Saturday, January 13, 2007
2: 188. زُهره جويا، خُنياگر ترانه هاي تيره هاي ايراني و هنرمندي جهاني
يادداشت ويراستار
در فراسوي ِ همه ي ِ تاخت و تازها و تباهكاري ها و رنج و شكنج ها و كشتارهايي كه آزمندان و سياست بازان ِ جهانخواره در سرتاسر جهان دردمند ما برپاكرده اند، فرهنگ و هنر و آدمي خويي و مهروَرزي، راه خود را مي پيمايند و رنجوران و دل آزردگان ِ از اين همه جنگ و جنون و بيداد و خودكامگي را در سايه سار ِ خود پناه مي دهند واندكي آرامش مي بخشند.
داستان ِ پُر آب ِ چشم ِ كوچ ِ ناگزير ِ انبوهي از مردم ِ سرزمين ِ همسايه و همزبان و هم تاريخ و هم فرهنگ ِ ما ايرانيان، يعني خواهران و برادران افغان مان و بيدادها و تلخكامي هايي را كه از سوي چيره دستان دور و نزديك بر آنان تحميل شده است، همگان كم و بيش مي دانند.
امّا همه چيز هم يكسره تيره و نوميدكننده نيست و درخشش ِ اختراني تابناك، گهگاه پرده ي ِ ظلماني ي ِ اين شب ِ اهريمني را مي درد و به دلهاي خسته و خونين، فروغ اميد و زندگي مي تاباند و رنگين كمان فرهنگ و هنر را در افق دودناك اين روزگار به نمايش درمي آورد.
در خانواده اي از پدري افغاني و مادري ايراني در شهر توس خراسان دختري چشم به جهان مي گشايد كه نام زُهره بر او مي نهند.
دختر مي بالد و بَرومند مي شود و در جواني براي شكوفاندن و پرورندان ِ توان ِ سرشتي ي ِ هنري اش به شهر ِ وين، پايتخت ِ هنر ِ موزيك ِ جهان مي رود. او كه نام ِ خانوادگي اش «جويا» ست، به راستي گوهر ِ جويايي و پويايي اش را نمايان مي كند و همانند زُهره (ناهيد) در آسمان خوانندگي ي اُپرايي مي درخشد و پايگاهي والا و سزاوار مي يابد.
امّا هيچ گاه فرهنگ و هنر و نغمه و نواي سرزمينهاي مادري و پدري اش را كه ريشه هاي جانش در آن جاست، از ياد نمي برد و در كنار هنرنمايي ي جهاني اش، خُنياگر و نغمه سرايي ايراني و افغاني مي ماند و با آواي گرم و شورانگيزش و با خواندن ِ ترانه ها و آوازها و سرودهايي از ديرينگان و اكنونيان، زخمه بر تارهاي ِ دلهاي ِ خسته و آرزومند مي زند.
براي آشنايي با زندگينامه و گزارش و فهرستي از دستاوردهاي ِ هنري ي ِ اين بانوي ِ جوان و شايسته و ديدن ِ تصويرهاي ِ بيشتري از او و صحنه هاي ِ هنرنمايي اش و شنيدن ِ نمونه هايي از آوازهاي دلپذير وي، به پيوند زير روي بياوريد.
درود و آفرين بر زُهره جويا، هنرمند ِ ستايشگر ِ زندگي و آشتي و مهر و آدمي خويي!
