده ها پرداخته اند) .بایسته است که هم میهنان و دوست داران فرهنگ وتمدن کهن و درخشان ایران زمین با تیزنگری این نوشتار را بخوانند تا نسبت به وابستگان فرهنگی و نژادی خویش که ما پان ایرانیست ها پیاپی از آن سخن گفته و در پی نزدیکی آنها هستیم آشنا گردیده و اگر در این زمینه داده هایی دارند ما را نیز آگاه سازند.
زبان فارسی نه تنها زبان فرهنگی بلکه زبان دینی نیز بود و بر زبان عربی برتری داشته و همچنان دارد و اثر آنچنان زیادی از زبان عربی در آن منطه دیده نمی شود.آثار این نفوذ بسیار آشکار است . برای نمونه بخش ضمیمه ی فرهنگ واژه های زبان اُیغور کنونی ، از زبان فارسی اقتباس شده است که انتقال دهندگان آن از گروه های غیر چینی منطقه خود مختار سین کیانگ- اُیغور هستند.
***
جمعیت ایرانی – چینی در چین به شکل گسترده ای با اقوام پامیری شناسانده می شود. "ساری کول سام"ها، "واهان سام"ها ، "عِنیا"ها،" پاهپو"ها،"تاجیک"ها، نژادهای باستانی بومی در منطقه چین، واقع در بخش خاوری(شرقی) آسیای میانه اند.هم اکنون آنها در جنوب باختری منطقه خود مختار "سین کیانگ" در چین و در جوار کوههای "پامیر" و "تیان شان" روزگار می گذرانند. تا آنجا که پردازشِ داده های مردم شناسی،تاریخی و زبان شناسی به ما اجازه می دهد ساکنان تیره های خاوریِ نژادِ ایرانی، هزاره نخست پیش از میلاد(بیش از سه هزار سال پیش)در این بخش ساکن شده و تا سده ی چهارم هجری خورشیدی، ایرانی زبان بودند. "اُیغورها" با یورش به این بخش، زبان ترکی را به آنها تحمیل نمودند. پس از فروپاشی حکومت طایفه ای شان در "آرخون مغولستان"(سال 218 خورشیدی) مجبور به کوچ شده و در دهه های پس از فروپاشی، به این بخش یورش های سنگینی بردند.اُیغورها پس از زدوخوردها و جنگ های خونین فراوان، گروه های ایرانی را در خود حل کرده و زبان خود را به آنان تحمیل نمودند اما خود ایشان نیز با پذیرش فرهنگ و تمدن اقوم ایرانی که بسیار پیش از آنان از باشندگان(ساکنین) آنجا بودند دستخوش دگرگونی های فرهنگی و زبانی ژرفی شدند.
