Wednesday, March 12, 2014
شاهنامه رازواره ی هستی و پایداری و جاودانگی ی یک فرهنگ!
- در میان زبانزدها و مثل های زبان فارسی، "شاهنامه آخرش خوش است" با اشاره ی تلخ وسرزنش آمیزَش
- " بسیار رایج است و برای شناخت خاستگاه و انگیزه ی رواج و کاربرد گسترده ی آن، سخن بسیار گفته شده است که یافتنی است.
- *
- امِّا میرکسرا حاج سیّدجوادی، شاعر و نویسنده، برخوردی آگاهانه و فرهیخته با این زبانزد دارد که نگاشتی از آن را به خوانندگان ایران شناخت، پیشکش کرده است و ویراستار، با سپاسگزاری از او، در این سامانه، می آورد.
- *
!شاهنامه راپایانی نیست
بی گمان ایران رادیده بود
وعده ی بهشت محقق شد
و وحشیان جشن پیروزی را
کباب هوبَره به نیش کشیدند
و پایان شاهنامه را
به طعنه
خوش خواندند
امّاشاهنامه را
پایانی نیست
که نبردی است بی امان
با ستم
باستمگران
،و اهریمن
سرانجام
برستیغ ِِدماوند
آویخته خواهدشد!
شعاری نه
که چون روز
روشن است
رازی که فاش نمی گویم.
