CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

قوم ارمني كه در پيشينه ي تاريخي ي خود، تيره اي از پارتيان بوده اند، درفرآيند زندگي ي اجتماعي و فرهنگي و هنري و ادبي ي خويش، هرگز از ديگر تيره هاي ايراني جدا و بيگانه نبوده اند و هرگاه كسي جز اين بگويد، اگر غرض ورز نباشد، بي گمان ناآگاه است.

همه ي داده هاي تاريخي و فروزه هاي فرهنگي ي اين قوم، از آغاز تا امروز، حكايت از يگانگي ي بنيادين اين تيره ها يا -- دست كم -- هم سويي و پويش همْ راستاي آنان دارد.

در تاريخ ادب كهن ايران، نشانه هاي فراواني از اين واقعيّت تاريخي به چشم مي خورد. از مهرورزي ي خسرو دوم (پرويز) شهريار ساساني با شيرين، شهريارْدُخت ِ ارمني -- كه الهام بخش ِ منظومۀ غنايي ي زيباي خسرو و شيرين، سروده ي نظامي ي گنجه اي، سخنْ سالار شعر فارسي بوده -- و افسانه ي غنايي ي ِ مهرْ ورزي ي فرهاد ِ كوهكن به شيرين كه هم در منظومه ي نظامي جايي والا دارد و هم يكي از شورانگيزترين داستانهاي غنايي در ادب توده ي ايران است -- تا بسياري از نمودها در ادب و فرهنگ دوره هاي پسين ِ ارمنيان و ديگر تيره هاي ايراني و ايراني بنياد، در دسترس ما و گوياي اين است كه آشنايي ي ما با ارمنيان و دستاوردهاي ادبي و فرهنگي شان، چون نيك بنگريم، چندان از مفهوم ِ ايران شناسي دور نيست.

ازين روست كه برگزاري ي شب ِ ادبيّات ِ ارمني در تهران، رنگ و معنايي افزون بر ديگر شبهاي ويژه ي شناخت هنرمندان و فرهيختگان جُزْايراني مي يابد.

آگاهي نامه ي زير، امروز از دفتر ماهنامه ي بُخارا در تهران به اين دفتر رسيده است كه با سپاسگزاري از علي دهباشي، آن را در اين درآمد، بازْنشرمي دهم.