CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

http://www.radiofarda.com/Article/2007/10/02/f1_Yarshater_interview.html

نشاني هاي دانشنامه ي ايران در شبكه ي جهاني، اين هاست:

http://www.iranica.com/newsite/
و

http://www.iranica.com/newsite/articles/v13f3/v13f3004b.html


١٩. سفري ديگر به ژرفاي ِ تاريخ و فرهنگ ايران : ديداري از يادمانهاي كهن ِ يزد


نيلوفر و مسعود لقمان و چند تن ِ ديگر از يارانشان، از سفري به شهر ِ كهن ِ يزد، گزارشي خواندني، همراه با ٤٦ تصوير ِ ديدني و يادماني، براي دوستداران فرهنگ ايراني به ارمغان آورده اند.

در نشاني ي زير بخوانيد و ببينيد:
سفر به دیار بهدینان
http://rouznamak.blogfa.com/post-159.aspx


٢٠. تجاوز ِ هولناك ِ سرمايه‌سالاران ِ جنگْ‌باره به ميراث ِ فرهنگي‌ي ِ انساني

گزارش ِ تاراج ِ ميراث ِ فرهنگي ي مردم عراق و همه ي فرهنگ دوستان ِ جهان را در اين نشاني بخوانيد:
http://www.chn.ir/interactivity/show/?section=2&id=42215

«با درود،

آگاهي‌نامه و فراخوان ِ زير، از سوي آقاي دكتر كامران جبّاري، مدير ِ انتشارات ِ مزدا و انجمن ايرانيكا در كاليفرنياي جنوبي، به اين دفتر رسيده‌است كه با سپاس از ايشان، در اين جا بازْنشرمي‌دهم.

Posted by Kamran Jabbari,Orange County, Southern California
Iranica Institute:
Community Calendar
Please circulate


Chapman UniversityThe Iranica InstituteDr. Samuel M. Jordan Center for Persian Studies and Culture, UCI Iranian Studies, UCLAand Pacifica Institute Present


Rumi: Song of the Reed


In Celebration of the Great Master’s 800th Birthday.A Day of Dance, Poetry Reading, Lectures, and Classical Iranian Music.


When: Saturday, October 20, 2007Where: Chapman University, Orange, California&University of California, Irvine
***
Program Details



I. Morning SessionHosted by Pacifica Institute


Place: Kennedy Hall 237 A and B(In the Law School located at the corner of Glassell and Sycamore)Chapman University, Orange, California


9 am - 9:30 am: Guests Arrive – hot coffee/tea available9:30 am: Introductions and Overview of the Day.10 am – 12 pm: Turkish Language Panel:


1. John Ishvaradas Abdallah, Author and Past President of South Coast Interfaith Council (SCIC): “A Sufi's Ruminations on One World Under God”2. Documentary Film of a play about the Whirling Dervishes3. Atilla Kahveci, Vice president of the Pacifica Institute:“In The Footsteps of Mowlana”


Lunch Break12 pm – 1 pm: Participants can visit one of the many restaurantsin Old Town Orange


II. Afternoon SessionHosted by Chapman University (Center for Global Education, Wilkinson College of Letters and Sciences, & Department of English, WCLS), Iranica Institute, and Iranian Studies, UCLA


1:00 – 2:00 pm: Zuleikha in Concert:“Jewels from the Heart. A performance of dance, story, music, and poetry”Place: Wallace All Faiths Chapel


Short Break

2:00 pm – 2:30 pm: Coffee/tea/lemonade and cookiesPlace: Kennedy Hall 237 A and B


2:30 pm – 3:30 pm: English Language Panel

Prof. John M. Moyne, author: “In the Garden of Angels.”Prof. Hossein Ziai: “Reading Rumi’s Poetry.”3:30 pm –

5:30 pm: Persian Language Panel

Prof. Nasrin Rahimieh: IntroductionsProf. Hossein Ziai: “ Overview of Rumi and Introductions.”Pari Iranmanesh: “Aql-e Ma'ash az Didgah-e Mawlavi dar Asr-e Hazer.”Shervin Emami: "Mawlana, Forough, Tavallodi Dobareh."
[Both sessions are free and open to the public]


