Tuesday, January 13, 2009
يادواره اي براي ِ استادي بي همْ تا: جاودانْ ياد "دكتر احمد تفضّلی"
كند چرخ نفرين بر افراسياب"
(فردوسي)
يادداشت ويراستار
چهارشنبه بيست و پنجم دي ماه ١٣٨٧ خورشيدي
(چهاردهم ژانويه ٢٠٠٩)
ِديروز دوازدهمين سالْ روز ِ كشتار ِ بيدادگرانه ي ِ دوست ِ دانشمند ِ يگانه ام دكتر احمد تفضّلي بود. يادواره اي را كه تارنماي ِ روزنامك براي او نشرداده و سردبير، پيوندْنشاني اش را به اين دفتر فرستاده بود، با افزوده هايي از خود، آماده كرده بودم تا نشردهم و به ياد ِ "آن ياري كه او را يار نيست"– به گفته ي بيهقي – "لَختي قلم بگريانم" و آبي بر زخم ِ هماره تازه ي ِ دل، بيفشانم.
در آن ميان، رايانگرم دچار ِ نابساماني شد و ناگزير، كار به امروز بازماند.
▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄
▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄▄
به یاد ِ نام‌ْآورترین استاد ِ زبان و فرهنگ ِ کهن ِ ایرانی: دكتر احمد تفضّلی (اصفهان، ١٦ آذر ١٣١٦- تهران، نيمْ‌روز ِ خونين ِ ٢٤ دي ١٣٧٥: روزي سياه در تاريخ ِ فرهنگ ِ ايران زمين
«پرسید دانا از مینوی ِ خِرَد، که با بیم و سخن دروغ زیستن، بدتر است یا مرگ؟ مینوی ِ خِرَد پاسخ داد که با بیم و سخن ِ دروغ زیستن، از مرگ بدتر است. چه برای ِ زندگی‌ي ِ هر کس، شادی و خوشیِ‌ي ِ گیتی لازم‌است و اگر شادی و خوشی‌ي ِ گیتی را ندارد و بیم و سخن ِ دروغ با اوست، [چُنین زندگی] از مرگ بدترست.»
(مینوی ِ خِرَد، متن ِ پهلوي- ترجمه‌‌ی ِ احمد تفضّلی)
