Wednesday, July 05, 2006
2: 12. "آن قَدَر هست كه بانگ ِ جَرَسي مي آيد!": بازتاب ِ آواي ِ زن ِ ايراني پس از يك صد سال
يادداشت ويراستار
دوست ِ ارجمند ِ من بانو گيتي مهدوي بُنيادگذار و سرپرست كتابخانه ي ِ گويا -- كه در هر جا باشد، دمي از انديشيدن به فرهنگ و ادب ِ گرانْ مايه ي ِ ميهنش باز نمي ايستد -- به تازگي سفري به سرزمين ِ سبز و زيباي ِ نيوزيلند داشت. ارمغان و ره آورد ِ او از اين سفر براي ِ صاحِبْ دلان و دوستداران ِ فرهنگ ِ ايراني، گفتاري تازه است افزوده بر گنجينه ي ِ كتابخانه اش.
*
در اين سفر -- آن گونه كه گيتي خود مي گويد -- دفتر ِ شعرهاي ِ عالمْ تاج قائمْ مقامي بانوي شاعر ِ ايراني در يك سده پيش از اين، همْ دم و رفيق ِ راهش بوده است. او در مرحله اي از گشت و گذارهايش بر بُلندايي با چشمْ اندازي بس دلْ پذير در برابر ِ خود (كه تصويرش را به روايت ِ دوربين ِ او در آغاز ِ اين درآمد مي بينيد)، مي ايستد و در آن هواي ِ آزاد و خاموشي ي ِ شكوهمند، يكي از سروده هاي ِ دردمندانه ي ِ عالمْ تاج را -- بي آن كه شنونده اي در برابر داشته باشد -- به بانگ ِ بلند مي خواند. گيتي در اين شعرخواني ي ِ پُرشورَش، شاعربانوي ِ زخم بر جان و حسرت بر دل را يك صد سال بعد، باززيسته است. انگار كه آن پرنده ي ِ بال و پر بسته -- كه از درون ِ قفس ِ خويش، حتّا به پرواز ِ مگسي رشك مي برده -- اينك به كالبَد ِ بانويي از چندين نسل پس از خويش درآمده و پرگشوده و در فراخنايي بي مرز به پرواز درآمده باشد. گيتي با آواي مهربان و پُرشور و احساس خود، شعر را چنان مي خواند كه انگاشت ِ اينْ هماني ي ِ خود با شاعر را هرچه بيشتر نيرومي بخشد.
گفتني ها درباره ي ِ عالمْ تاج قائمْ مقامي را گيتي گفته است و من نيازي به افزودن ِ سخني بر آن نمي بينم. پس خوانندگان ِ گرامي را به شنيدن ِ صداي ِ گيتي مهدوي در:
فرامي خوانم و او را براي اين ره آورد ِ سفر، به گرمي سپاس مي گزارم.