III. Evening Session

Hosted by Dr. Samuel M. Jordan Center for Persian Studies and Culture,University of California, Irvine


An Evening of Persian Music with Hossein Omoumi and Friends Time: 8:00- 9:15 pmPlace: Claire Trevor Theatre UC, Irvine CampusFeaturing Guest Artists:Mehrdad Arabi, tombak and dafAmir Koushkani, tar and setarKourosh Taghavi, setar and robabJessika Kenney, vocal


$12 General Audiences/$10 Seniors/$8 Students


Call Theatre Box Office 949-824-2787 to order tickets(open between 12- 4 pm weekdays)


For further information, please contact the following:For Chapman University locations:

or 714-744-7858


For UC, Irvine locations:

or (949) 824-1662

نگارش: امیر مومبینی

Wed / 10 10 2007 / 22:58

مطابق برخی اطلاعات «سرّی» درز داده شده، پنتاگون حدود ۱۴۰۰ هدف عمده‌ برای بمباران در ایران مشخص کرده است. از آنجا که نقشه‌ی اصلی جنگ‌خواهان در دولت آقای بوش ویران‌کردن و به قهقرا بردن ایران است، می‌توان حدس زد که برخی از این هدف‌های عمده کدام هستند. ۱۰ هدف احتمالی عمده‌ی زیر را می‌توان در رأس آن ۱۴۰۰ هدف ادعایی مشخص کرد:

-تأسیسات هسته‌ای در مرکز و جنوب ایران

- کارخانه‌های بزرگ تولید فلز و ماشین، مانند ذوب ‌آهن و نورد و تراکتور‌سازی و ماشین‌‌سازی‌های کشور.- فرودگاه مهرآباد و تمام فرودگاه‌های مهم کشور.-

تأسیسات و خطوط عمده‌ی راه ‌آهن.-

بندر‌گاه‌ها و تأسیسات بندر‌ی .-

پالایش‌گاه‌ها و تأسیسات بهره‌برداری و تلمبه‌خانه‌ها و اسکله‌های نفت.-

پل‌های بزرگ و راه‌های عمده و شبکه‌ی حمل و نقل.-

مراکز رادیو و تلویزیون.-

مراکز تجمع و فرماندهی ارتش و سپاه و انتظامات.-

مراکز مهم دولتی و اداری.-

و مهمتر از همه، کوخ‌های مردم بی‌چاره‌. مردمی که نه غذای کافی در سفره دارند و نه مسکن مناسبی دارند و نه از بهداشت و درمانی برخوردار هستند. مردمی که از صبح تا شام می‌دوند و جان می‌کنند و از یک کار به کار سیاه دیگری می‌پردازند تا شاید نانی در سفره‌ی خانواده‌ی خود بگذارند. مردمی که از شدت رنج زندگی از جان خود سیر شده‌اند. مردمی که نه اطمینانی به زندگی خود دارند و نه امیدی به آینده دارند.

