Sunday, November 18, 2007

 

اگر زندگي، به راستي زندگي باشد، مرگ پايان ِ زندگي نخواهدبود: پيوست دوم بر درآمد ٣: ٥٥



يادداشت ويراستار


دوشنبه ٢٨ آبان ١٣٨٦
( ١٩ نوامبر ٢٠٠٧)

در پي ِ نشر ِ درآمد ِ ٣: ٥٥ و پيوست ِ آن، كه با رويْ كرد ِ گسترده ي دوستداران ِ فرهنگ ِ ايران رو به رو گرديد، امروز استاد دكتر تورج پارسي، يار و همكار ِ مهرْوَرز و هميشگي ي ِ ايرانْ شناخت، يادداشت ِ خواندني ي زير را از سوئد به اين دفتر فرستادند كه با سپاس گزاري از ايشان، در اين پبوست ِ دوم بر آن درآمد، نشرش مي دهم.


اينكاها مرگ را پايان زندگى نمى دانستند و به همين دليل، موميايى كردن [ ِ كالبد ِ مردگان]، براي شان كارى مهمّ بود كه سامان مى بخشيدند.
مرگ اگر چه در سيكل ديگر قرارگرفتن است، بى گمان درباره ى ناموران حتّا جورى ديگر بايد بدان نگاه كرد. كردار نيك آدمى به ويژه آنگاه كه به شكل يك اصل تعيين كننده بروز مى كند، چراغى است هميشه روشن كه مرگ را نه تنها نمى نماياند، بلكه در سايه قرارمى دهد. ياد ِ هميشگى ِ استاد پورداود، تاييد ِ اين گفته است.


بر مى گردم به گاهان، يَسْنَه هات سى و يك، كرده ى ۱۸و۱۹ كه در من شورى بر افكنده است:
«پس هيچ يك از شما به گفتار و آموزش دُروَند كه خانمان و روستا و سرزمين را به ويرانى و تباهى مي كشاند، گوش فرا مدهيد و با رزمْ آفزار در برابر آنان بايستيد. به[ گفتار] كسى گوش فرا دهيد كه به اشه مى انديشد؛ بدان فرزانه اىكه درمان بخش زندگى است؛[ بدان كسى كه] در گفتار راستين، توانا و گشاده زبان است. اى اهورا مزدا! با آذر فروزان ِ خويش، واپسينْ جايگاه ِ هر دو گروه را آشكار كن.»


بي گمان، جايگاه ِ استاد پورداود بر همگان آشكارست.

با مهر هميشگى


تورج پارسي



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?