در زمان شاهنشاهی ساسانیان مهاجرت گروهی از سُغدیان ایرانی زبان به خاور(شرق) و چین آغاز شد، در ساحل جنوبی دریاچه "لاب نور"، در مسیر جاده ابریشم چهار شهر بنیان نهاده شد که در میان آنها شهرهای پرآوازه ی "پوتایوچِن" و"اِنگور" قرار دارد. گروه های پرجمعیت سغدی در درون چین و در پایتخت های آن "چان آنی" و "لویان" نیز بودند. تعداد زیادی از سغدیان در این کشور به قله های نیرومندی و قدرت ،دارایی و پرآوازگی رسیدند و در تاریخ فرهنگ چین زمان"یوآن" و زمان "تان"در سده های نخست تا پنجم هجری خورشیدی نفوذ درخور توجهی یافتند.در زمان چیرگی مغول های غارتگر وتمدن سوز در چین ،زبان فارسی همراه زبان های مغولی و چینی زبان رسمی چین شد.
بخش سین کیانگ- اُیغور در جمهوری خلق چین نیز خود بر اثر نفوذ آیین های ایرانی بوجود آمد زیرا در خاور جهان اسلام که این منطقه نیز بخشی از آن بود "ساری کول"ها با اصالت ایرانی، یگانه ملیت پامیری هستند که فقط در محدوده ی سرزمین چین زندگی می کرده اند. آنها در راستای رودخانه ی ساری کول (تاشکورخان) اقامت گزیدند.گزارشی از پژوهش های علمی ابتدایی درباره آنها در پایان سده ی نوزدهم میلادی به دست آمده و بر پایه این گزارش ها کار اصلی آنها کشاورزی در بلندی های کوهساران ،پرورش اسب، گاو، گوسفند، شتر و بز بوده است. امروزه تعداد آنها را تا بیش از 20.000 نفر تخمین زده اند. تاجيكها نيز در "ساری کول" زندگی می کنند و شیعه اسماعیلی هستند.همچنین در منطقه خود مختار سین کیانگ- اُیغور بیش از 5000 "واهانس" ایرانی نژاد در همسایگی مرزهای چین و تاجیکستان و افغانستان زندگی می کنند.آنها نیز شیعه اسماعیلی اند و دامداران بلندی های کوهساران و پرورش دهندگان گوسفند هستند.بر اساس گزارش هایی از سده ی نوزدهم گروه دیگری از ایرانی زبان ها به نام"پاهپو" در کوه های جنوب باختری "کاشغاری"(کاشغَر) زندگی می کردند که آنها نیز از دیدگاه نظام زندگی به "ساری کول"ها و "واهانس"ها نزدیک اند.در آغاز سده ی بیستم میلادی تعداد آنهارا بیش از 8.000 تخمین زده اند اما هم اکنون آمار روشنی از آنها وجود ندارد.
"عِنیا"ها گروه دیگر ایرانی از زبانان هستند و جمعیت بخش جنوبی "تیان- شان" و گذرگاه های "خوکان" را تشکیل می دهند که اُیغورها آنها را "آدال" سدا می زنند. شوربختانه آماری در مورد تعداد این جمعیت وجود ندارد.بنابر باورشان ،نیاکان آنها از زمانی که از ایران به آنجا کوچ کرده اند همواره به کشاورزی،باغداری،دامپروری و صنایع دستی مشغول بوده اند.گزارش هایی وجود دارد که اینان نیز خود را از فزندان شیعیان ایرانی( احتمالاً اسماعیلیه) می دانند.