همانطور که در جنگ عراق دیده شد، مجموع هدف‌ها چنان انتخاب خواهند شد که حاصل عمده‌ی کار و کوشش مردم ایران در دو رژیم و عمده‌ سرمایه‌ی صرف شده در بخش‌های تولیدی و صنعتی کاملاً نابود گردد. هدف این است که تمام درآمد نفت و تمام تلاش مردم ایران در پی چنین جنگ کثیفی تا دهه‌‌های متمادی تنها صرف جبران ویرانی‌ها و رسیدن مجدد به نقطه‌ی صفر شود.چنانچه جنگ مورد نظر دولت آقای بوش طبق نقشه و تمیز پیش برود و تنها به حمله‌ی برق‌آسا به همان هدف‌های اعلام شده محدود شود می‌توان شمار اولین گروه قربانیان جنگ را نیز پیش‌بینی کرد. با کمترین برآورد می‌توان گفت، با حساب حداقل ۱۰ کشته برای هر هدف، شمار کارگران و کارمندان و کارشناسان و دانشمندان قربانی در مرحله‌ی نخست تهاجم به ۱۴۰۰۰ نفر میرسد. بر این تعداد باید شمار بسیار زیاد افراد نیروهای نظامی را علاوه کرد.جنگ دولت آقای بوش با ایران هرگز نمی‌تواند جنگی برای دموکراسی و حقوق بشر باشد. چنین جنگی خود خشن‌ترین اقدام علیه دموکراسی و حقوق بشر است. جنگ با ایران نمی‌تواند جنگی برای از بین بردن بنیادگرایی دینی و تروریسم باشد. همانطور که جنگ عراق نشان داد، چنین جنگی خود شدید‌ترین اقدام ممکنه‌ی تروریستی است و حاصل آن گسترش تروریسم و بنیادگرایی است. تهاجم به ایران، که به طور عمده تهاجمی هوایی و ویران‌کننده خواهد بود، منجر به افزایش حضور نیروهای نظامی و انتظامی در جامعه و ایجاد یک شرایط فوق‌العاده خواهد شد که به سود افزایش سرکوب‌ها تمام می‌شود. هیچ آزادی‌خواه عاقلی نمی‌تواند برای آزادی به جنگ دل ببندد.جنگ با ایران، به عکس تصور دولت آقای بوش و دولت اسرائیل و شیوخ بدبخت‌ شونده‌ی ساحل خلیج فارس، یک جنگ شیک شش روزه نخواهد بود. وقتی که این جنگ مشتعل شد، وقتی که تأسیسات کوبیده شدند، وقتی موشک‌ها و هواپیما‌ها ارضاء شدند، وقتی جنگ بی‌سنگر مقاومت توده‌ای و به شدت ناموسی ایرانیان علیه تجاوز شروع شد، تا تمامی بهشت‌های عربی خلیج فارس و تمامی جزایر امن سیاسی در خاور نزدیک و میانه در ویرانی‌ها سهم نگیرند ادامه خواهد یافت. جنگ ایران به جنگی چنان کثیف منتهی خواهد شد که در آن بی‌ارزش‌ترین چیز همانا جان آدمی است.به عکس تصور مغز‌های متفکر خواهان جنگ، جنگ با ایران یک جنگ موفق از برای نفت و به‌سازی موقعیت استراتژیک در برابر روسیه و چین نخواهد بود. جنگ با ایران جنگ انفجار نفت در سراسر خاورمیانه و سرکشیدن آتش و دود تا آن‌ سوی آسمان خواهد بود. استراتژ‌های جنگخواه دولت آقای بوش نمی‌خواهند متوجه شوند که در خاورمیانه چیزی بس نیرومندتر از بمب وجود دارد و آن نفرت است. نفرتی که از یک سو بنیادگرایان اسلامی و از سوی دیگر جنگ‌افروزان آمریکایی مدام بر شدت آن می‌افزایند. این نفرت محدود به بنیادگرایان اسلامی نیست. این نفرت همه‌ی کسانی را در بر می‌گیرد که از انسان‌های دیگر انتظار کمک و همدردی دارند اما به جای آن متحمل جنگ و ویرانی می‌شوند. تمام اپوزیسیون آزادی‌خواه مخالف در‌آمیزی دین و دولت در ایران، تمام اپوزیسیون خواهان دوستی و همکاری ایران با آمریکا و غرب، تمام اپوزیسیونی که تمدن غرب را محترم می‌دارد و ترویج میکند، از آمریکا و اروپا مصراً میخواهد به تمدن بشری رحم کنند، به خرد بشری احترام بگذارند، حقوق بشر را رعایت کنند و فکر جنگ با ایران و دیگر کشور‌های جهان را کنار بگذارند. اگر جنگ با ایران درگیرد جنگی بزرگ در سراسر خاورمیانه درمیگیرد. این جنگ به نا امنی و ویرانی هرچه بیشتر خاورماینه منجر خواهد شد. اما ویرانی تنها نسیب خاورمیانه نخواهد شد. منافع آمریکا در سراسر خاورمیانه و خاور تهدید خواهد شد. قطعاً زیان‌های اقتصادی آمریکا خیلی کمتر از زیان‌های ایران نخواهد بود. تمام بشریت از این جنگ آسیب خواهد دید، هم آسیب اقتصادی و هم آسیب انسانی. استقرار ولایت‌فقیه و دیکتاتوری دینی در ایران طی سال‌های پس از انقلاب نتیجه‌ای عکس خواسته‌ی دولت جمهوری اسلامی پدید‌آورده است. با هرگونه آمارگیری می‌توان آشکارا ثابت کرد که اکثریت عظیم مردم ایران خواهان دوستی و همکاری با آمریکا و غرب، خواهان گسترش شیوه‌ی زندگی غربی در ایران، خواهان حل مسأله‌ی اسرائیل و رعایت متقابل حقوق اعراب و یهودیان هستند. مردم ایران پیشرفت و رفاه و صلح و آزادی می‌خواهند. مردم ایران جزیی از بشریت متمدن و با فرهنگ هستند و با مردم اروپا و آمریکا خواست‌های مشترکی دارند. ایرانیان بیش از هر ملت دیگری در خاور‌میانه و نزدیک پذیرای دوستی و همکاری با غرب هستند و نسبت به اسرائیل و