Friday, July 15, 2005
ايران را فردوسي وار دوست بداريم
شعر ِ شيواي فردوسي به خطّ ِ زيباي
استاد اميرخاني
شاعران، نويسندگان، پژوهندگان، دانشوران و ديگر ايرانيان، از ديرزمان تا بدين روزگار، هريك به زبان و بياني در آفرين و ستايش ايران و مهرورزي بدان و بايستگي ي نگاهباني از فرهنگ آن، سخن گفته اند؛ امّا در اين ميان، سخن والا و شيواي ِ فردوسي، شاعر و فرزانه ي توس بي همتاست و جايگاه ويژه اي دارد
همه ي پنجاه و چند هزار بيت شاهنامه، گواه ِ راستين اين برداشت است و هشت بيت زير تنها مشتي از خروار و اندكي از بسيارست كه به ويژه در اين روزهاي پُر تب وتاب و در پيچ و خم رويدادهاي هراس انگيز ِ زمانه، دلهاي همه ي ايرانيان را به شور مي آورد و بار ديگر اندرز گوهرين و سفارش ِ بُنيادين ِ حماسه سراي ِ بزرگمان براي پاسداري از ايران و ارزشهاي آن را در گوش هاي ما فرومي خواند
ايران
كه ايران چو باغي است خُرّم بهار
شكُفته هميشه گُل ِ كامكار
پُر از نرگس و نار و سيب و بهي
چو پاليز گردد ز مردم تُهي
سِپَرغَم يكايك ز بُن بَركَنَند
همه شاخ ِ نار و بهي بشكنند
سپاه و سِليح است ديوار ِ اوي
به پَرچينش بَر، نيزه ها خار ِ اوي
اگر بفگني خيره ديوار ِ باغ
چه باغ و چه دشت و چه دريا، چه راغ
نگر تا تو ديوار ِ او نفگَني
دل و پُشت ِ ايرانيان نشكني
كزان پس بُوَد غارت و تاختن
خروش ِ سواران و كين آختن
زن و كودك و بوم ِ ايرانيان
به انديشه ي ِ بد مَنِه در ميان
