CENTER FOR IRANIAN STUDIES - کانون پژوهشهای ايران شناختی

رويداد هولناك يازدهم سپتامبر سال 2001 ميلادي -- با هر زمينه اي كه داشت و برآيند ِ طرح و توطئه و اقدام هر دسته و گروهي كه بود -- براي ِ مردم ِ آزاده و فارغ از دسته بنديها و سياست بازيها، سخت تكان دهنده و فراموش نشدني بود و به ويژه هنرمندان را نه تنها در آمريكا كه در سرتاسر جهان، به شدّت زير تأثير قرارداد و مايه ي پديدآمدن اثرهاي هنري و ادبي ي گوناگون از شعر تا فيلم شد كه بسياري از آنها شناخت و شهرتي جهاني يافته و در اين چند ساله در همه جا مطرح بوده اند.

مجيد نفيسي، شاعر ِ تبعيدي ي ِ ايراني ي ِ شهربند ِ كاليفرنيا نيز در زمره ي اين هنرمندان ِ تأثيرپذيرفته از آن رويداد ِ شوم و شگفت است كه چهار شعر با اين درونمايه و هريك با ساختاري همخوان با عنوان آن دارد. او اين شعرها را كه به ترتيب، نيويورك، كابُل، دلهُره ي ايراني و نامه اي به همسر ِ يك سرباز نام دارند، به دو زبان فارسي و انگليسي نوشته و امروز نشاني ي پيوند ِ آنها را به دفتر من فرستاده است كه با سپاسگزاري از او، در اين تارنما بازْنشر مي دهم.

مجيد، عنوان كلّي ي اين مجموعه ي چهاربخشي را

Four post-9/11 poems

گذاشته است.

من، از اين ميان، شعر كابُل را -- نمونه وار -- به هر دو زبان در اين صفحه مي آورم و خوانندگان گرامي را براي خواندنِ ِ ديگرْ شعرها به نشاني ي زير رهنمون مي شوم:

* * *

بدين گونه، توپ ها خاموش مي شوند

و تانك ها در زير ِ زنگار ِ سبز مي پوسند

و سربازان به ساخلوها بازمي گردند

و دستاربندان به نمازخانه ها

و كودكان در پشت ِ ميزها مي نشينند

و دختران ِ دشت به شهر مي آيند

و در كوچه ها آواز مي دهند كه:

«آي! گل آورده ام!»

و سخنْ سراي ِ پير ِ توس

از فراز ِ ايوان ِ باغ ِ خود

به جانب ِ خاور چشم مي دوزد

و به لفظ ِ شيرين ِ دَري مي گويد:

«آه اي كابُل! بيش از اين صبور مباش!

و روامدار كه همچنان از تو خون بريزد.

باشد كه رودابه بار ِ ديگر گيسوان بازكند

و از فراز ِ خوابگاه ِ خود به پايين فرستد

تا زال از آن، چون كمندي به فراز آيد.»

* * *

But Larks have not forgotten to fly

And grass still sprouts from the earth of Kabul

And rivers are replenished by the snows of Pâmîrs

And the groves of Samangân are filled with sounds of birds

Tahmîneh will stand by the road

Unveiled, with gleams of joy in her eyes

And Rostam will dismount Rakhsh

He'll see no ordeal facing him

But love, love, only love.

Thus the cannons will go silent

And the tanks rust under the green moss

And the soldiers return to their garrisons

And the turbaned to their temples

And the children to their desks

And the country girls will come to the city

Shouting in the alleys:

"Flowers! Flowers! Flowers!"

And the old poet of the city of Tûs*

Will look toward the east

From the balcony of his garden

And say in the sweet words of Dari:

-------------------------