یهودیان کینه‌ای ندارند. تاریخ ایران سرشار از یاری برادرانه به مردم ستمدیده‌ی یهودی است. هیچ جامعه‌ی اسلامی دیگری در جهان مثل ایران از آن دگردینان یهودی و مسیحی نبوده است. ادبیات و هنر ایران سرشار از نفرت نسبت به نژادپرستی و بیزاری نسبت به اعمال قوم‌کشی علیه یهودیان است. تنها و تنها یک تبهکاری کثیف تاریخی می‌تواند جنگی را به ایران تحمیل کند که حاصل آن تبدیل این مهر به نفرت است. چنین جنگی ما ایرانیان را قربانی بنیادگرایان خواهد کرد. حاصل تحریم اقتصادی و جنگ انهدام بخش بزرگی از امکانات اشتغال مردم ایران خواهد بود. تحریم و محاصره‌ی اقتصادی قیمت‌های مسکن و خوراک و پوشاک و بهداشت را به طور سرسام ‌آوری افزایش می‌دهد، طوری که مردم مجبور میشوند به یک زندگی مبتنی بر جیره‌بندی شدید متکی شوند. بیکاری و گرانی و کمبود طوری خواهد شد که مردم شرایط کنونی را نسبت به آن دوره‌ طلایی قلمداد خواهند کرد. جنگ بیش از همه مردم عادی را نابود و فقیر و بدبخت خواهد کرد. جنگ اتحاد مردم ایران را به خطر خواهد انداخت. جنگ می‌تواند منجر به اجرای نقشه‌های کهنه‌ی امپریالیستی برای تجزیه کشور ما و تهدید مناطق نفتی جنوب بشود. این جنگ مثل هر جنگ مدرن دیگری ویران‌کننده‌ی محیط‌زیست است و قبل از هر چیز جنگی علیه زندگی است.
- آیا حکومت ایران چنین جنگی را هم برکت می‌داند؟- آیا حکومت ایران می‌خواهد تمام ایران را قربانی بلند‌پروازی‌های خود کند؟- آیا حکومت ایران نمی‌تواند با سازمان ملل بر سر یک وقفه به خاطر صلح به توافق برسد؟- چرا یک کشور و میلیونها مردم آن باید دست بسته به مسلخ کشیده شوند؟- چرا مردم ایران حق ندارند با رأی خود در این باره تصمیم بگیرند؟ - احمدی نژاد کیست که در این شرایط مرگبار از زبان مردم ایران سخن میگوید؟- چرا باید حرف‌های غیر‌مسئولانه، احساسات شخصی و جنگ قدرت سران جمهوری اسلامی سرنوشت هفتاد میلیون ایرانی را به خطر بیفکند؟- آن دسته از نیروهای جمهوری اسلامی که خواهان اصلاحات و مخالف جنگ هستند در این لحظات خطیر چه کاری برای صلح میکنند؟
آیا حکومت ایران فکر میکند که بر بستر این بحران منافع خود را تأمین میکند؟ چنین فکری بس بی‌پایه است. در وضعیت جنگ جدید وحدت کشور و اتحاد مردم آن ممکن است در هم بشکند. در جریان چنین جنگی برای درگیر کردن مرم ایران در یک جنگ تروریستی داخلی تلاش خواهد شد. در جریان چنین جنگی امکان مشارکت برخی کشورهای منطقه در جنگ به زیان ایران وجود دارد و این شرایط را برای کل منطقه بسیار فلاکت‌بار میکند. هر انسان عاقل و مسئولی میتواند دریابد که توقف برنامه‌ی هسته‌ای به قیمت جلوگیری از جنگ و ویرانی کشور یک قیمت ارزان و مناسب است. دولت آقای بوش، همانگونه که ما بارها اعلام کرده‌ایم، در پی تأمین شرایطی صلح نیست. دولت ایالات متحده آمریکا مقصر اصلی در مجموع جنگ‌های اخیر منطقه‌ی خاورمیانه است و مطمئن باشید که برای رسیدن به لحظه‌ی مناسب جهت آغاز جنگ با ایران نیز دقیقه شماری میکند. سیاستمداران حاکم بر ایران اگر فکر میکنند که بدون توافق با سازمان ملل متحد شانس خنثی کردن خطر جنگ را دارند در اشتباه هستند. حتی اگر دولت ایران تمام شرایط ارائه شده از سوی سازمان ملل متحد را بپذیرد باز آمریکا تلاش خواهد کرد که بهانه‌‌های جدیدی پیدا کند. در این شرایط، مستقل از نظر مردم نسبت کم و کیف برنامه‌ی هسته‌ای، تنها دقت عمل و انعطاف و سرعت‌ عمل سیاسی میتواند ایران را نجات دهد. تنها راه موجود پذیرش کامل حکمیت سازمان ملل متحد و تن دادن صادقانه به پیشنهادهای مطرح شده از سوی آن است. اگر حکومت ایران ابتکار عمل کامل را به سازمان ملل متحد ندهد دولت آقای بوش ابتکار عمل کامل را به دست خواهد گرفت. ابتکار عمل را به سازمان ملل متحد بدهید. در این شرایط خطیر از لج‌بازی و تحریک و تهدید دست بردارید. ایران فرصت زیادی ندارد. به حرف هیچ کس گوش نمی‌کنید دست کم به سیاست رهبر خودتان خمینی تمکین کنید و به خاطر جلوگیری از نابودی کشور جام صلح را، حتی اگر فکر می‌کنید که زهر است بنوشید. با کدام زبان باید از شما خواست که به حرف مردم رنجدیده هم گوش کنید. رهبر شما خمینی حاضر شد در برابر صدام جام زهر را بنوشد اما مانع ویرانی بیشتر کشور در جنگ بشود. چگونه است که شما در برابر بوش نمی‌توانید چنین کاری بکنید؟ مگر نه این که همین رهبران کنونی جمهوری اسلامی خمینی را به نوشیدن آن جام قانع کردند؟ حالا چرا اینها خود در برابر خطری هزار بار بیشتر از خطر ارتش صدام حاضر به هیچ انعطاف جدی نیستند؟