نوشته شده در پنجشنبه پانزدهم فروردین ١٣٨٧ به دست مزدک


خاستگاه: راياپيامي از تریبون آزاد پان ایرانیست - خوزستان


٢١. همْ‌كاري با «نيك» و ستيز با «بد»، دو بُنْ‌مايه‌ی ِ زندگي: فروزه‌اي از آموزه‌ي ِ زرتشت خِرَدْوَرز ِ گاهانْ‌سرا

Shallow is the optimism, teaches Zarathushtra, that looks at things superficially and ignores the facts. Imperfection and evil are facts of life. Evil is not the passive negation of good but is the active enemy of good.


Co-operation with good and conflict with evil are the two cardinal principles of life. The operation of this dual rule of life by co-operation and conflict in the physical sphere is already noted. In the moral and spiritual world, however, they work on the basis of altruistic impulse. The division that conflict introduces in the higher life of man is between moral issues. Man's two folded duty is to commend right and condemn wrong. The moral world of goodness and the world of evil. Existence is divided between the hostile camps of good and evil and an incessant warfare if raging between them. Man's co-operation is with good wherever found, either in the "we" group or "others" group and his conflict is likewise against evil, whether it is in his inner nature or within his fold or without. Life, then, is co-operation with good and conflict with evil.

تارنماي روزنامك دست به كاري سزاوار زده و به مناسبت ِ دوم ارديبهشت، بيست و يكمين سالْ‌روز ِ درگذشت ِ زودْهنگام و زيانْ‌بار ِ محمود محمودي خوانساري استاد نامدار آواز ايراني، گفتاري از حميد رضا صانعي را با عنوان ِ يادي از مرغ شباهنگ نشرداده‌است. متن ِ اين يادْواره را در اين جا بخوانيد ↓
به مناسبت بیست و یکمین سالروز خاموشی زنده ياد محمود محمودي خوانساري
http://www.rouznamak.blogfa.com/post-271.aspx


و سرانجام به گفته‌ي ِ «فروغ» ِ جاودانه‌ي ِ شعرمان: "تنها صداست كه مي‌مانَد!" پس مرغ ِ شباهنگ و گزينه‌اي از ديگر يادگارهاي ِ ماندگار ِ استاد محمودي را در اين پيوندْنشاني، بشنويد ↓
http://astaneh.com/music/Khonsari.htm


خاستگاه: راياپيامي از مسعود لقمان - تهران


٢٣. شگفتي‌هاي ِ زندگي‌ي ِ ايرانيان: نماهايي از يك روستا با زيستْ‌گاه‌هايي ١٢٠٠٠ساله در كوهْ‌كندها

ميمند، روستايي‌ست كهن در نزديكي‌ي ِ شهر ِبابك در استان كرمان كه زيستْ‌گاه‌هاي فراعادي و ديدني‌ي ِ مردمانش در كوهْ‌‌كَندها جاي‌دارد.
كانون ِ پژوهش‌هاي ِ ايران ِ باستان
CAIS
The Circle of Ancient Iranian Studies
اين كوهْ‌كندها را ١٢٠٠٠ ساله خوانده و درباره‌ي ِ آن‌ها نوشته‌است:

A 12,000 years old village of Maymand carved in living rocks located in Shahr-e Babak, Kerman-Iran; whose enjoy impressive architecture representing the peaceful coexistence of man and Nature…
(

و
CAIS
The Circle of Ancient Iranian Studies


٢٤. تاريخچه‌ي شكلْ‌گيري‌ي ِ يك سرود ِ مردمي: با ياد ِ مبارزي جانْ‌باخته در راه ِ آزادي‌ي ِ ايران

بهارانْ خُجسته‌باد!

با ياد ِ كرامت دانشيان

در اين جا بخوانيد و بشنويد ↓
http://www.parand.se/t-baharan-khojasteh-bad.htm


خاستگاه: راياپيامي از دكتر ناصر پاكدامن- پاريس


٢٥. يادگاري كوتاه و ارزنده از شاعر- نگارگر ِ بزرگ‌مان سُهراب سپهري


دوست ِ پژوهنده و هنرمند ِ گرامي و همْ‌كار ِ شورمند ِ ايرانْ‌شناخت، آقاي حسن نقاشي، پيوندْنشاني به يك فيلم ِ كوتاه ِ ويديويي از سهراب سپهري، هنرمند ِ نامدار و يگانه‌ي ِ روزگارمان را – كه شايد تنها فيلم ِ برجامانده از او باشد – براي خوانندگان ِ ارجمند ِ اين رسانه، ارمغان فرستاده‌است. "يك دسته‌گل ِ دماغْ‌پرور/ از خرمن ِ صد گياه خوشْ‌تر!" آفرين بر او باد!
براي ِ ديدن ِ اين فيلم ِ تاريخي – كه موزيك ِ سنفونيك ِ زيبايي نيز در زمينه دارد – با فشردن روي ِ پيوندْنشاني‌ي ِ زير، در رايانگر ِ خود، بارْگذاري‌كنيد و ببينيد ↓
sohrab.wmv (1382KB)
و براي آشنايي با زندگي‌نامه و كارنامه‌ي ِ فرهنگي - هنري‌ي ِ حسن نقاشي ↓http://www.naqashi.com/http://irandocfilm.org/membersen.asp?id=28http://irandocfilm.org/membersfa.asp?id=49


خاستگاه: راياپيامي از حسن نقاشي - يزد

posted by Jalil Doostkhah @ 2:30 AM