مسافران

لحظه هایِ بي قرار
فضایِ خالیِ خانه را
در سکوت
لبریز کرده اند

آمدنی را
چشم انتظار
نبوده ایم

تنها
بدرقه ی مسافرانی که
یک به یک
روبانِ پایانی را
بی شتاب
پاره می کنند

                                                           ارسلان-تهران
                                                        15 بهمن ماه 1394

چکامک 9 ( رازِ رنگدانه )

صبحدمان
گونه هایِ دشت 
از تبِ سرخِ شقایق  
گل می اندازند
وارتفاعِ بلندِ شاخه ها
چادرهایِ سپیدِ شکوفه
 بر سر می کشند

کاش بی واهمه 
توانِ آنم بود
تا رنگدانه ی گلها را
جا به جا می کردم

------------------  

دشوار است
تفکیکِ آلاله وارغوان
از
شکوفه واقاقی
هنگامی که
در دشت
آبی گلگون 
از چشمه ها 
 جاری است
------------------                                                                                   
                                                                                ارسلان-تهران
                                                             18 دیماه 1394

جاودانگی

دانه­ ی خردی بوده ­ام

شاخه ­ای

برگی

شکوفه­ ای گویا

روییده بر خاکیِ که

جانِِ بی­جانِ همه­ ی پیشینیان را

گنجواره

در زهدانِ خویش

نهـان

به امانت دارد

دانه­ ی خردی بوده­ ام

حاصلِ شوقِ بهارانه­ ی شکوفه ­ای

در پی فصلِ باران و آفتـاب

تا

 با چرخه­ ی هماره ی جهـان

رازِِ جاودانگی

جانی دوباره گیـرد

دانه­ ی خردی 

که در یادش نیست

 کجایِ این گردشِ ناگزیر

به تصادف

یا اشتیاق

از کیمیایِ انگشتانی

 آنگونه  لرزید

که هنـوز هم

با جانِ بی­جانِ خویش

خاطـراتی را

جانی دیگربار می بخشد

                                                                        ارسلان-تهران

                                                                        15 دیماه 1394

چکامک 8

 همه ی ابرها
 در دلم
 تلنبار است
 چشمانم
 ازسردیِ نگاهت
 بارانی می شود

 ---------------------------------

 از لابلایِ  طلایی موهایت
 آفتاب
 طلوع می کند
 تا
 در سیاهیِ مردمکانت
 به خواب  رود

----------------------------------

 چشم زخمی می خواستم
 از گوشه ی بریده ی آسمان
 بر گردنت
 تا شاید رهایت کند
 از گزندی که بر خویشتنت
 روا داشته ای

---------------------------------

 حس سوزانِ دستانِ توست
 که مردگان را 
 به وسوسه ای 
 دیگربار
 بیدار می کند

---------------------------------

 حلزونِ کوچکی
 شادمان

 از شاخه 
 آویزان است

  دنیا را 
 انگار
 دردستانِ خویش دارد

                                               ارسلان-تهران
                                                 6 دیماه 1394

یادِ بهاران

امشب دلِ من هوایِ باران دارد
چشمانِ تری  یاد بهاران دارد

با دل بنشین و از منِ خسته مپرس
کو آن قدحی که نقشِ یاران دارد

ابری که شد و نبود بارانش دل
این بی سروپا سر به بیابان دارد

زین شهرِخراب وقومِ درخواب رها
هدهد صفتی سویِ سلیمان دارد

از نای و نوای  خفته  در خاک هنوز
خونی به دل و زخم ز جانان دارد

 گراین دل من نقش تو می سازد باز

  درهرسخنت دردی و درمان دارد

لالاییِ لحظه ها مرا می خواند
کاین قصه ی تلخ رو به پایان دارد

                                       
                                                                       ارسلان-تهران
                                                             2 دیماه 1394

چکامک 7

دیر زمانیست
در راه مانده ام
نفس هم انگار 
از پشت ترافیک حنجره 
عبور نمی کند

--------------------------------

همهمه ای است در شهر
صدا به صدا نمی رسد
وزنی دارند همه ی خانه ها 
وقتی بر قفسِ سینه 
سنگینی می کنند

--------------------------------

آرمیده ایم
هریک 
به کنجی
درون لاک خویش
شاید
در کمینِ دریدنِ یکدگر


--------------------------------

 پیرمردِ پستچی
 بی تفاوت گذشت
 پرسشِ تکراری 
 شرمگینش می سازد 
شاید در جایی 
همه ی نوشته ها
ناگشوده تلنبار می شوند 

-------------------------------

برکناره ی تکه کاغذی

برایت  نوشته بودم : 

به روالِ مالوفِ کلام

باز هم سلام

نه کدورتی است در میان و

نه نشان از ملال 

در گیر و دار  و گرفتارِ روزگار

انتهای راهیم و

 تنها

دیدار دوباره ای را

 در انتظار

 -----------------------------

                                                          ارسلان-تهران

                                                        23 آذرماه 1394

چکامک 6

بازوانت 
بر گردنم
حلقه های اسارتند
عجبا 
که به ناگاه
رهاترینم می سازند

---------------------------

لبانت 
کندوی عسلی است
دهانم را 
معطر می کند

---------------------------

 سر بر دامانت می گذارم 
خوابی شیرین 
همه ی فرصتها را
از من می گیرد

-----------------------------

حیرانم
 نه اعتمادی به چشمِ خویشم است
و نه به یقینی 
که به ناگاه 
 فرو می ریزد

-----------------------------

زندگی
پر از وصله هاییست
که هر روزمان را 
به همه ی دیروزهایمان
بیهوده
 پیوند می زنند

----------------------------

                                               ارسلان-تهران
                                             25 آذرماه 1394