آقایان! شما مردم ایران را گروگان گرفته‌اید. شما مردم ایران را سپر بلای خود کرده‌اید. شما به حساب جان مردم ایران گردنکشی می‌کنید. شما باید این روضه‌خوانی‌های عوام‌فریبانه‌ی سیاسی را پایان دهید. مردم از شما می‌خواهند که در این شرایط خطرناک دست از آشوبگری و تحریک بردارید. اگر شما نمی‌توانید از جام سرشار از شهد صلح بشردوستانه را بنوشید باید طبق الگوی رهبر خودتان جام زهر جلوگیری از این جنگ شوم را سربکشید. آقایان! جنگ سبب نخواهد شد که مردم ایران پشت سر شما صف بکشند و به شما ایمان بیاورند. جنگ و ضعیت زندگی مردم را از آن چه هست به شدت بدتر خواهد کرد و همین سبب اوج‌گیری بیش از پیش نفرت نسبت به شما خواهد شد. مردم هیچ کسی جز شما را مسئول بدبختی‌های خود نمیدانند. مردم ایران در برابر تجاوز مقاومت خواهند کرد اما این مقاومت را به سود شما انجام نخواهند داد. گسترش مقاومت در برابر تجاوز به گسترش مقاومت در برابر شما منجر خواهد شد. حاصل پافشاری شما بر دیکتاتوری و ستیزه‌جویی و خشونت، حاصل چپاول ثروت‌های ملی توسط شما و افزایش مداوم فقر مردم، بدون هرگونه تردیدی یک انقلاب عظیم علیه شما خواهد بود. وقتی شما مردم را به خاطر منافع خودتان قربانی کنید مردم هم به خاطر منافع خودشان برای دادن قربانی آماده خواهند شد. این حکم ثابت شده‌ی تاریخ است. حکومتی که مردم را بی‌راه کند از بیراهه مورد حمله‌ی مردم قرار خواهد گرفت. بهتر است که شما حرف‌ها را بشنوید.

