Sunday, April 30, 2006
329. از هرچه بگذري، سخن ِ شعر خوش ترست: سه شعر از دو شاعر
يادداشت ِ ويراستار
در نوروز امسال شعر ِ زيبايي به شاباش آغاز ِ بهاران ِ خجسته در ميهن، از دوست هنرمند گرانمايه آقاي دكتر زرِّينْ كِلك به دستم رسيد كه از ايشان براي نشر ِ آن در اين تارنما، رواديد خواستم و ايشان با مهر و بزرگواري شان پذيرفتند. اين شعر همچنين در شماره ي آينده ي فصلنامه ي بررسي ِ كتاب، چاپ كاليفرنيا نيز بازنشر داده خواهد شد و به اشاره ي سراينده، رواديد ِ پيشْ نشر ِ آن در اين صفحه را از دوست ديگرم مجيد روشنگر، سردبير آن فصلنامه نيز گرفتم.
دكتر زرّينْ كِلك نگارگر و طرّاحي هنرمند و زبردست و سازنده ي فيلمهايي به شيوه ي پويا نمايي (انيميشن) است و آوازه اي جهاني دارد. در بسياري از طرحهاي ديدني ي او طنزي آگاهانه و فرهيخته چشم گيرست و در همه ي آنها پاس داشت ِ آدمي خويي و آزادگي و آشتي جويي و فرهنگ مداري، گوهرين است. در دنباله، سه نمونه از طرحهاي او را زيوربخش اين صفحه مي كنم كه يكمين، ارمغان ِ بزرگوارانه ي اوست به اين نگارنده و دومين و سومين را از بررسي ِ كتاب، دوره ي دوم، شماره هاي 1 و 3 (خرداد و آذر 1369) برگرفته ام.
باغ ِ ايراني
در گذشته، از زرّين كلك نگاره ها و طرحهايي بسيار هنرمندانه و دلپذيري ديده بودم؛ امّا تا نوروز ِ امسال، شعري از وي نخوانده بودم. شعر ِ بازگشت به خانه، افزون بر همه ي دلالت هاي پديدار در لايه ي بيروني اش، در ژرفاي ِ ساختارش، رنگين كمان ِ بهارانه اي از نگاره ها را در خيالْ نقش هاي خود پديد آورده است كه مي توان آن را برآيندي از نگرش ِ نگارگرانه ي ِ سراينده شمرد و پل ِ پيوند ِ دو هنر شعر و نگارگري را آشكارا در آن به تماشا نشست. به راستي در اين شعر ِ دل انگيز، سراينده نه با قلم نگارگري؛ بلكه با قلم ِ نگارنده ي ِ واژه ها، چه نمايش ِ چشم نوازي از پويايي ي ِ در و ديوار و گُل و فرش و درخت و گربه، در ساختار هماهنگ ِ خانه و پيوند ِ زنده ي خانه و خانه خدا به خواننده پيشكش كرده است!
امروز نيز دوست شاعر ديگرم مجيد نفيسي، دو شعر خود را كه همين پريروز جمعه در شهروند چاپ تورنتو نشريافته، براي بازْنشر در اين تارنما فرستاده است كه با سپاس از او، نشاني شان را در پي مي آورم تا دوستداران ادب ِ پيشرو ِ امروز و به ويژه خواستاران آشنايي با دستاوردهاي ِ ادب ِ مهاجرت ِ ايرانيان، بتوانند متن ِ آنها را در صفحه ي ِ شهروند بخوانند. درباره ي ِ اين دو شعر ِ مجيد و ويژگي هاي ِ چشم گير و والاي ِ آنها مي توان به گستردگي سخن گفت و ارزيابي ي سزاواري از آنها كرد كه اكنون از اين كار درمي گذرم و آن را به فرصتي ديگر، وامي گذارم.
دهم ارديبهشت 1385
سي ام آوريل 2006
I
بازگشت به خانه
شعري از:
هفده ِ فروردين
از سفر مي آيم
چمدانم در دست
با كليدم، در ِ تنهايي را
مي كنم باز و …
مي آيم تو
ناگهان،
من هستم و باغ!
سر ِ هر بوته ي ِ ياس
برمي گردد طرفم
دست ِ هر شاخه ي ِ سبز
گيرَدَم در آغوش
غنچه فوّاره زده توي ِ هوا
گل ِ ماتيك
به لب هاي چمن،
روي ِ گلهاي بنفشه به من است
همه شان مي خندند:
"تو چه مي داني ما پشت ِ سَرَت
چه نگفتيم با هم؟ …"
گربه ي ِ گلْ باقالي
با نگاه ِ زردش
روي ِ مهتابي، خواب
با سه تا توله ي ِ ناز
در دَور و بَرَش
-- "آه باز هم زائيدي
شيطان ِ بلا؟"
پلّه
يلّه
پلّه، آمد به جلو
قفل ِ در راحت مي چرخد در جا
در مرا مي بلعد تو
هيس، آهسته!
نقش ِ اِسليمي ي ِ قالي ها
مبادا خواب اند!
صندلي بيدارست
مي گشايد آغوش
تا بگيرد بغلم
مي نشينم به بَرَش
روز ِ رفتن،
تن ِ لخت و كَرَخ ِ خرمالو را
داده بودم به پس ِ حافظه ام
روز ِ رفتن،
ساق ِ سرمازده ي ِ زنبق را
در تَه ِ مردمكم
برده بودم با خود
روز ِ رفتن
گفته بودم به لب ِ پنجره ام
نرم تر باشي
زير ِ پاي ِ سبك ِ كفترها
روز ِ رفتن
من نسيم ِ خنك ِ اسفندي را
روي ِ لب هام پذيرايي كردم
بوسه ام را اينك
مي دهد بازپَسَم فروردين.
II
صد و هشتاد پلّه
و
نامه اي به همسر ِ يك سرباز
دو شعر از:
مجيد نفيسي
شعرها را در نشاني ي زير بيابيد و بخوانيد:
http://www.shahrvand.com/FA/Default.asp?IS=1071&Content=NW&CD=PM&NID=105#BN1071
