Saturday, September 03, 2005
دشت ِ لاله هاي ِ واژگون: نماد ِ تاريخي خونبار!
گوشه اي از دشت ِ لاله هاي واژگون در بختياري
چشم اندازي از دشت ِ لاله هاي ِ واژگون در دامنه ي زردكوه ِ بختياري
بزرگان شعر و ادب ِ گذشته و معاصرمان نيز از اين گونه نگرش به لاله هاي دشت هاي ميهن غافل نمانده و هريك به زباني ويژه و با خيال نقش هايي ديگرگونه، از آنها سخن گفته و در رمز و رازهاي شعري شان، ياد ِ جان باختگان ِ در راه پايداري و سرافرازي ي ميهن را گرامي داشته اند. تنها دو سه مورد از اين يادكردها را نمونه وار در اين جا مي آورم:
اين قامت ِ برافراشته و سر ِ خون چكان ِ فرودآورده، كدام بامدادان را فراياد مي آورد؟
ابوسعيد ابوالخير، عارف ِ نامدار ِ سده هاي چهارم و پنجم هجري در يكي از سروده هايش با اشاره به دشت ِ خاوران در نزديكي ي زادگاهش ميهنه در خراسان مي گويد:
سرتاسر ِ دشت ِ خاوران سنگي نيست
كز خون ِ دل و ديده بر آن رنگي نيست
در هيچ ديار و هيچ فرسنگي نيست
كز دست ِ غمت نشسته دلتنگي نيست
و حافظ ِ بزرگمان در سده ي هشتم هجري در همين راستا از پرسش ِ اندوهگينانه ي ِ خود با باد ِ صبا ياد مي كند:
با صبا در چمن ِ لاله سحر مي گفتم
كه : شهيدان ِ كه اند اين همه خونين كفنان؟
و بهار ِ شعر و ادب ِ معاصرمان، مويه مي كند كه :
لاله خونين كفن از خاك سرآورده بِرون
خاك مسطوره ي ِ قلب ِ بشرآورده بِرون!
و اين هم روستازادگان بينواي ميهن كه به جاي داشتن ِ فرصت ِ باليدن و شكوفاشدن و گلگشتي شادمانه در دشت ِ لاله ها، ناگزيرند كه دسته هاي لاله را بر دست گيرند و با چهره هاي رنجورشان بر سر راه ها بايستند تا مگر رهگذري خريدار ِ گل ها چند سكّه اي در دستشان بگذارد و با آنها لقمه ناني به دست آورند!