هيجدهم مهرماه ۱۳۸۶

* * *

ضرورت دامن زدن به یک جنبش صلح‌خواهی


گفت‌وگو با مهدی خان بابا تهرانی

هر روز که می‌گذرد شایعه‌ی حمله‌ی نظامی کشورهای غربی علیه جمهوری اسلامی ایران بر پهنه‌ی خود می‌افزاید. همگان در انتظار پاسخ و واکنش ایران در مورد برنامه‌ی هسته‌ای‌اش بسر می‌‌برند و چشم‌ها به رهبری جمهوری اسلامی دوخته شده است. بسیاری بر این باورند و می‌دانند که کلید صلح و جنگ در دست حکومت ایران است، جنگی که می‌تواند برای مردم ایران پیامدهای دهشتناکی در بر داشته باشد. در این زمینه رادیوی صدای آلمان مصاحبه‌ای داشت با مهدی خانبابا تهرانی، تحلیلگر سیاسی مسائل ایران.

رادیو دویچه وله / مصاحبه‌گر: داود خدابخش

دویچه‌ وله: آقای خانبابا تهرانی، ایران تا حدود دو ماه دیگر فرصت دارد تا به پرسش‌های تاکنون بی‌‌پاسخ آژانس بین‌المللی در مورد برنامه‌ی هسته‌ای‌اش پاسخ قانع‌کننده‌ای بدهد. آقای البرادعی چندی پیش یکبار دیگر هشدار داد که این آخرین فرصت برای ایران است. گروه ۵+۱ هم در بیانیه‌ی شورای امنیت خواستار این پاسخگویی و در ضمن تعلیق غنی‌سازی شده است. حال به نظر می‌آید که مقامات ایران به هیچ وجه مسئله‌ی تعلیق را نمی‌پذیرند. از گوشه و کنار دیگر هم سخن از تهدیدهای نظامی به گوش می‌رسد و این احساس را ایجاد کرده است که خطر نظامی جدّی است. حال شما خطر یک جنگ احتمالی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

