CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

سه‌شنبه یکم اردیبهشت ماه ١٣٨٨ خورشيدي

(بیست و یکم آوريل ٢٠٠٩)

امروز بیست و نهمین سال‌روز ِ خاموشی‌ی ِ زودهنگام و اندوه‌بار ِ سهراب سپهری (۱۵ مهر ۱۳۰۷- ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹) شاعر و نگارگر ِ بزرگ ِ روزگارماست. او یکی از تواناترین و سراوارترین نمایندگان ِ ادب و هنر ِ معاصر و از تأثیرگذارترین آفرینشگران ِ فرهنگی در چند نسل ِ اخیر ِ ایرانیان است.

زنده یاد شاهرخ مسکوب، فرزانه‌ی ِ نامدار ِ معاصر، در هنگام ِ درگذشت ِ سپهری، در گفتاری شیوا با عنوان ِ قصّه‌ی ِ سهراب و نوشدارو، به شایسته‌ترین گونه، نسبت به ارزش‌های ِ ماندگار ِ این هنرمند و شاعر ِ یگانه، دِین‌گزاری کرد. این گفتار – که زبان ِ حال ِ همه‌ی ِ قدرشناسان و ارج‌گزاران به فرهنگ و ادب و هنرست – نخستین بار در شماره‌ی ِ ۳۶ کتاب ِ جمعه به سردبیری‌ی ِ زنده‌یاد احمد شاملو (خردادماه ۱۳۵۹) به چاپ رسید و سپس در دفتری با عنوان ِ خواب و خاموشی (ناشر دفتر ِ خاک، لندن- مارس ۱۹۹۴) بازچاپ شد.

امّا با همه‌ی ِ ارزشی که مردم ِ دوستدار فرهنگ و ادب برای سهراب سپهری می‌شناسند، گویا کسانی هم هستند که فهم هنر او را ندارند و نام ِ او خاری‌ست در چشمان‌شان! آنان حتّا سنگ ِ آرامگاه ِ او را – که پاره ای از یکی از سروده های ِ زیبایش بر آن نگاشته شده- بود، برنتافتند و در آستانه ی ِ آغاز ِ سال ِ کنونی، شبیخون‌وار به آرامگاهش تاختند و سر ِِ خود و بی روادید ِ خانواده‌ی او و دوست-دارانش، سنگ را برکندند و سنگی سیاه و زشت و بدون ِ شعر ِ او بر جای ِ آن چسباندند!
شرح این دُژکرداری را از زبان ِ فرشید ابراهیمی – که خود، شاهد ِ آن کردار ِ گستاخانه و زشت بوده‌است – در این جا بخوانید ↓
http://www.sohrabsepehri.com/epitaph/index.asp


برای آگاهی‌ی ِ بیشتر از زندگی و کارنامه‌ی ِ سهراب سپهری، بر این پیوندنشانی، کوبه بزنید. ↓
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D9%87%D8%B1%D8%A7%D8%A8_%D8%B3%D9%BE%D9%87%D8%B1%D9%8A

سه نمونه از نگاره های ِ آفریده ی سپهری

نمونه ی دست نوشت ِ سپهری

یکی از شعرهای ِ سپهری

در این سال‌روز، بار دیگر، کارنامه‌ی ِ سرشار ِ هنری‌ی ِ سهراب سپهری را ارج‌می‌گزاریم و یاد ِ همیشه بیدارش را گرامی‌می‌داریم.
جای او در گور و آرامگاه و زیر ِ سنگ و خاک نیست. در سینه‌های مردم ِ فرزانه (/ در برگ های دفتر ِ فرهنگ) جای اوست.

سنگ ِ اصلی ی ِ آرامگاه ِ سپهری که آن را برکندند و ربودند!