تهرانی: واقعیت این است که از روزهای نخستی که تهدیدهای نظامی نسبت به ایران از جانب آمریکا بیان می‌شد و یا اصولا بسیاری از مطبوعات و رسانه‌ها صحبت از یک درگیری نظامی در مرزهای ایران می‌کردند، من بر اساس ارزیابی خودم از شرایط منطقه‌ی خاورمیانه‌ی بزرگ و اصولا هویّت ژئوپولیتیک ایران در منطقه، باورم بر این بود که عمل نظامی روی مرزهای ایران کار ساده‌ای نیست که بتوان این عمل را در همان محدوده‌‌ی ایران مهارش کرد. بلکه اصولا برافروختن آتش جنگ یا تجاوز نظامی روی ایران از نظر من کل منطقه را دربر خواهد گرفت. به این جهت فکر می‌کردم این یک تهدید است و هنوز هم بر این باور هستم که با وجود تشدید این خطر حمله‌ی نظامی و تبلیغات گسترده‌ی جهانی که هست، هنوز هم من بر این عقیده هستم (البته با امیدواری) که یک حمله‌ی نظامی می‌تواند به وقوع نپیوندد، بلکه خردمندانی از همه سو، چه در جمهوری اسلامی، چه در آمریکا و در اروپا پیدا شوند و از بروز چنین حادثه‌ی خانمان‌براندازی جلوگیری بکنند. اما تاریخ به ما نشان داده که در برخی موارد عاقلان یا خردمندان برای کارهایی خطرناکی مانند حمله‌ی نظامی و جنگ تعیین تکلیف نمی‌کنند. در تاریخ دیده‌ایم که بسیاری از دیوانگان بوده‌اند که توانسته‌اند با رها کردن یک تیر، آتش جنگ را برافروزند. هم در جنگ بین‌الملل اول شاهد آن بودیم و هم در جنگ بین‌الملل دوم که در اثر خودسری‌ها و کنج‌اندیشی‌های فاشیست‌های آلمانی این جنگ دامنه‌ی جهانی پیدا کرد. اما همانطور من گفته‌ام، فکر می‌کنم که راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز هنوز در پیش پای ایران هست و جهان هم باید بیشتر به این مسئله بیندیشد. صرفنظر از آن بخش کوچکی از محافظه‌کاران آمریکا که راه ‌حل را در گزینه‌ی نظامی می‌بینند، نظر من بر این است که مجموعه‌ی سیاستمداران اروپایی، صرفنظر از تهدید‌های لفظی مانند اظهارات آقای کوشنر، وزیر خارجه‌ی فرانسه در مورد حمله‌ی نظامی، که آنهم بخاطر جلب نظر جهان عرب است که منافع بزرگ فرانسه همواره در دنیای عرب بوده است و اینها برای تشدید آن جنگ سنی و شیعه و اعراب، بخاطر جلب آنها آقای کوشنر این حرف را می‌‌زند. در حالی که از طرف دیگر، وزیر خارجه‌ی آلمان در گفتگویی که گویا با آقای روحانی داشته است، این امیدواری را به ایشان داده که راه حل دیگری هم هست، که آن را فعلا نمی‌توانند عملی کنند. من فکر می‌کنم سرانجام این کشمکشی که بر سر مسئله‌ی متوقف کردن غنی‌سازی آغاز شده و به تهدید جنگی انجامیده، یک فرمولی از طرف خود آژانس و کشورهای اروپایی پیدا شود که بتواند دو طرف را قانع کند، بدون اینکه اعلام شود که غنی‌سازی بکل متوقف شده است، بلکه غنی‌‌سازی زیر نظر کمیسیونی از اروپا و آژانس بتواند تا مدتی کنترل شود و به یک معنا توقفی از غنی‌‌سازی را به جهان القا کند.اما با وجود همه‌ی اینها، خطر تهدید نظامی بالای سر ایران پرپر می‌زند. من معتقدم که موقعیّت بسیار حسّاس است. در این موقعیّت حسّاس کافی است که یکی از طرفین بصیرت را از دست بدهد و برود به سمت راه‌حل‌های غیرعقلانی.

دویچه‌ وله: حالا به نظر شما چه ابزار و راهکارهایی وجود دارد که می‌توانند مانع از یک رویارویی احتمالی نظامی شوند؟

تهرانی: من فکر می‌کنم دامن زدن به یک جنبش صلح‌خواهی و مقابله با جنگ یکی از کارهایی است که نیروهای صلح‌طلب داخل کشور ایران و در خارج کشور و همه‌ی کشورهای اروپایی و همه‌ی نیروهایی که طرفدار صلح و آزادی و حقوق بشر هستند، به دنبال آن بروند. من فکر می‌‌کنم ایجاد یک جبهه‌ی بزرگ صلح و مخالفت با جنگ در درون و بیرون مرزهای ایران یکی از راه‌ حل‌های عملی این کار است. این می‌تواند پاسخی باشد به آن عده‌ای که فکر می‌کنند فقط راه‌حل نظامی مشکل‌گشای مسائل خاورمیانه‌ی بزرگ است.

دویچه‌ وله: فکر می‌کنید یک برخورد نظامی احتمالی با غرب که شاید پای اسرائیل هم به میان کشیده شود، چه پیامدهایی برای همه منطقه و هم مردم ایران داشته باشد؟

تهرانی: بگذارید من به یک نکته اشاره کنم. به باور من بیخبری برخی از کوشندگان ایران در اپوزیسیون کنونی از خواسته‌های واقعی آمریکا در پهنه‌ی جغرافیای سیاسی خاورمیانه‌ی بزرگ کار را به جایی رسانده که آنها طرفدار حمله‌ی نظامی آمریکا به کشورشان شده‌اند. با این پندار واهی که شاید از راه این فشار نظامی استبداد حاکم ساقط شود و اینها از دست استبداد مذهبی خلاص گردند. این در حالی است که این جماعت صرفنظر از بی‌اطلاعی از مطامع ویرانگر چندملیتی‌ها و بدون توجه به سرنوشت حمله‌ی نظامی آمریکا به عراق، اصولا نمی‌تواند تصور کند که "بخاطر دستمالی قیصریه را به آتش می‌‌کشند". و این آتش کل منطقه‌ی خاورمیانه‌ی بزرگ را در بر می‌گیرد و زمینه‌ی یک جنگ بین‌المللی پیش‌بینی نشده را آماده می‌کند. مسئله به این سادگی نیست که اگر به ایران حمله‌ی نظامی شود، اصولا آن جوامعی که به نحوی از انحاء تحت تأثیر ایده‌های مذهبی از طریق جنبش اسلامی ساکت بماند. افغانستان، عراق و کنارش الان پاکستان و بسیاری از کشورها خرمن‌هایی هستند که منتظر یک کبریت هستند که آتش بگیرند. من فکر نمی‌کنم اگر حمله‌ی نظامی به ایران بشود، بتوان تصور كرد که این به اصطلاح تجاوز یا این حمله در چارچوب مرزهای ایران بتواند متوقف شود. باور من این است که به هر دلیل و هر نگاهی باید یک عده‌ای از این خوش‌ خیالی بیرون بیایند که بدست نیروی بیگانه و قهر و آتش و فشار و غیره می‌شود یک مسئله‌ی بزرگ اجتماعی را حل کرد. باید یکبار به سرنوشت سیاستمداران محافظه‌کار آمریکا در بالکان و تکه پاره شدن آن خاک و سپس در پیش بودن تماميّت کشور نیستند. از این روی حاکمان کوتاه بین جمهوری اسلامی وظیفه دارند با عنایت به حسّاس بودن این مرحله‌ی تاریخی از کشور، بجای دامن زدن به جدایی ملی، یا به توجّهی به حقوق اقلیّت‌های فرهنگی که ساکن سرزمین ایران هستند، و با پذیرش اصل برابری حقوق شهروندی ایرانیان و حقوق انسانی و ملی تمامی ساکنان این سرزمین در راه وفاق ملی و حاکمیّت مردم که تنها ضامن یکپارچگی و ایستادگی در مقابل خطر حمله‌ی نظامی است قدم بردارند و از این

طریق یک اردوی بزرگ از صلح‌خواهان را به یکدیگر پیوند دهند و از این طریق موجب حفظ یکپارچگی کشور بشوند.